Τα δύο χρόνια που έκανε το βραδινό στον ΑΝΤ1 μπήκε στο στόχαστρο ουκ ολίγες φορές. Και κατά 99% των περιπτώσεων ήταν δίκαιο το κράξιμο που του «απονεμήθηκε». Κάθε αναχρονιστική, ρατσιστική, μισαλλόδοξη φωνή έβρισκε βήμα στην εκπομπή του. Τώρα με το Nomads ο Γρηγόρης Αρναούτογλου τρώει ξανά κράξιμο και είναι απορίας άξιο το γιατί συμβαίνει αυτό.
Είναι το Nomads ένα πρόγραμμα που θα χρειαζόταν έναν παρουσιαστή άλλου επιπέδου; Όχι. Την τελευταία φορά που τσέκαρα, πρόκειται για ένα ριάλιτι που θέλει να πετύχει έστω και κατά προσέγγιση όσα πέτυχε το Survivor. Άρα είναι εξ ορισμού ένα τηλεοπτικό προϊόν που δεν θα μπορούσε να έχει κάποιας άλλης μορφής παρουσιαστή. Να είχε έναν Καπουτζίδη για παράδειγμα; Υποβάθμιση θα ήταν για τον Γιώργο.
Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου από την άλλη, είναι, από όποια μεριά κι αν το δεις, ο πιο κατάλληλος Έλληνας παρουσιαστής για τέτοια προγράμματα. Πολύ πιο μπαρουτοκαπνισμένος και πολύ πιο ικανός σε αυτό σε σχέση με τον Τανιμανίδη για παράδειγμα. Ξέρει να βγάλει από τη μύγα ξίγκι, έχει το know how στην κακώς εννοούμενη λαϊκουριά, μπορεί να σταθεί καλύτερα και σίγουρα δεν θα τον κρίνεις από το λεξιλόγιο του ή το πόσες λέξεις μπορεί να χωρέσει σε ένα δευτερόλεπτο.
Τον είχαμε δει στο Survivor, τον είχαμε δει στη Φάρμα, τον βλέπαμε αρκετά χρόνια στον Όμορφο Κόσμο το Πρωί. Στο μόνο που είχε ξεφύγει από τα ειωθότα του ήταν στον Όμορφο Κόσμο την πρώτη και την δεύτερη φορά. Ήταν βέβαια και άλλο το κόνσεπτ της εκπομπής, άρα διαφορετικό το πεδίο από το οποίο αντλούσε «έμπνευση» ως παρουσιαστής. Σίγουρα, τώρα έχει ανεβάσει ένα τσικ παραπάνω την ιδέα που έχει για τον εαυτό του και την τάση του να δημιουργεί το ενδιαφέρον και όχι απλώς να το περιγράφει. Να είναι πρωταγωνιστής και όχι παρατηρητής. Από τη στιγμή που το Nomads έχει αρκετά αδιάφορες προσωπικότητες, τότε προφανώς του απλώνεται το πεδίο.
Από το να επιχειρεί να το παίξει κράμα Στίβεν Κολμπέρ και Τζίμι Φάλον, καλύτερα να κάνει αυτό. Και η άβολη αλήθεια είναι ότι το Tonight Show του ανέβασε την αυτοπεποίθηση. Αναίτια σαφώς, αλλά το έκανε. Όταν παίζεις μόνος σου για δύο χρόνια και παρά το τόσο κράξιμο κρατιέσαι στο 20-25%, ενώ παράλληλα εκτοπίζεις και κοτζάμ Πέτρο Κωστόπουλο, τότε η έπαρση ανοίγει το βήμα της.
Παρά το γεγονός ότι δεν είναι και κανένα τέρας μορφώσεως, τον βρίσκω πολύ πιο συμβατό σε σχέση με τον Τανιμανίδη. Αυτό δεν είναι μια αμελητέα λεπτομέρεια. Παίζει μεγάλο ρόλο να «κολλάς» σε κάτι, κι ας μην είσαι ο καλύτερος. Αρκεί να είσαι ο καταλληλότερος!
