Δεν χρειάζεται να διαθέτετε μνήμη ελέφαντα. Μπορείτε να είστε κάλλιστα «χρυσόψαρο» ή ο Χένρι Μόλεζον και να το θυμάστε- διάολε, δεν έχει περάσει πια και τόσος πολύς καιρός από τότε που ο τύπος με το 33 στην πράσινη πλάτη (ή το γαλανόλευκο 8) άκουγε τον κόσμο να του σέρνει τα χίλια μύρια όσα.
Κάντε μια υποτυπώδη βουτιά στο μνημονικό σας και θα το διαπιστώσετε: «Στεφάνης», «Βάλε ένα τρίποντο ρε Νικ, ένα!», «Τώρα δουλευόμαστε; 2 εκατομμύρια ευρώ αυτός;», «Τι ηγέτης ρε παιδιά, πλάκα κάνουμε;»- και πολλά ακόμα τα οποία θα τα εκτιμούσε δεόντως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, αλλά όχι η εθελούσια αυτολογοκρισία.
Flash- Forward στο σήμερα, μια μέρα μετά το νικητήριο καλάθι με την Ζαλγκίρις: «Παιχταράς!», «Ο απόλυτος ηγέτης!», «Ο καλύτερος στην Ευρώπη», «Μόνο αυτός», «Βρήκαμε τον νέο Διαμαντίδη», «Καλάθαρος!».
Η λογική εξήγηση στην αλλαγή της αντιμετώπισης του Νικ Καλάθη, είναι πως οι μεν πρώτες τοποθετήσεις είναι του Κυρίου Χάιντ, οι δε δεύτερες του Δόκτορος Τζέκιλ- εν ολίγοις, οι οπαδοί φλερτάρουν απροκάλυπτα με την φρενοβλάβεια και η άποψή τους αλλάζει μέχρι να πεις “Buzzer Beater”.
Ωστόσο αν το ψάξουμε λίγο περισσότερο, θα δούμε πως υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι για τους οποίους ο Νικ μετατράπηκε, σχεδόν εν ριπή μπασκετικού οφθαλμού, από υπερτιμημένος σε χάρμα πορτοκαλί οφθαλμών.
Ποιοι είναι αυτοί;
Έχει γίνει πολύ πιο επιθετικός
Ή, όπως λέγαμε μικροί και στα χωριά μας όταν τρώγαμε άγουρα βελανίδια στα δέντρα, απείρως πιο “aggressive”: μπορεί ο Καλάθης να παραμένει ένας αθεράπευτος pass- first πλέι μέικερ, ωστόσο είναι εμφανές ότι φέτος έχει ανάψει σχεδόν στο φουλ το “attack mode”.
Κι αφού αραδιάσαμε 3 αγγλικούς όρους με σαφή μας στόχο να νομίζετε πως είμαστε οι Έλληνες Πατ Ράιλι, ας το δούμε λίγο πιο μπακαλίστικα: ο 29χρονος γκαρντ του Παναθηναϊκού μπορεί να συνεχίζει να κρατάει μαεστρικά την μπαγκέτα της οργάνωσης του παιχνιδιού (σχεδόν 8.5 ασίστ μέσο όρο ανά ματς στην Ευρωλίγκα), όμως πλέον πηγαίνει πολύ περισσότερο και ο ίδιος στο καλάθι.
Αυτό αποτυπώνεται και στην εντυπωσιακή άνοδο στους πόντους του (14 έναντι 9.8 πέρυσι), όσο και στις προσπάθειες που παίρνει (άνοδος της τάξης του 25% περίπου). Η απλοϊκή εξήγηση της εκτόξευσης είναι πως δεν έχει πια έναν ball-dominant παίκτη δίπλα του- όπως ο Μάικ Τζειμς πέρυσι που του «έκοβε» προσπάθειες στον άσο- όμως η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή.
Φέτος ο Νικ αισθάνεται πολύ πιο άνετα στο μπροστά μισό του παρκέ.
Και, ειδικά στην επίθεση, το 50% είναι η ψυχολογία.
Ο φετινός Παναθηναϊκός του ταιριάζει πολύ περισσότερο
Πέρυσι, τη σεζόν 2016-2017 δηλαδή, η ομάδα είχε στηθεί από τον- σαφώς πιο «αμυντικογενή»- Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος έδωσε τη θέση του στα τέλη Οκτωβρίου στον Τσάβι Πασκουάλ, που διαχειρίστηκε το ρόστερ που βρήκε μπροστά του.
Φέτος, όμως, το Τριφύλλι είναι 100% του Ισπανού προπονητή. Ο Τσάβι προτιμά (λόγω της πολύχρονης παρουσίας του στην ACB) το up-tempo παιχνίδι, πράγμα που λατρεύει ο γοργοπόδαρος (και αμερικανοθρεμμένος… ) Νικ, που έχει για καλύτερό του φίλο στο παρκέ το γκάζι.
Τα νούμερα που «γράφει» την τρέχουσα σεζόν ο Καλάθης, τ’ αλλεπάλληλα φλερτ με το triple- double και η συνολική εικόνα «απελευθέρωσης» που βγάζει, οφείλονται εν πολλοίς στο γεγονός πως το στυλ του κουμπώνει ιδανικά με την προπονητική φιλοσοφία του Πασκουάλ.
