«O πατέρας μου έφυγε ειρηνικά, στο σπίτι του στο Λος Άντζελες, ξέροντας ότι είχε ολοκληρώσει έναν από τους καλύτερους του δίσκους» ήταν η δήλωση του γιου του Leonard Cohen, Adam, για το θάνατο του πατέρα του που ανακοινώθηκε σήμερα, παρά το ότι συνέβη στις 7 Νοεμβρίου, μια καθυστέρηση ενδεικτική της ζωής του Καναδού τραγουδιστή, τραγουδοποιού, ποιητή, συγγραφέα, Βουδιστή μοναχού(!).
Τα τραγούδια του αυτοβιογραφικά, πολλές φορές με ωμό τρόπο αλλά ο ίδιος μυστηριώδης, στο παρασκήνιο, παρά τη φήμη, τη δόξα, την επιτυχία (μέλος του Rock and Roll Hall of Fame και του Τάγματος του Καναδά, την υψηλότερη τιμή που μπορεί να αποδοθεί σε Καναδό πολίτη).
Μεγαλωμένος σε μια εβραϊκή οικογένεια χωρίς ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα, ο χαμός του πατέρα του ενώ ο ίδιος ήταν μόλις 9 ετών του προκάλεσε μια πρώιμη περιέργεια για το μακάβριο, το υπερφυσικό και τον οδήγησε σε πνευματικές αναζητήσεις που διήρκησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Το οικογενειακό καταπίστευμα τον οδήγησε πρώτα στο βροχερό Λονδίνο και αργότερα, μέσω μιας τυχαίας συζήτησης με έναν ταμία, στην Ύδρα, όπου οι χαλαροί ρυθμοί της καθημερινότητας, η φυσική ομορφιά και θέα από την ταράτσα του σπιτιού που είχε αγοράσει ήταν ιδανική έμπνευση για τα ποιήματα και βιβλία που μανιωδώς έγραφε στη γραφομηχανή του.
Πικραμένος από την έλλειψη επιτυχίας ως συγγραφέας, αποφασίζει να μελοποιήσει τα ποιήματά του και να μετακομίσει στην Αμερική ακολουθώντας τα βήματα του Bob Dylan, με τον οποίο συχνά συγκρίνεται από άποψη στιχουργικής ικανότητας αλλά και πολυσχιδούς επιρροής σε όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο και κάποιον που θα αναπτύξει δεσμούς φιλίας αργότερα.
Σε μία από τις συζητήσεις τους για τα τελευταία τους άλμπουμ ο Bob τον ρώτησε πόσο καιρό του πήρε να ηχογραφήσει το Hallelujah, (αν όχι το γνωστότερο τραγούδι του Leonard, σίγουρα αυτό που έχει διασκευαστεί τις περισσότερες φορές). Σύμφωνα με το θρύλο, το Hallelujah πήρε πάνω από 5 χρόνια μέχρι να καταλήξει στην τελική του μορφή, με περίπου 80 διαφορετικές στροφές ενώ οδήγησε τον Cohen κυριολεκτικά να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο και να δηλώνει αργότερα «Στο μυαλό μου, ακόμα δεν είναι έτοιμο». «2 χρόνια», του απάντησε, προφανώς με κάποια αίσθηση ντροπής, πριν του αντιστρέψει την ερώτηση για ένα από τα δικά του τραγούδια. «Γύρω στα 15 λεπτά».
«Έτσι είναι αυτά», θα σχολιάσει αρκετά χρόνια αργότερα διηγούμενος την ιστορία, με τη γαλήνια παραδοχή κάποιου που πέρασε τη ζωή του αναζητώντας απαντήσεις για τον εαυτό του αλλά και τη ζωή σε διάφορες θρησκείες και φιλοσοφίες.
Παρά το ότι ποτέ δεν απαρνήθηκε τον Ιουδαϊσμό, προσπάθησε να βρει καταφύγιο από τη χρόνια κατάθλιψη που τον ταλαιπωρούσε ακόμα και στη Σαϊεντολογία, ενώ πέρασε μια πενταετία κλεισμένος σε μοναστήρι Βουδιστών τη δεκαετία του ’90, ασχολούμενος καθημερινά με χειρωνακτικές εργασίες και γενικά ό,τι περιλαμβάνει η ζωή ενός μοναχού. Σύμφωνα με τον ίδιο η παραμονή του εκεί τον βοήθησε να ξεπεράσει σε ένα μεγάλο βαθμό την κατάθλιψή του, αλλά και το φοβερό άγχος που τον ταλαιπωρούσε πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των ζωντανών εμφανίσεών του.
Παρά τη σχεδόν 50ετή καριέρα του ως μουσικός κυκλοφόρησε μόνο 14 στούντιο άλμπουμ, ενώ το άγχος δεν του επέτρεπε να περιοδεύει με μεγάλη συχνότητα, κάτι που αναγκάστηκε να κάνει το 2008 όταν αποκαλύφθηκε ότι η επί σειρά ετών μάνατζέρ του τού είχε σχεδόν αδειάσει τους λογαριασμούς, μια περιοδεία που τον έφερε και στην Ελλάδα για μια μαγευτική βραδιά στη Μαλακάσα. Τα τελευταία χρόνια υπέφερε από προβλήματα υγείας που δεν του επέτρεπαν μετακινήσεις.
Ο πιο πρόσφατος και τελευταίος δίσκος του «You Want it Darker” που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες, ηχογραφήθηκε με τον Leonard να τραγουδάει σε ένα μικρόφωνο στην τραπεζαρία του, καθισμένος σε μια ειδική καρέκλα για τα προβλήματα που είχε στη μέση και με το γιο του να αναλαμβάνει την παραγωγή. Το σκοτεινό ύφος του δίσκου, με τη χαρακτηριστική βαριά φωνή του έλαβε αποθεωτικές κριτικές ενώ σε συνδυασμό με την κατάσταση της υγείας του έφερε στο μυαλό πολλών τα American του Johnny Cash.
O Leonard Cohen είναι ακόμα ένας μουσικός μύθος που μας αποχαιρετά το 2016, αφήνοντας πίσω του πολλούς που θα τον θυμούνται σαν ίνδαλμα, τραγουδιστή, συγγραφέα, ποιητή ή έναν γυμνόστηθο τύπο που έγραφε μέσα στη νύχτα στην ταράτσα του στην Ύδρα, παρέα με τη Μarianne από τη Νορβηγία, τη γυναίκα που ήταν η πηγή έμπνευσης των πρώτων τραγουδιών, βιβλίων και ποιημάτων του. Η Μarianne απεβίωσε τον Ιούλιο και ο Leonard μαθαίνοντας ότι η μούσα του βρίσκεται λίγο πριν το τέλος, της έστειλε ένα γράμμα λέγοντάς της «…Νομίζω θα σε ακολουθήσω πολύ σύντομα. Να ξέρεις ότι θα είμαι κοντά σου, τόσο που αν απλώσεις το χέρι σου νομίζω ότι θα αγγίξεις το δικό μου…».
Τζέντλεμαν μέχρι το τέλος, το ‘πε και το ΄κανε.
