Στην Ευρώπη συνεργάστηκε με αρκετούς προπονητές. Αγάπησε 2 πόλεις. Υπήρξε όμως μόνο ένας που του προκάλεσε τον τεράστιο θαυμασμό. Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς δεν γίνεται να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Η αγκαλιά τους μέσα στη Nokia Arena το 2012, στο 4ο προημιτελικό με την Μακάμπι, απέδειξε πως κάτι νέο άρχισε να χτίζεται. Αυτό το νέο βρίσκεται σε τροχιά εξέλιξης και εντυπωσιάζει. Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.
Σε μια εποχή που το ευρωπαϊκό μπάσκετ δέχεται επιθέσεις και μένει με πληγές από τη λαίλαπα του NBA και της Κίνας, είναι πολύ σημαντικό να εμφανίζονται προσωπικότητες που έχουν τη δυναμική να αποκτήσουν καθολικότητα. Προσωπικότητες που εμπνέουν και αποτελούν ένα τρομερό παράδειγμα. Ο τρελο-Σάρας άφησε για τα καλά το στίγμα του στον Παναθηναϊκό. Πήρε κομμάτι της καρδιάς μας από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η επιστροφή του ήταν μια μεγάλη χαρά το καλοκαίρι του 2011. Με πολλή υποκειμενικότητα χαιρόμαστε με αυτό που γίνεται σταδιακά.
Παρά την τόση υποκειμενικότητα, πρέπει κάποιος να είναι στραβός ή να έχει ασχοληθεί από ελάχιστα ως καθόλου με το άθλημα για να μην βλέπει ότι η προπονητική του ικανότητα είναι ένα τεράστιο prospect. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είναι Λιθουανός, έχει πάρει περγαμηνές από τις ΗΠΑ, έχει διδαχτεί από τον Ζέλιμιρ, άρα έχει 3 καλά υλικά για να χτίσει την πολυκατοικία του. Τα πεπραγμένα του στην Ζαλγκίρις το πιστοποιούν με σαρωτικό τρόπο.
Διαχειρίζεται την ομάδα με το τρίτο χαμηλότερο μπάτζετ της φετινής Ευρωλίγκας. Πέρσι ήταν το δεύτερο χαμηλότερο. Κι όμως. Αυτό που βλέπεις από την Ζαλγκίρις Κάουνας είναι αξιοσέβαστο. Δομημένο πάνω σε αρχές του ίδιου, αλλά και του μπάσκετ όπως μεταβάλλεται από εποχή σε εποχή, το μπάσκετ της πρωταθλήτριας Λιθουανίας τα έχει όλα. Σίγουρα υπάρχουν και ζόρικες βραδιές. Δεν είναι όμως παρά αποτέλεσμα μιας τυχαίας περίστασης. Δεν κάθονται με τίποτα τα σουτ, οπότε η ήττα έρχεται φυσιολογικά. Το θέμα όμως είναι και ο τρόπος που βγαίνουν τα σουτ. Αν ήταν προϊόν τύχης ή μεμονωμένο γεγονός δεν θα γινόταν λόγος. Δεν είναι. Γιατί επαναλαμβάνονται σε κάθε ματς. Είτε τρίποντα είτε παιχνίδι από το ζωγραφιστό και τη ρακέτα, το πλάνο του προπονητή είναι σαφές.
Το κείμενο αυτό μπορεί να μοιάζει πρώιμο, αλλά δεν είναι. Πέρσι η Ζαλγκίρις έκανε 13 νίκες και μέχρι τελευταία στιγμή είχε πιθανότητα πρόκρισης στους 8. Φέτος, και με την παρέλευση 6 παιχνιδιών, είναι στο 3-3, με τη μία ήττα να είναι από την ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα, με 96-94. Σε συνέχεια των περσινών ματς, όπου το σύνολο του Σάρας ήταν ανταγωνιστικότατο και διεκδίκησε τη νίκη ως το τέλος. Οι 2 από τις νίκες ήρθαν εκκωφαντικά. Μία στην έδρα της μέτριας προς το παρόν Μπαρτσελόνα, που όμως φίλεψε με 20+ πόντους τις ελληνικές ομάδες. Η δεύτερη ήρθε χθες με ένα ξεκούδουνο +32 απέναντι στην Αρμάνι. Μέσα στο Μιλάνο. Οκ, επίσης άναρχη και νερόβραστη ομάδα οι Ιταλοί. Αλλά αυτή η διαφορά δεν είναι παρά απότοκο μιας σοβαρής ομάδας που ξέρει να βγάζει από τη μύγα ξύγκι.
Δεν ξέρω. Ίσως να είναι και λίγο μοίρα αυτό που συμβαίνει με τον Σαρούνας. Πολλά τα κοινά σημεία με τον Ζοτς. Ίδια θέση όταν ήταν μπασκετμπολίστες. Έγιναν και οι 2 προπονητές εν μία νυκτί. Ο Ζοτς στην κυριολεξία. Ο Σάρας ήταν βοηθός του Γκιντάρας Κράπικας και τον αντικατέστησε ως head στο μέσο της σεζόν 2015-2016. Δεν χρειάστηκε παρά λίγους μήνες για να φτιάξει μια πολύ καλή ομάδα. Οι παίχτες τον υπακούν, τον σέβονται απεριόριστα. Έτερο κοινό στοιχείο με τον Ζοτς; Η συνύπαρξη στον ΠΑΟ.
Ο αθηναϊκός πράσινος πάγκος τον γλυκοκοιτάζει από πέρσι το καλοκαίρι. Μοιάζει παραπάνω από βέβαιο ότι θα βρεθεί κάποια στιγμή σε αυτή τη θέση. Ακόμα κι αν δεν συμβεί αυτό, του χρόνου τέτοια εποχή θα κοουτσάρει μια από τις ομάδες με το μεγάλο πορτοφόλι. Θα είναι η αγαπημένη του Μπαρτσελόνα; Ο αγαπημένος του ΠΑΟ; Ποιος ξέρει…;
Υπάρχει κι ένα τέταρτο χαρακτηριστικό. Είναι το μπάσκετ. Σε εποχές που οι ομάδες χαρακτηρίζονται ως run ‘n’ gun ή «σκεπτόμενες», ο Σαρούνας κάνει raise στον μαικήνα του με ένα μπάσκετ που έχει κι από τα δύο. Είναι το διαχρονικό μπάσκετ. Αυτό που και αρέσει και θα μπορούσε να φέρει διακρίσεις. Το πέμπτο και τελευταίο είναι ότι κι αυτός προέρχεται από την μία εκ των δύο πιο σεβαστών μπασκετικών σχολών της Ευρώπης. Μεγαλύτερη κι από την ελληνική για την οποία συνεχώς βαυκαλιζόμαστε αδίκως. Την λιθουανική. Είναι πολλά τα σημάδια!
Υ.Γ. Αυτό το βίντεο είναι το μεγαλύτερο εχέγγυο για το πόσο σπουδαίος προπονητής είναι και θα γίνει ο Σάρας.