Φήμη: λόγια που διαδίδονται από στόμα σε στόμα χωρίς να είναι διασταυρωμένα. Ο Νίκος Παππάς και η φήμη είναι ένα ζεύγος χρόνια παντρεμένο. Και με πολλά συζυγικά καβγαδάκια. Για τόσα χρόνια τα στόματα διαδίδουν υπό την αιχμαλωσία της φήμης. Κωλόπαιδο ο Νίκος. Παλιοχαρακτήρας. Όλα αυτά από τη συμπεριφορά του εντός γηπέδου. Λες και η μια πλευρά του εαυτού μας αρκεί για να κρίνει
Αν εσύ στη δουλειά σου φωνάζεις συνέχεια, τότε είσαι ένας στρίγγλος, ένας κακιασμένος και μουντρούχος τύπος. Επειδή λοιπόν δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο, έρχονται τα γεγονότα να βάλουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Δεν είμαι σε καμία θέση να ξέρω αν είναι κωλοπαίδι ή καλοπαίδι ο Νίκος Παππάς. Και δεν με καίει ιδιαίτερα. Πρώτο πράγμα που με νοιάζει είναι να είναι μια καλή πάστα ανθρώπου. Δεύτερον, να τιμάει τη φανέλα που φοράει. Το πως θα το κάνει αυτό και πόσο αξίζει να την τιμήσει θα το κρίνει ο ίδιος. Ο ίδιος και οι εργοδότες του. Ο προπονητής, ο πρόεδρος κτλ.
Για το δεύτερο κρίνεται κάθε μέρα στην προπόνηση και στους αγώνες. Πρώτα από τους εργοδότες του, μετά από τους φιλάθλους. Για το πρώτο κρίνεται από τον ίδιο του τον εαυτό. Εκείνος ορίζει ποιο αποτύπωμα θέλει να αφήσει στους γύρω του. Και με την είδηση που κυκλοφορεί από προχθές, ο Νίκος Παππάς κάνει τα κωλοπαίδια να μοιάζουν με την μεγαλύτερη ευλογία της κοινωνίας.
Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει δηλώσεις του, μιλάμε για ένα παιδί με αριστερή ιδεολογία. Λάθος. Αυτό πάει. Καιρός να πεθάνει. Καιρός να μιλάμε για ανθρωπιστές και μη. Ο 27χρονος μπασκετμπολίστας είναι στους πρώτους. Αυτό δείχνει η πρόθεση του να φτιάξει ένα γήπεδο μπάσκετ προς τέρψιν έγκλειστων σε φυλακές. Σε αυτές του Κορυδαλλού. Φυλακές που ό,τι καλό έχουν, το έχουν από την καλή ψυχή των αστυνομικών που θέλουν να δείξουν τον σωφρονισμό και όχι την εκδίκηση. Ας μην είμαστε αφελείς. Το πιο πιθανό είναι ότι αυτή η κίνηση είναι για πολλούς από τους έγκλειστους η πιο ανθρώπινη συμπεριφορά που θα συναντήσουν. Μόλις βγουν από τη φυλακή θα έχουν να αντιμετωπίσουν μια κοινωνία δύσπιστη και σκληρή απέναντι τους. Ακόμα κι αυτό το λίγο είναι πολύ σημαντικό. Γιγαντώνεται.
Πριν λίγες μέρες, ο Νίκος Παππάς έλεγε ότι το μπάσκετ είναι το όχημα του για να χτίσει τον χαρακτήρα που θέλει για το μετά. Να εφοδιαστεί με πράγματα που σχετίζονται με την ζωή του μετά το τέλος της καριέρας του. Αυτό το γήπεδο ήρθε να βάλει μετάφραση στα λόγια του. Ήρθε επίσης να διατρανώσει κάτι που έχουμε σκοπίμως ξεχάσει. Το μπάσκετ δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή των αθλητών. Οι δικές μας προσδοκίες και επιταγές δεν έχουν δικαίωμα να ορίζουν τις συμπεριφορές και τις επιλογές τους. Ο Νίκος δίνει την εντύπωση ενός παιδιού-στρειδιού. Με ένα πολύ σκληρό περίβλημα, αλλά με μια πέρλα μόλις το ανοίξεις. Τι πιο ειλικρινές απ΄αυτό; Από πότε η ντρομπροσύνη έγινε κολάσιμη;
