Θα σου έχει τύχει σίγουρα να ακούσεις πολλές φράσεις που να μην μπορείς με τίποτα να τις καταλάβεις. Πιθανότατα να έχεις πει κι εσύ μια τέτοια. Είναι στην φύση μας με κάποιο τρόπο να συνδέουμε λέξεις που δεν βγάζουν προφανές νόημα. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν μπορούμε να βρούμε άλλο τρόπο να περιγράψουμε κάτι ή κάποιον. Ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι ένας λόγος να οδηγηθούμε σε τέτοιες πρακτικές.
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω τι μπορεί να σημαίνει ο τίτλος που έβαλα. Τι θα πει άραγε «ειλικρινής φωνάρα»; Τα δύο σκέλη ξέχωρα τα καταλαβαίνω. Και τα δύο μαζί δεν μπορώ να τα ερμηνεύσω. Κι ίσως αυτό να είναι και το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούν να σου προσφέρουν άνθρωποι που γνωρίζεις στην πορεία της ζωής σου. Όχι απαραίτητα προσωπικά. Αλλά μέσα από την δουλειά τους.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος θα μπορούσε από σήμερα να γίνει η επεξήγηση, ο ορισμός αυτών των δύο λέξεων στο πάντρεμα τους. Η όλη του πορεία αποπνέει μια αίσθηση ότι και φωνάρα υπήρξε και ειλικρινής ήταν.
Ο Πουλόπουλος κατάλαβε όσο ήταν νωρίς ότι η φωνή δεν είναι ένα αιώνιο δώρο. Η φωνή αλλάζει, μετασχηματίζεται όσο μεγαλώνεις. Ανάλογα το πως της φέρεσαι σου φέρεται κι εκείνη. Ο Πουλόπουλος της φέρθηκε με σπουδαιότητα για όλη την διάρκεια που τραγουδούσε. Και κάποια στιγμή αποφάσισε ότι ήταν ο καιρός να την ηρεμήσει και να ηρεμήσει κι αυτός.
Ο καθένας από μας μπορεί να δει και να μιλήσει για τους άλλους ανάλογα με το πως τους έμαθε ή τι νιώθει κάθε φορά μαζί τους. Το τραγούδι του Γιάννη Πουλόπουλου μου δημιουργούσε πάντοτε μια ανατριχιαστική νηνεμία. Όποιο τραγούδι του. Κι ας μην έχω την ηλικία που θα έπρεπε για να έχω ζήσει την διαδρομή του. Ό,τι άκουσα από τηλεόραση και από Youtube. Συνήθως αυτό δεν αρκεί. Στην περίπτωση του αρκεί και με το παραπάνω. Δεν αλλάζει το βίωμα, όποιο τραγούδι του κι αν ακούσεις. Επιπλέον, μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που δεν ευτέλισε ποτέ αυτό που έκανε με την «πώληση» της ζωής του, ούτε τράβηξε από τα μαλλιά όσα του δόθηκαν. Τα απόλαυσε όσο έπρεπε, επέτρεψε στο κοινό του να τον απολαύσει όσο πρέπει και μετά έμεινε για τον εαυτό του.
Αυτό δεν είναι αμελητέο. Ο Πουλόπουλος είχε έναν συνδυασμό που έκανε πολύ δύσκολη την αποδοχή του ότι ο καιρός περνάει. Ήταν επιτυχημένος άντρας στο ζενίθ του παλιού λαϊκού και του ελληνικού σινεμά σε επίπεδο παραγωγής. Για τους άντρες δεν είναι ποτέ εύκολο να αποδεχθούν ότι γερνάνε και ότι θα παραχωρήσουν το θρόνο τους σε κάποιον άλλον. Ο Πουλόπουλος ήταν απ΄αυτούς που το διαχειρίστηκαν με την μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Άλλοι εξίσου σπουδαίοι με αυτόν δεν μπόρεσαν να διαφύγουν της έπαρσης.
Όλα αυτά είναι που δίνουν μεγαλύτερο ύψος στην αξία ενός ανθρώπου και ενός καλλιτέχνη. Και ο Γιάννης Πουλόπουλος το κατέκτησε χωρίς να ατιμάσει το σπουδαίο του ταλέντο…
