«Μόνο ο Έλληνας. Μόνο ο Έλληνας…», ψέλλισε με έκδηλη αγωνία, όταν πριν από τον αγώνα ρωτήθηκε αν υπήρχε κανείς να τον ανταγωνιστεί στον τελικό.
Δεν ήταν απλώς ο κυρίαρχος του αγωνίσματος στα κιλά του, αλλά ο εν δυνάμει κορυφαίος αρσιβαρίστας όλων των εποχών. Με εφτά χρυσά μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα και δύο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (’88, ’92).
Αν και μόλις 17 ετών, ήταν φαβορί και για το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο του ’84, αλλά το μποϊκοτάζ του ανατολικού μπλοκ στο Λος Άντζελες δεν επέτρεψε στη μητρική χώρα του, τη Βουλγαρία, να συμμετάσχει στους Αγώνες.
Εκείνο το βράδυ ο Βαλέριος Λεωνίδης θα τον… βοηθούσε να αποκτήσει και επίσημα τον τίτλο του GOAT.
Στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του ’95 ο Έλληνας πρωταθλητής είχε χάσει για μόλις 2,5 κιλά. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που ακολούθησε, λίγους μήνες αργότερα, οι δυο τους σήκωσαν από 327,5 κιλά στο σύνολο, αλλά το μεγάλο φαβορί, ο Ναΐμ Σουλεϊμανόγλου, ήταν ξανά ο νικητής, λόγω μικρότερου βάρους.
Η μονομαχία τους στην Ατλάντα μνημονεύεται έως και σήμερα ως το απόλυτο rivalry στην ιστορία του αθλήματος. Μέσα σε 5 λεπτά καταρρίφθηκαν τρία παγκόσμια ρεκόρ. Στο αρασέ ο Σουλεϊμάνογλου είχε σηκώσει 2,5 παραπάνω. Ο Λεωνίδης, που ήταν αυτή τη φορά ελαφρύτερος από τον αντίπαλό του, θα έπρεπε να ρεφάρει στο ζετέ για να πάρει το χρυσό.
Με την μπάρα στα 185 κιλά ο θρυλικός Τούρκος κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στο ζετέ, που ήταν 183. Στην επόμενη προσπάθεια του, ο Λεωνίδης το πήγε στα 187,5. Ο Σουλεϊμάνογλου «απάντησε» στα ίδια κιλά, κάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ στο σύνολο. Όταν ο Βαλέριος επέστρεψε στο πλατό έπρεπε να σηκώσει 7 κιλά παραπάνω από το προ ολίγων λεπτών παγκόσμιο ρεκόρ, για να νικήσει τον ανίκητο. Δεν τα κατάφερε. Δάκρυσε γιατί το… «είχα πιστέψει».
Μόνο ένας μπορούσε να του προσφέρει εκείνη τη στιγμή παρηγοριά. Και το έκανε. «Όχι μόνο εγώ. Και οι δύο είμαστε οι καλύτεροι», του είπε ο μεγαλόψυχος «γίγαντας» των 147 εκατοστών, κατά τη διάρκεια της απονομής.
«Μόλις παρακολουθήσατε τον σπουδαιότερο αγώνα στην ιστορία της άρσης βαρών», είχε ξεστομίσει λίγα δευτερόλεπτα πριν ο επίσημος εκφωνητής της διοργάνωσης, Λιν Τζόουνς.
Από εκείνη την ημέρα οι δυο τους θα είχαν για πάντα την Ατλάντα. Η αντιπαλότητα μετατράπηκε σε φιλία, απ’ αυτές που δύσκολα κλονίζονται διότι έχουν θεμελιωθεί πάνω στον αμοιβαίο σεβασμό και τη μοναδικότητα μιας τέτοιας εμπειρίας.
«Η ψυχή μου έγινε συντρίμμια. Ένα μεγάλο κομμάτι της αθλητικής μου ζωής, μόλις πέθανε», ήταν τα πρώτα λόγια του Βαλέριου, μόλις άκουσε τις πένθιμες καμπάνες.
