Αν είχαμε 1994, θα μπορούσαμε να πούμε «Δικέ μου, είσαι κορυφή». Αν περνούσαμε στο 2003, κατά πάσα πιθανότητα θ’ αναφωνούσαμε «Τζάμι!». Σε περίπτωση που το ημερολόγιο έδειχνε 2009 θα φωνάζαμε «Τα σπάει!», ενώ αν είχαμε 2015 θα συμφωνούσαμε ότι «Δεν υπάρχει!».
Σ’ οποιαδήποτε περίοδο κι αν βλέπαμε ή ακούγαμε τον Γιάννη Σερβετά να λέει κάποιο ανέκδοτο, ένα είναι το σίγουρο: θα συμφωνούσαμε πως ο τύπος είναι αυτό που μικροί- όταν τρώγαμε βελανίδια στα δέντρα του χωριού μας και λίγο πριν κατεβούμε από τα δέντρα- λέγαμε “One of a kind”- μοναδικός στο είδος του.
Γιατί, βλέπετε, η ικανότητα του Γιάννη στο να «σωματοποιεί» τ’ ανέκδοτα παραπέμπει ευθέως σε θεόσταλτο ταλέντο που όμοιό του μάλλον δεν έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα.
Είτε στο ανατρεπτικό «Comfuzio» είτε στο αγαπημένο όλων «Α.Μ.Α.Ν.» (και τη μετεξέλιξή του, τα «Καθάρματα») είτε στον «Γιάννη τον όμορφο» είτε στο «Ράδιο Αρβύλα», ο Σερβετάς έδινε αφειδώς ρέστα, κάνοντας τους πάντες να γονατίσουν μέχρι υποκλίσεως.
Το menshouse, λοιπόν, αισθανόμενο την ιστορική- και παντελώς αχρείαστη- ευθύνη να βαραίνει τους ηλεκτρονικούς του ώμους, αποφάσισε να φτιάξει μια υποκειμενική, μα με ψήγματα αντικειμενικότητας, λίστα με τα 6 καλύτερα ανέκδοτα που έχουμε ακούσει ποτέ από το στόμα του Σερβετά.
Πάρτε ένα μαντήλι για να είστε σίγουροι σε περίπτωση δακρύων και πάμε:
6) O Νεκρός
Από τις πρώτες τηλεοπτικές εμφανίσεις του νεαρού, τότε, Σερβετά στο αλησμόνητο Comfuzio. Ο Γιάννης δίνει ρέστα, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει σημασία το ίδιο το ανέκδοτο, αλλά το ποιος και πώς το λέει.
5) Ο παπαγάλος και τα κορδονάκια
Αν παρακολουθούσατε πριν 6-7 χρόνια το Ράδιο Αρβύλα- την περίοδο, δηλαδή, που ο Σερβετάς έλεγε… σωρηδόν ανέκδοτα- θα γνωρίζετε πως ο λατρεμένος παπαγάλος ήταν μια κατηγορία από μόνος του.
Αυτό με το πολύγλωσσο πτηνό που μορφοποιείται μέσω της φωνής του Γιάννη είναι μάλλον το καλύτερο:
4) Η Νταίζη και ο Μέρμηγκας
Ανέκδοτο που αν το έλεγε οποιοσδήποτε άλλος (ο Στάθης, φερ’ ειπείν) θα κινδύνευε σοβαρά με δημόσιο λιθοβολισμό στην κεντρική πλατεία, προκειμένου να παραδειγματιστούν οι επίδοξοι μιμητές του και να πάρουν τον όρκο της σιωπής.
Ο Σερβετάς, όμως, δίνει ρέστα τόσο ως Μητσάρας όσο και ως Νταίζη και…
3) Το ψόφιο άλογο
Η γκάμα του περιλαμβάνει από μεθυσμένο, γύφτο, παπαγάλο, γκέι, γυναίκες, μέχρι ξένες γλώσσες, βαρύμαγκα, Ελληνάρα και πολλές ακόμα «περσόνες». Καμία, ωστόσο, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον κεκέ του Σερβετά.
Το παρακάτω ανέκδοτο είναι η απόδειξη.
2) Το χταπόδι
Αυτή είναι επιλογή με αμιγώς συναισθηματικά κριτήρια, καθώς το ίδιο το αστείο απλά δεν είναι… αστείο. Ωστόσο, εδώ ο Γιάννης ντεμπουτάρει (στο περίπου…) στο γυαλί, με τον Θεσσαλονικιό να δίνει ρέστα στην παρουσίαση του ανέκδοτου.
Αν δεν ήταν αυτός, λογικά θα είχαμε στήσει πρόχειρα ικριώματα για εκείνον που τόλμησε να ξεστομίσει τέτοια πατάτα.
1) Τα πα-πα-πάκια
Γίνεται κάπως έτσι: φέρνουμε τη μια μας παλάμη πολύ κοντά με την άλλη, στο ύψος του προσώπου. Εν συνεχεία, τις ενώνουμε κι αρχίζουμε να χειροκροτούμε μέχρι να κοκκινίσουν τα χέρια μας.
Πώς αλλιώς ν’ αντιδράσεις μπροστά σ’ αυτό το οπτικοακουστικό αριστούργημα;