Ο πειραματισμός με νέα πράγματα είναι το οξυγόνο του καλλιτέχνη όταν έχει δοκιμαστεί πολλές φορές στο ίδιο πράγμα. Κρίνεται ως απαραίτητο να αναζητήσει νέους τρόπους έκφρασης.
Αυτός είναι ένας γενικός κανόνας. Δεν είναι όμως απόλυτος. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν βρίσκουν την αναζωογόνηση τους μέσα από την μεταπήδηση σε διαφορετικής φύσεως πράγματα. Νιώθουν ότι ο μόνος τρόπος να ανταποκριθούν στις επιθυμίες τους είναι να επιμείνουν. Να αναπτύξουν όσο το δυνατό περισσότερες πτυχές του ίδιου πράγματος.
Ένας τέτοιος καλλιτέχνης είναι και ο Johannes Roberts. Η νέα του ταινία Strangers: Prey At Night είναι ακόμα μια προσπάθεια να απευθυνθεί στους δικούς του κρυφούς και ανεξερεύνητους φόβους.
Το horror είναι ο κινηματογραφικός του τόπος κατοικίας. Όλη του η καριέρα έχει μόνο τέτοιες ταινίες. Χρειάστηκε να περάσει από πολλά στάδια για να καταφέρει να εξελίξει τις μεθόδους του. Από το 2004 που ξεκίνησε να φτιάχνει ταινίες, οι αφηγήσεις του έχουν αλλάξει άρδην και προς τον καλύτερο βαθμό. Το Hellbreeder, η πρώτη του προσπάθεια ήταν κάτι που δεν θα θέλει να θυμάται ούτε ο ίδιος. Αλλά ούτε αυτό ισχύει στην περίπτωση του. Ακόμα και αυτή την παταγώδη αποτυχία του την αγκάλιασε και την μετέτρεψε σε τροφή για την μετέπειτα πορεία του.
Ο γεννημένος το 1976 Βρετανός Johannes Roberts, είναι το εξέχον τέκνο της horror κινηματογράφησης στη Βρετανία. Από τους λίγους που επιμένουν σε αυτό. Το The Other Side of the Door ήταν κι αυτό που τον ανέβασε σε αυτό το θρόνο. Έναν θρόνο ευθύνης για τον ίδιο και όχι μια φιοριτούρα παρασήμων.
Έχοντας μάθει ότι στην Ινδία υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο χωριό περιτριγυρισμένο με πινακίδες που προειδοποιούν τους περαστικούς να μην το διαβούν μετά τη δύση του ηλίου, αποφάσισε να κάνει μίξη με τον δικό του φόβο. Τότε που ήταν μικρός και πάντοτε αναρωτιόταν με τρέμουλο τι μπορεί να συμβαίνει πίσω από μια πόρτα. Ήταν η στιγμή που του γεννήθηκε η επιθυμία να κάνει μια ταινία για φαντάσματα. «Είμαι μεγάλος φαν του Στίβεν Κινγκ και θεωρώ πως είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να κάνει κανείς» θα πει αργότερα. Με αυτή την ταινία θέλησε να αποσυνδέσει το horror από μοτίβα που είχαν γίνει τετριμμένα.
«Για τα τελευταία 100 χρόνια το horror έχει τις ίδιες συμβάσεις. Για παράδειγμα μην πας στο υπόγειο, μην πας στο σκοτάδι. Νιώθω ότι πρέπει να βρω νέους και φρέσκους τρόπους να απευθυνθώ στο κοινό του είδους».
Το 2017 έκανε το 47 Meters Down, μια ταινία όπου δύο γυναίκες κάνουν κατάδυση σε κλουβί για να δουν μεγάλους λευκούς καρχαρίες και το κλουβί αποχωρίζεται τη βάρκα, με αποτέλεσμα να έχουν ξεμείνει στον βυθό με ελάχιστο οξυγόνο. Άλλη μια ταινία που αποτέλεσε αναφορά στην παιδική του ηλικία. Οι γονείς του του είχαν κάνει δώρο μαθήματα κατάδυσης και έγινε όνειρο του να βρεθεί ανάμεσα στους καρχαρίες. Όλα αυτά τα συναισθήματα τα μετέφερε στην ταινία.
Φέτος, συνεχίζει με ένα άλλο μοτίβο. Το Strangers: Prey at Night είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ όπου αναμετρώνται διάφορες συνθήκες του horror cinema μεταξύ τους. Είναι κυρίως ένα ψυχολογικό θρίλερ. Μια οικογένεια πηγαίνει roadtrip και καταλήγει να βρεθεί σε ένα απομονωμένο πάρκο, όπου βρίσκονται τρεις μασκοφόροι ψυχοπαθείς που διψάνε για αίμα. Ακούγεται κάπως cheesy, αλλά στην πράξη, στο πως το δομεί δηλαδή ο Johannes είναι ένα τρανό παράδειγμα του νέου τρόπου αφήγησης που θέλει να δώσει στο horror. Γιατί αυτό αγαπάει και θέλει να το αντικρύζει κάθε φορά και με διαφορετικό τρόπο!
Άξια αναφοράς είναι και η παρουσία της Christina Hendricks, της πληθωρικής κοκκινομάλλας που γνωρίσαμε στο Mad Men. Εδώ ο Johannes της δίνει την ευκαιρία να αναδείξει μια άλλη της ικανότητα.
* Το The Strangers: Prey At Night κυκλοφορεί από αυτή την Πέμπτη στις αίθουσες από την Odeon.