Το 2006 ήταν ο κορυφαίος καλλιτέχνης στην Ελλάδα. Πάνω από Ρέμο, πάνω από Ρουβά, πάνω από Πλούταρχο. Το 2013 είδε το όνομα του να πέφτει συνεχώς. Δύο περιστατικά που έσκασαν απανωτά του αφαίρεσαν μπόλικο χρήμα απ΄αυτό που είχε κερδίσει, αλλά κυρίως του πετσόκοψαν μεγάλο μέρος από την διάθεση του. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης έκανε την επιστροφή του και τα δύσκολα έχουν μείνει στο παρελθόν.
Η αλήθεια είναι πως ο μέχρι το 2010 ένας από τους κορυφαίους Έλληνες καλλιτέχνες κατέφυγε σε επιλογές που δεν τον δικαίωσαν. Και δεν είχαν ποτέ την ποιότητα για να το κάνουν. Οι δημιουργίες του άρχισαν να φθίνουν από ένα σημείο και μετά. Άκουγες τα τραγούδια του και αντιλαμβανόσουν πως έχει πέσει σε μια περίεργη λούπα. Απ΄αυτές τις τόσο κλισέ, μα τόσο σκληρά αληθινές. Εκεί όπου ο καλλιτέχνης βλέπει τον εαυτό του να ηττάται στην επανάληψη.
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης βρέθηκε στην κορυφή, αλλά βρέθηκε και στον βυθό. Έναν βυθό που δεν τον είχε συναντήσει ούτε στο ξεκίνημα του. Τότε που ήταν παντελώς άγνωστος. Μετά από μια επώδυνη τριετία, μια αρκετά διδακτική όμως τριετία, ο Μιχάλης έχει αποφασίσει να κάνει μια ύστατη προσπάθεια για να βγει στην επιφάνεια. Με μια ανάσα, με αρκετή κούραση από την προσπάθεια να κρατηθεί, αλλά με ανανεωμένη διάθεση για να παλέψει ξανά.
Το νέο τραγούδι όπου κάνει ντουέτο με την Δήμητρα Γαλάνη, φανερώνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι θέλει να βρει τον εαυτό που καταρράκωσε πάνω στην τυφλή επιτυχία. Δεύτερον, ότι αυτό θέλει να το κάνει μόνο με τον τρόπο που έμαθε στα πρώτα του βήματα. Όχι με αυτόν που τον οδήγησε σιγά σιγά και χωρίς να το καταλάβει στην πτώση. Το περιστατικό με τις πινακίδες που δεν είχε το όχημα του και η διαμάχη με έναν συνθέτη για την εισαγωγή σε ένα τραγούδι του, έφεραν δύο ανυπέρβλητα εμπόδια. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης δεν κατάφερε να τα ξεπεράσει. Σε συνδυασμό με ορισμένες επιλογές όπως εκείνο το κακό ντουέτο με τους κακούς Boys Noise στα Mad δημιούργησαν μια αλυσίδα πραγμάτων για εκείνον.
Η νέα του συνεργασία με τη Λίνα Νικολακοπούλου για τον καινούργιο του δίσκο αποτελεί την πρώτη βόμβα στην κατάρριψη εκείνων των εμποδίων.
Ακούγοντας το τραγούδι υπάρχει η αίσθηση ότι κρύβεται εκεί ο Χατζηγιάννης του Θα Χαθώ, του Είσαι Εδώ. Εκείνος που ακόμα δεν είχε υποταχθεί στην πίεση της δημιουργίας. Ο μη υποταγμένος είναι τώρα ο επανακάμψας, ο απελευθερωμένος από αυτή τη φρίκη της υποχρεωτικής έμπνευσης. Τα βήματα πίσω, όσο κι αν σε συνδέουν με την προσωπική σου αποτυχία, σου δίνουν την ευκαιρία να δεις καθαρά τα πράγματα. Να παραδεχτείς τα λάθη σου στον εαυτό σου και να τα ξεπεράσεις.
Απόλυτη επάνοδος σε αυτό που ήταν μέχρι λίγο πριν την κάθοδο, κανείς δεν ξέρει αν θα συμβεί. Αυτό που μετράει είναι ότι ο ίδιος βρήκε ξανά τον εαυτό του. Και σε αυτό το μοναχικό ταξίδι που κάνει κάθε καλλιτέχνης, το πιο σημαντικό είναι τούτο. Να μαθαίνεις πως να βρίσκεις ευκολότερα τον εαυτό σου σε κάθε σου ξεστράτημα!
