Ένα από τα ωραιότερα πράγματα που έχει το μπάσκετ είναι ότι έχει συναρπαστικά στοιχεία, όποιον τρόπο παιχνιδιού και να διαλέξεις. Στο ποδόσφαιρο φερ΄ειπείν αυτό δεν ισχύει. Στο μπάσκετ αν επιλέξεις να δεις NBA για παράδειγμα θα βρεις αναμφίβολα πολλές εντυπωσιακές φάσεις και έμφαση στο σκορ. Στην Ευρώπη θα βρεις και την αμυντική τακτική. Ανάλογα με τα γούστα σου έχεις και την απάντηση στο δίλημμα: Θανάσης ή Γιάννης;
Το συγκεκριμένο δίλημμα τίθεται και στο κατάλληλο timing. Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού ο Γιάννης οδήγησε τους Μπακς στη νίκη με 23 πόντους επί των Ουόριορς. Από την δική μας μεριά, ο Θανάσης αποτέλεσε τον go to guy. Αυτόν που άναψε τη σπίθα την κατάλληλη στιγμή στο ματς με τον Ολυμπιακό και έβαλε την ομάδα μπροστά στο σκορ μετά από ένα κάκιστο αμυντικά πρώτο ημίχρονο.
Αν μπορούσαμε να έχουμε σε μια ομάδα και τους δύο, τότε θα μιλούσαμε για το ιδανικό. Από τη μία ένα επιθετικό υπερόπλο που θα σου σκοράρει όλο το βράδυ μέσα από το ζωγραφιστό και ταυτόχρονα θα καλύπτει με τα χέρια του κάθε προσπάθεια. Από την άλλη ένα παιδί που με την ενέργεια του μπορεί να καταπιεί το γήπεδο. Στοπ.
Για άλλη μια χρονιά βλέπουμε τον Θανάση να εκμεταλλεύεται κάθε δευτερόλεπτο του στο παρκέ. Αν χρησιμοποιούνταν και σε πιο ταιριαστές πεντάδες θα ήταν ακόμα πιο χρήσιμος. Αφαιρώντας το κομμάτι των εύκολων φάουλ που κάνει και ότι θα χάσει πάντα τις πρώτες φάσεις στην άμυνα με τον προσωπικό του αντίπαλο, ο Θανάσης απέδειξε για άλλη μια φορά ότι αξίζει τα 12-15 λεπτά. Κι όχι 3 από δω, 4 από κει. Λεπτά καλά και στα κρίσιμα.
Σε ένα υποθετικό δίλημμα όπου θα έπρεπε να διαλέξω ποιον θα ήθελα στην ομάδα μου, ο Θανάσης βγαίνει νικητής. Όχι σώνει και ντε για να πάω κόντρα στο ρεύμα. Υπάρχουν λόγοι σοβαροί.
1. Ξέρει πως να κινηθεί στην επίθεση. Φέτος το πετυχαίνει ακόμα περισσότερο χάρη στην καλή καθοδήγηση του Καλάθη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί βρίσκεται πάντα στο σωστό σημείο και καταλήγει είτε να σκοράρει με lay up είτε με καρφώματα. Είτε με γκολ-φάουλ έχοντας διαβάσει το miss match. Καλή ώρα με τον Σπανούλη.
2. Έχει απόλυτη επίγνωση των μειονεκτημάτων και των πλεονεκτημάτων του. Αυτό δεν είναι μια υπεραπλούστευση. Έχει και αντίκτυπο. Ένας παίχτης που δεν γνωρίζει τι μπορεί να κάνει καλά είτε θα εκβιάζει προσπάθειες γιατί θεωρεί πως μπορεί είτε θα τον πάρει από κάτω. Οπότε πάλι θα παίρνει τραβηγμένες προσπάθειες για να αποδείξει ότι δεν είναι του πεταματού.
Ο Θανάσης έχει το γνώθι σαυτόν. Το σουτ πίσω από τα 2 μέτρα δεν είναι ακόμα κατάκτηση του. Η συνεχής κίνηση και το άλμα είναι τα μεγάλα του ατού. Κι αν τον αφήσεις να τα κάνει όλο το βράδυ, θα στα κάνει όλο το βράδυ. Έχει την ενέργεια. Σε κάποια ματς θα του πάει καλά και το τρίποντο. Χωρίς να παίρνει πληθώρα σουτ. Παίχτης οικονομίας.
3. Δεν θα γκρινιάξει ποτέ και για τίποτα. Έχουν υπάρξει ματς που μπήκε κρύος στο δεύτερο ημίχρονο και έκανε χαζά λάθη και βγήκε πολύ γρήγορα. Δεν έβγαλε άχνα. Απολαμβάνει αυτό που παίζει, απολαμβάνει αυτό που δεν παίζει.
4. Είναι η χαρά του παιχνιδιού. Αυτό που νιώθουμε όλοι μας όταν παίζουμε το μονάκι με τους κολλητούς. Αυτό που νιώσαμε μικροί όταν μπήκαμε στο πρώτο μας παιχνίδι.
Αυτό που νιώθει κάθε πιτσιρίκι σήμερα όταν πιάνει τη μπάλα στα χέρια και εφορμά προς τη μπασκέτα της γειτονιάς. Το χαμόγελο και η ικανοποίηση του Θανάση είναι τέτοια που σε οδηγούν σε έρωτα με τη σπυριάρα.
Αυτό είναι κάτι που προσωπικά δεν θα το άλλαζα με όλες τις Ευρωλίγκες της επόμενης δεκαετίας. Θα αναρωτηθεί κάποιος. Ο Γιάννης δεν το έχει αυτό; Πιστεύω πως το έχει. Απλώς έχει μπει σε ένα άλλο τριπάκι. Θέλει να γίνει ένας από τους καλύτερους στην Ιστορία του NBA και ο κορυφαίος της επόμενης 10ετίας τουλάχιστον.
Αυτός ο στόχος, καλώς ή κακώς, σου αφαιρεί το στοιχείο του άκρατου ενθουσιασμού ακόμα και με το παραμικρό. Σε αυτό το στοιχείο ο Θανάσης είναι ο Ροναλντίνιο του μπάσκετ. Ο Γιάννης είναι ο Κριστιάνο. Ξεχνάει σιγά σιγά την χαρά του παιχνιδιού. Έτσι συμβαίνει πάντοτε με όσους θέλουν την κορυφή.
Όλα βέβαια καταλήγουν στα γούστα του καθενός. Εγώ απεχθάνομαι το NBA, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Άλλος το θεωρεί την καλύτερη λίγκα του κόσμου από άποψη μπάσκετ. Εμένα μου αρέσουν οι τύποι που μπορούν να απολαύσουν και τις πλαγιές του βουνού. Όπως ο Θανάσης. Σε άλλους αρέσουν μόνο οι κορυφαίοι. Όπως ο Γιάννης.