«Με τόση ντόπα, έφαγε το κεφάλι του», ήταν η αντίδραση πολλών άλλων. Συμπέρασμα αυθαίρετο εν πολλοίς, με τη γνωστή ισοπεδωτική διάθεση που διακρίνει κάθε επίδοξο hater. Αξίζει τέτοια κηλίδα η υστεροφημία του κορυφαίου ever στο είδος του;
Αν την αξίζει κάτι είναι το ίδιο το είδος του. Οι απαγορευμένες ουσίες στον αθλητισμό δεν ήταν προφανώς αποκλειστικά δικό του «προνόμιο». Και ούτε δικαιούται να ισχυριστεί κάποιος ότι ήταν τόσο overdosed σε σχέση με τους υπόλοιπους, ώστε 17 χρόνια μετά το τέλος της καριέρας του να χάσει τη ζωή του εξ’ αυτού.
Αντίθετα, όλοι όσοι τον γνώριζαν είχαν υπόψιν τους και την παθολογική σχέση του με το αλκοόλ. Δεν ήταν καν αυτό που ονομάζουμε κοινό μυστικό. Από το 2009 που νοσηλεύτηκε για πρώτη φορά, επί τρεις μήνες, με ηπατικά προβλήματα, έγινε γνωστό και στο ευρύ κοινό.
«Ακόμη και αφού γλίτωσε την πρώτη φορά, δεν άλλαξε συνήθειες. Δεν μπορούσε να αντισταθεί σε αυτόν τον εθισμό. Ο Ναΐμ δεν ήταν προετοιμασμένος για τη ζωή μετά τον αθλητισμό. Δυστυχώς δεν άκουγε κανέναν, ούτε την οικογένειά του. Γι’ αυτό και πρέπει να μην μένει ο αθλητής μόνο σε αυτό που κάνει, αλλά να έχει και μία παιδεία. Παίζει τεράστιο ρόλο η μόρφωση, γιατί αυτή δίνει μια διέξοδο μετά το τέλος μιας καριέρας. Όλοι οι αθλητές έχουν ημερομηνία λήξης», είπε με σοφία ο Λεωνίδης, ο οποίος μάταια προσπαθούσε και ο ίδιος να νουθετήσει το φίλο του, όταν τον συναντούσε.
Τα οινοπνευματώδη ποτά βλάπτουν την υγεία και διαλύουν τον κοινωνικό ιστό περισσότερο από τα ονομαζόμενα «σκληρά ναρκωτικά», όπως είναι η ηρωίνη και το κρακ, συμπέραναν Βρετανοί επιστήμονες, λίγο καιρό αφότου ο Σουλεϊμάνογλου έπαιρνε για πρώτη φορά εξιτήριο από την κλινική.
Δεν ήταν η τελευταία μέχρι πρότινος. Το 2014 είχε ξοδέψει ακόμα μία από τις «ζωές» του.
Η μελέτη καταδείκνυε ότι το αλκοόλ, σε μεγάλες ποσότητες, καταστρέφει σταδιακά όλα τα όργανα του ανθρώπινου οργανισμού. Καθώς και ότι η θνησιμότητα των αλκοολικών είναι σημαντικά μεγαλύτερη από αυτή των χρηστών άλλων ουσιών, ακόμα και της ηρωίνης.
Ο Σουλεϊμάνογλου έπινε από μικρός κρασί. Έπινε ακόμα και ως εν ενεργεία αθλητής. Όταν αποσύρθηκε, το έριξε σε οτιδήποτε μπορούσε να κορέσει τη δίψα του για οινόπνευμα.
Από τα τέλη Σεπτέμβρη νοσηλευόταν στην εντατική με κίρρωση ήπατος σταδίου C, που θεωρείται η πιο καταστροφική επίδραση του αλκοόλ στον οργανισμό. Στις 6 Οκτωβρίου υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος, αλλά ο οργανισμός του δεν άντεξε. Το οίδημα στον εγκέφαλο αποτέλεσε τη χαριστική βολή.
Στα 50 χρόνια του ο μοναδικός άνθρωπος στη Γη που έχει σηκώσει 10 κιλά παραπάνω από το τριπλάσιο βάρος, του λύγισε από έναν αντίπαλο που αποδείχτηκε ασήκωτος.
Το ντόπινγκ μπορεί να ενοχοποιηθεί για πάρα πολλά, δεν είναι όμως ανάγκη να ενοχοποιηθεί και γι’ αυτό. Ας είμαστε λιγάκι μεγαλόψυχοι στη λύπη, όπως υπήρξε στη χαρά ο αείμνηστος Ναΐμ.