Για την Παρασκευή στις 9 το βράδυ έχει οριστεί το τζάμπολ του ματς της Εθνικής μπάσκετ κόντρα στη Μεγάλη Βρετανία. Συμπτωματικά το παιχνίδι θα διεξαχθεί στο Λέστερ. Στην πόλη που πριν από 1,5 χρόνο συντελέστηκε ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα στον αθλητισμό όταν η ομώνυμη ομάδα κατακτούσε το πρωτάθλημα Αγγλίας. Την ίδια ώρα (εφόσον ξεκινήσει στην πρώτη πεντάδα) ή λίγα λεπτά αργότερα (εάν δεν συμβεί κάτι αναπάντεχο) θα κάνει ντεμπούτο με τη «μεγάλη» Εθνική ο Ντούσαν Σάκοτα. Και στη δική του περίπτωση ο όρος «θαύμα» είναι κυριολεκτικός. Πριν μερικά χρόνια, αυτός ο άνθρωπος που κάνει καριέρα καλαθοσφαιριστή, είχε μόλις 15% πιθανότητες για να βγει ζωντανός από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν. Ναι, τον Ντούσαν που νίκησε τον θάνατο, να τον σέβεστε λιγάκι περισσότερο. Ιδιαίτερα όταν φοράει το εθνόσημο.
Με ύψος που ταιριάζει περισσότερο σε σέντερ (2.10μ) και ευστοχία από μακρινή απόσταση που παραπέμπει σε γκαρντ, τελικά ο παίκτης της ΑΕΚ έκοψε την απόσταση στη μέση κι έγινε φόργουορντ.
Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν πως ο Σάκοτα δεν έκανε την καριέρα που θα μπορούσε. Είχε την τύχη να είναι γιος ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου του χώρου, του Ντράγκαν. Είχε το dna να διαθέτει κορμί κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες του σπορ. Είχε την ευλογία να συνεργαστεί ως νεαρός με τον καλύτερο ευρωπαίο προπονητή τις τελευταίες δεκαετίες, τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Τότε, γιατί χρειάστηκε να φτάσει στα 30 για να παίξει -επιτέλους- σε αυτή την ιδιαιτέρων συνθηκών Εθνική ομάδα; Ίσως επειδή είχε και την «τύχη» να παίξει τη ζωή του κορώνα-γράμματα πριν κλείσει τα 24 χρόνια του και να βγει νικητής.
Είναι η περίοδος που αγωνίζεται στην Ιταλία για λογαριασμό της Πέζαρο και κόντρα στην Τέραμο ο Πέπε Ποέτα πέφτει πάνω του στην προσπάθειά του να αποφύγει σκριν. Κάτι που συμβαίνει αμέτρητες φορές. Ένιωσε έντονο πόνο, αλλά τίποτα ιδιαίτερα ανησυχητικό. Όταν μετά από μερικά λεπτά η κατάσταση δεν φαινόταν να αλλάζει, διακομίστηκε σε νοσοκομείο όπου ένιωσε τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια του.
Μια αγκωνιά που τον έριξε σε κώμα
Έκρηξη του δωδεκαδάχτυλου και σηψαιμία από ένα χτύπημα. Οι γιατροί τον ρίχνουν σε φαρμακολογικό κώμα, σε μια προσπάθεια να δώσουν στον οργανισμό του μια ευκαιρία να αντιδράσει. Όσες φορές κι αν έχει βγει νικητής από το γήπεδο ο Ντούσαν, όσα μεγάλα σουτ κι αν χάρισαν παιχνίδια, τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνη τη μέρα που άνοιξε τα μάτια του πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι. Κι όμως, λες και ο θάνατος θέλησε να πάρει ρεβάνς, σκασμένος από την ήττα του, επανέρχεται με εσωτερική αιμορραγία. Εννιά μέρες στην εντατική. Κάθε μία από αυτές κι ένα ντέρμπι με αμφίβολο αποτέλεσμα. Ή μάλλον –για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- με πιθανότερη έκβαση το τέλος. Για την ακρίβεια, ο Ντούσαν Σάκοτα, με κομμένο ένα μέρος του παχέος εντέρου και τις αρτηρίες του έτοιμες να σκάσουν, είχε περίπου 15% πιθανότητες να βγει ζωντανός. Το υπόλοιπο 85% ήταν υπέρ του χάρου…
Κάθε αθλητής μπορεί να θεωρεί δικαίωση και επιστέγασμα των κόπων του την κλήση στην Εθνική. Και φυσικά να μιλήσει για θυσίες που χρειάστηκαν για να φτάσει μέχρι εκεί. Στη δική του περίπτωση τέτοια χιλιοφορεμένα κλισέ έχουν κυριολεκτική σημασία και κατά συνέπεια πρακτική αξία και ουσία. Και ο Ντούσαν πάλεψε πολύ για εκείνη τη στιγμή που θα μπορούσε κι εκείνος να μιλήσει έτσι. Ευχόταν, ονειρευόταν κι ήλπιζε να έρθει… Θα ήταν μια απόδειξη πως είναι ζωντανός. Γιατί το να βγαίνεις «καθαρός» από μια τέτοια περιπέτεια υγείας μοιάζει καμιά φορά τόσο απίστευτο που χρειάζεται να το… επιβεβαιώνεις στον εαυτό σου.
Και πιστός και στρατιώτης
Στην περίπτωση του Ντούσαν Σάκοτα η κλήση στην Εθνική Ανδρών ήταν ένα γεγονός με βάση τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Έχοντας παίξει σε όλα τα κλιμάκια των «μικρών» Εθνικών κι έχοντας κατακτήσει τρίτη θέση στο Ευρωπαϊκό U-19 το 2003 και την πρώτη σε παγκόσμιο ενόπλων έξι χρόνια αργότερα, έχει αποδείξει ότι αξίζει τον χαρακτηρισμό «πιστός στρατιώτης». Ένας Έλληνας με σέρβικο όνομα και αίμα. Ένας Έλληνας που δεν φοβήθηκε ποτέ να πει ανοιχτά τη γνώμη του, ακόμη κι αν αυτή προκαλούσε αντιδράσεις. Ασορτί με τον χαρακτήρα του στο γήπεδο, που δεν φοβάται να πάρει το τελευταίο σουτ, ακόμη κι αν αυτό τελικά βρήκε σίδερο.
Λένε πως οι μεγάλοι σουτέρ γεννιούνται έτσι. Όπως και οι μεγάλοι ηγέτες. Μπορεί κάποιος να θεωρεί πως ο Ντούσαν δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Την Παρασκευή το βράδυ εκεί κοντά στις 21:00 όμως η απλή παρουσία του στο παρκέ, με τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος θα τον κατατάξει σε μια κατηγορία ανθρώπων που στέκονται πιο πάνω κι από σουτέρ κι από ηγέτες.
Όσους ξεγελούν τον θάνατο πρέπει να τους σεβόμαστε λιγάκι περισσότερο.