Το να παρομοιάζεις τη Monica Bellucci με ένα κρεμμύδι είναι στα όρια της ιεροσυλίας και στα όρια του «τι λες βρε καραγκιόζη…», αλλά για τις ανάγκες της καλύτερης κατανόησης θα καταφύγω σε αυτό. Για να μπορέσεις να δεις το καλύτερο χρώμα του κρεμμυδιού το ξεφλουδίζεις. Κάνεις το περίφημο αμερικάνικο peel the onion. Αυτό που συμβαίνει με τη Monica είναι το ακριβώς αντίθετο.
Όχι ότι το καλύτερο της χρώμα είναι το έξω ή ότι εσωτερικά έχει λιγότερο όμορφο χρώμα. Απλώς, το εξωτερικό είναι τόσο τέλειο που δεν έχεις το κουράγιο να προχωρήσεις. Επιλέγεις να ξεθεωθείς κοιτώντας την. Όχι αναζητώντας την. Για όλα αυτά τα χρόνια η Monica ήταν αιχμάλωτη της εμφάνισης της. Είναι τόσο σαρωτική, τόσο κυρίαρχη, ώστε δεν άφηνε περιθώριο για τίποτε άλλο. Αυτό το sex appeal που δεν το φτάνουν οι μισές Ευρωπαίες μαζί είναι αρκετό για τον θεατή.
Τώρα που λόγω του ότι μεγαλώνει και έχει ξεπεράσει τα 50 αρχίζει να φαίνεται πιο γήινη, μπορεί και η ίδια να ξεφύγει από τον εαυτό της. Από την ηγεμονία της ομορφιάς της. Να αφαιρέσει τις φλούδες που κρατούσαν τυφλούς τους σκηνοθέτες και τους παραγωγούς που αδυνατούσαν να πάνε παραπέρα. Που φυλούσαν για χάρη της ρόλους femme fatale, με ολίγη από δράση. Το να είναι η Monica Bellucci δεν ήταν και δεν είναι εύκολο.
Από το πέρασμα του χρόνου κανείς δεν ξεφεύγει. Καθώς οδεύουμε – ή μήπως έχουμε φτάσει; – προς τη στιγμή που η σαγήνη της δεν θα είναι τόσο καθολική, είναι ευκαιρία να καταλάβουμε αν η Monica Bellucci είχε να δώσει πράγματα και ως ηθοποιός. Όχι μόνο ως γυναίκα. Κάνω εδώ μια παρένθεση για να ξεκαθαρίσω κάτι. Είναι κάποιες φορές που το να μένεις στην εξωτερική εμφάνιση δεν είναι κακό. Δεν είναι ένδειξη σεξισμού. Δεν υποβιβάζεις τον άλλον. Θα ήταν πολύ κρίμα να χαραμιζόταν αυτή η σπάνια ομορφιά της Monica για κάτι άλλο. Έστω κι αν πρόκειται για το υποκριτικό της ταλέντο.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό θα είχε φανεί ακόμα περισσότερο αν η 53χρονη Ιταλίδα ήταν Αμερικανίδα. Το ευρύ κοινό δεν έχει εντρυφήσει στις ιταλόφωνες ταινίες της τόσο πολύ για να καταλάβει αν τελικά έχει να δείξει κάτι άλλο. Δεν είναι ασήμαντο πράγμα να μπορείς να αισθανθείς την αξία της λέξης. Να ξέρεις πως εκφέρεται, να σου βγαίνει φυσικά. Τον Jack Nicholson να βάλεις να παίξει τις ίδιες ταινίες, αλλά στα κινέζικα, θα δεις τεράστια διαφορά. Πάρτε για παράδειγμα την Salma Hayek και τη Sofia Vergara. Η πρώτη έχει την μεξικάνικη προφορά και δεν κατάφερε να βρει πολλές ευκαιρίες για να δείξει ότι είναι μια αξιόλογη ηθοποιός. Η δεύτερη, όσο κι αν την αγαπάμε, δεν μοιάζει να έχει το τρομερό υποκριτικό ταλέντο. Με την προφορά της όμως πετυχαίνει να δείξει την χιουμοριστική της πλευρά.
Η Monica Bellucci φανέρωσε ικανότητες σε πολλούς ρόλους της. Ακόμα και σε αυτούς που δεν καλείτο να υποδυθεί μια μοιραία γυναίκα. Στον ρόλο της Κλεοπάτρας στο Asterix & Obelix, στο Wild Blood, στο Milky Road του Kusturica, ακόμα και στο Irreversible, η Monica είχε στοιχεία μιας καλής ηθοποιού. Προφανώς και δεν θα την έβαζες στο πάνω πάνω ράφι. Ούτε όμως θα την αχρήστευες εντελώς.
Δεν είναι π.χ. Pamela Anderson ή Sharon Stone. Στην υποκριτική, είτε μιλάμε για δράμα είτε για κωμωδία, το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς το κάνει η αποτύπωση του συναισθήματος στο πρόσωπο. Πως δρα, πως αντιδρά, πως υποβάλλεται σε πράγματα. Η Bellucci υποβοηθήθηκε εδώ από το φυσικό της χάρισμα. Ειδικά στους δραματικούς ρόλους.
Όσο οδεύει προς τα μέσα της 6ης δεκαετίας της ζωής της, της παρουσιάζεται μια τρομερή ευκαιρία να εμβαθύνει περισσότερο στις ενδότερες δυνάμεις της. Μετά τον χωρισμό είχε το χρόνο να κοιτάξει μέσα της. Μένει πλέον οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί να της ανοίξουν τις κατάλληλες πόρτες!