Η ανακύκλωση είναι μια από τις πιο αναγκαίες διαδικασίες για να μπορέσουμε να δούμε μια πιο αισιόδοξη μέρα σε περιβαλλοντικό επίπεδο. Δεν ισχύει το ίδιο και σε άλλους τομείς. Η ανακύκλωση στην τέχνη φερ΄ειπείν είναι μια ομολογία αδυναμίας. Είναι μια παράδοση των όπλων διά της άρνησης να καταλάβεις ότι πια η μπογιά σου έχει αρχίσει να καλύπτεται από καινούργιες. Κάπως έτσι την πάτησε και ο Μάρκος Σεφερλής.
Μιλάμε για έναν άνθρωπο που για μια εποχή όλη η γενιά του ’90 θεωρούσε ένα πηγαίο ταλέντο. Έναν χαρισματικό κωμικό. Και νομίζω πως όντως υπήρχαν πολλές στιγμές που το έδειχνε αυτό. Δεν πιστεύω ότι θα έκαναν νούμερα μαζί του σε επιθεωρήσεις κωμικοί όπως ο Μουστάκας, αν δεν είχε όντως ένα ταλέντο. Κάποια στιγμή όμως ο Μάρκος Σεφερλής πιάστηκε στη φάκα της τηλεόρασης. Έγινε σχεδόν μανιακός με την αυτοπροβολή του. Κοιτούσε τον κόσμο ως ένα πλαίσιο του εαυτού του και όχι τον εαυτό του ως μέρος του κόσμου. Όπως έκανε στο ταξί και μέχρι τα τέλη της περασμένης δεκαετίας.
Ο Μάρκος Σεφερλής κατέφυγε σε μια διαρκή τάση ανάδειξης του εαυτού του και μόνο. Υπετάξε πολλούς σε αυτό το πηγαίο ταλέντο που είχε. Αν του έδινες την ευκαιρία μπορούσε να σε αποδομήσει μέσα σε λίγα δεύτερα. Το έκανε πάντοτε με καλό χιούμορ. Από ένα σημείο και μετά διατηρείται σαν ένας αστικός μύθος.
Οι παραστάσεις του είναι κάθε βράδυ sold out ακούμε. Απτές αποδείξεις δεν έχω, αλλά ούτε λόγο να το αμφισβητήσω έχω. Και τι θα πει αυτό; Κι άλλοι έχουν εκπομπές στην τηλεόραση που κάνουν 20%. Τα νούμερα ποτέ δεν λένε τις σκληρές αλήθειες. Είναι ένας εύκολος δρόμος να ωραιοποιήσουμε μια κατάσταση. Εδώ και 7 χρόνια ο Σεφερλής γράφει παραστάσεις χειμώνα-καλοκαίρι. Όλες κομμένες και ραμμένες πάνω του. Όλες με έναν θίασο-σκάλα. Ή χαλί. Πέφτει στο πάτωμα για να τον ποδοπατήσει ο θιασάρχης. Ο Στέλιος Κρητικός να επιδεικνύει τους κοιλιακούς του, η Ζώζα Μεταξά και η γυναίκα του Έλενα Τσαβαλιά να δείχνουν τα σωματικά τους προσόντα στο κοινό, ο Γιάννης Καπετάνιος να πέφτει στη σκηνή και να κουνάει τη γλώσσα του. Αυτό προσφέρει στα sold out του κάθε μέρα ο Μάρκος Σεφερλής.
Α, ναι. Κάθεται ένα 2ωρο σχεδόν μετά την παράσταση και επαναλαμβάνει όλα τα σκετς που τον έκαναν γνωστό. Με τόση επανάληψη και τόση υπερέκθεση ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα «καιγόταν». Η τηλεόραση, η παρουσίαση του πρωινού και μετά το βραδινό σόου που έκανε, έδωσαν την χαριστική βολή στην όποια καλή ανάμνηση υπήρχε. Η μανία του να πείσει άπαντες ότι είναι ό,τι καλύτερο πέρασε από την τηλεόραση και πως οι άλλοι μειονεκτούν μπροστά του ήταν τέτοια που ένιωθες ότι έβλεπες ένα πιτσιρίκι που διαμαρτυρόταν στη μαμά του γιατί το άλλο παιδάκι είχε καλύτερο φορτηγάκι. Βάλτε σε όλο αυτό τις κατά καιρούς δηλώσεις του ότι τον πολεμούν κλίκες των καναλιών και θα αντιληφθείτε πολλά. Στο ζύγι μπαίνει και η επιμονή του να εμφανιστεί σε μια από τις πιο εμπορικές youtube εκπομπές, το Cooking του Μαλιάτση. Δεν χρειάζεται τρομερή μετάφραση γι΄αυτό.
Είναι απαράβατος κανόνας. Ακόμα και τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά και σεναριακά μυαλά δε μπορούν να βγάζουν κάθε χρόνο ένα καλό έργο. Πολλώ δε δύο που γράφει ο Μάρκος Σεφερλής. Ένα διάστημα αποχής και επαναπροσδιορισμού του εαυτού και του περιβάλλοντος είναι πάντοτε μια καλή επιλογή. Ιδίως αν μιλάμε για έναν άνθρωπο που με τα τόσα sold out που διατείνεται ότι κάνει και με την εταιρεία παραγωγής που έχει τώρα, δεν αντιμετωπίζει κάποιο βιοποριστικό πρόβλημα…
Έτερος απαράβατος κανόνας; Όταν επιμένεις σε ένα και μόνο σχέδιο, θα έρθει η στιγμή που δεν θα έχει αποτέλεσμα. Τι θα κάνεις τότε; Θα συνεχίζεις με αυτό; Ή θα έχεις φροντίσει να υπάρχουν από πριν plan b και c;