Και, ξέρετε, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον μπασκετικό κόσμο όταν ένας πλέι- μέικερ κι ο προπονητής του εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος.
Έμαθε πώς να είναι ηγέτης όπως εκείνος
Πέρυσι ήταν η χρονιά του αγωνιστικού «απογαλακτισμού»: μετά από 12 χρόνια στο ΟΑΚΑ ο Δημήτρης Διαμαντίδης κρέμασε οριστικά τη φανέλα με το 13, αφήνοντας πίσω του τη βαριά του σκιά να καταδυναστεύει τον «δύσμοιρο» Νικ.
Οι συγκρίσεις του Καλάθη με το απόλυτο τοτέμ του συλλόγου (ακόμα κι αν τα τελευταία χρόνια της καριέρας του είχε εμφανή πτώση στην απόδοσή του…) αποτελούσε σχεδόν ασήκωτο βάρος για τους ώμους του Νικ, πράγμα που έκανε τα χέρια του ασήκωτα και την ενασχόλησή του με το χτίσιμο (λόγω του αέναου πετάγματος «τούβλων») σχεδόν επιτακτική.
Πλέον, όμως, έχουν περάσει περίπου 2 χρόνια από το «αντίο» του Διαμαντίδη. Ο Καλάθης συνήθισε την πίεση και το επιβεβλημένο «πρέπει» που συνοδεύει πάντοτε τον ηγέτη μιας ομάδας κι έκανε το βήμα παραπάνω.
Η συμμετοχή του στο Ευρωμπάσκετ με την εθνική το καλοκαίρι ήταν κάτι παραπάνω από ευεργετική, καθώς ελλείψει Αντετοκούνμπο ήταν ο απόλυτος go-to guy του συνόλου του Μίσσα- κάτι που τόνωσε αφάνταστα την, εν μέρει πληγωμένη, αυτοπεποίθησή του.
Μπορεί να μοιάζει στα μάτια των παρελθοντολάγνων με ανυπέρβλητη ιεροσυλία, όμως είναι πέρα για πέρα αλήθεια: ο Καλάθης παίζει φέτος σαν Διαμαντίδης.
Για την ακρίβεια, ώρες- ώρες παίζει σα μια βελτιωμένη εκδοχή του Διαμαντίδη.
Συμπερασματικά: Το έχουμε πει και παλαιότερα, τότε που σχεδόν άπαντες εξασκούνταν μανιωδώς στο λεκτικό λιθοβολισμό του Νικ: το παιδί είναι ανυπέρβλητος παικταράς.
Κανείς άσος στην Ευρώπη δεν παίζει την άμυνα που παίζει αυτός, κανείς δεν πασάρει τόσο «ορθολογικά» όσο αυτός, κανείς δεν μπορεί να παίξει εξίσου εύκολα σετ παιχνίδι και φρενήρες run-n-gun.
Ο Καλάθης έχει μέσους όρους στην Ευρωλίγκα που προκαλούν παρατεταμένη ζάλη (14 πόντοι, 4 ριμπάουντ, 8.5 ασίστ, 1.7 κλεψίματα συν το αξιοπρεπέστατο, για παίκτη που έχει τόση ώρα την μπάλα στα χέρια του, 2.3 λάθη) και έχει πάρει από το χεράκι τον Παναθηναϊκό παλεύοντας να τον οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας.
Με τον εκκωφαντικό Γιουλ στα πιτς, τον αξεπέραστο Σπανούλη στη δύση της καριέρας του, τον δεν-υπάρχουν-επαρκή-λόγια-για-να-περιγράψουμε-το-ταλέντο-του Ντόντσιτς να παρουσιάζει εσχάτως μικρή κάμψη στην απόδοσή του λόγω κόπωσης και τον εξωπραγματικό Ντε Κολό να παραμένει «νερόβραστος» (αμιγώς μπασκετική λέξη η τελευταία), δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως αυτή την στιγμή ο Νικ είναι το νούμερο 1 ολόκληρης της Ευρώπης.
Ειδικά από την στιγμή που χθες επιβεβαίωσε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο πως ο μανδύας του ηγέτη τού ταιριάζει απόλυτα: η παλαιότερη εκδοχή του, σε ματς που η ομάδα του χάνει με έναν πόντο και απομένουν λιγότερο από 5 δεύτερα, θα είχε διασχίσει το γήπεδο, θα έκανε διείσδυση και στο τέλος θα πάσαρε στον Παππά, τον Ρίβερς ή τον Σίνγκλετον.
Can you believe this? ?@Nick_Calathes15 drops in the game-wining layup with nothing left on the clock!#7DAYSMagicMoment pic.twitter.com/RxjdTlQxKg
— EuroLeague (@EuroLeague) January 25, 2018
Όχι, πλέον, όμως: ο Νικ την πήρε, είδε μόνο το καλάθι, ανέλαβε την ευθύνη και «καθάρισε».
Αν συγκεντρωθείτε αρκετά, μπορείτε σχεδόν να δείτε τον Δημήτρη Διαμαντίδη να μειδιά με νόημα.
Ο νέος κάτοχος του πράσινου θρόνου είναι και επίσημα εδώ.