Είναι πολύ συγκεκριμένα εκείνα τα πράγματα που εμφανίζονται στη ζωή σου και σου δίνουν την ευκαιρία να μετρήσεις τον εαυτό σου. Να δεις πόσο δυνατός είσαι και τι μπορείς να αντέξεις. Και, δυστυχώς, αυτά τα πράγματα είναι σχεδόν πάντα στην αντίπερα όχθη της ευτυχίας και της προσδοκίας. Αφορούν απώλειες, αφορούν αποτυχίες, αφορούν χτυπήματα στην ψυχή. Και νομίζω θα συμφωνήσουμε όλοι ότι ένα από τα 2-3 μεγαλύτερα χτυπήματα είναι να χάνεις την γυναίκα της ζωής σου, τη γυναίκα με την οποία έκανες τρία παιδιά. Μάλιστα, να την χάνεις σε μια στιγμή που τα 3 σου παιδιά είναι πολύ μικρά κι εσύ οραματιζόσουν σπουδαίες σκηνές στα προσεχώς της πορείας σας. Αυτός είναι ο Ρίο Φέρντιναντ.
Απ΄αυτόν τον ορισμό καθοδηγείται η ζωή του την τελευταία τριετία. Ο πρώην ποδοσφαιριστής που ήταν στην εποχή του η πιο ακριβή μεταγραφή αμυντικού στην Premier League, που κατέκτησε πολλά τρόπαια, που έζησε μεγάλες δόξες με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ, θα έβλεπε τη ζωή να του φέρνει στα μουλωχτά μια δυστυχία που είναι μεγαλύτερη απ΄όλες τις χαρές που είχε ζήσει ως το 2015. Με εξαίρεση τη γέννηση των παιδιών του.
Μέχρι το 2014 όλα φάνταζαν ιδανικά στη ζωή του. Το 2006 έκαναν τον πρώτο τους γιο με τη Ρεμπέκα. Το 2009 ήρθε ο δεύτερος. Το 2011 έκαναν και το κοριτσάκι. Το 2009 είχαν παντρευτεί κιόλας. Το 2012 υπέγραψε ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, το οποίο έμελλε να είναι το τελευταίο του. Τα κομμάτια της ζωής του χαρακτηρίζονταν από άνεση, ευκολία και κυρίως χαμογελαστά όνειρα.
Υπήρχαν πολλές μικρές μαύρες βούλες στο παρελθόν του, αλλά απίστευτα ήσσονος σημασίας. Πρόστιμα για υπερβολική ταχύτητα, πρόστιμα για σχόλια στο Twitter που δεν συμβάδιζαν με τη θέση του ως πρότυπο και ως μέλος της FA, κατηγορίες για συμμετοχή σε όργιο με άλλους δύο ποδοσφαιριστές της Εθνικής Αγγλίας και αρκετά ακόμα.
Ζόρικα ήταν και τα παιδικά του χρόνια. Τότε που οι γονείς του Τζάνις και Τζούλιαν χώρισαν και τα παιδιά ζούσαν πάντοτε με έναν από τους δύο. Τα πράγματα εκεί βέβαια εξελίχθηκαν μια χαρά. Παρά τις δυσκολίες, η μαμά τους κατάφερνε να τους πηγαίνει – αυτόν και τον αδερφό του Άντον – στα καλύτερα σχολεία που άντεχε η τσέπη της. Έκανε υπερβάσεις. Το ίδιο και ο πατέρας του.
Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά ήταν εκείνα τα μικρά εμπόδια που χρειάζεται κάθε άνθρωπος για να πάρει φόρα και να τα υπερκεράσει με πιο εμφατικό τρόπο. Τα όσα βίωσε από το 2014 και μετά είναι καμπές που είτε σε χαλυβδώνουν είτε σε ρίχνουν μια για πάντα. Υπάρχει και τρίτος δρόμος. Αυτός του Ρίο Φέρντιναντ.
Το 2014 η γυναίκα του Ρεμπέκα διαγνώστηκε με καρκίνο. Έγινε επέμβαση, αλλά μέσα σε σύντομο διάστημα επανήλθε και αποδείχτηκε ότι ήταν μεταστατικός και είχε πλήξει τα κόκαλα. Μέσα σε ένα χρόνο πέθανε. Στην κηδεία της που έγινε στο Κεντ, ο Φέρντιναντ στάθηκε με τα 3 παιδιά τους στην άκρη της γέφυρας και την αποχαιρέτισαν με την αγαπημένη της μουσική. Η κόρη, η μικρότερη, ακόμα δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι σημαίνει θάνατος και που πήγε η μαμά της.
Από κείνη την ημέρα και μετά ο Ρίο ήταν ένας άλλος. Δεν είχε καμία σχέση με τον δυνατό τύπο που βλέπαμε στα γήπεδα. Έγινε αλκοολικός, αδιαφορούσε για τον εαυτό του και με δυσκολία μπορούσε να σταθεί ως σωστός πατέρας στα παιδιά του. Πολύ σύντομα κατάλαβε ότι αυτό το μονοπάτι δεν έβγαζε πουθενά και η γυναίκα του δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο.
«Είναι κάτι νύχτες που καταρρέω. Ξυπνάω στις 2-3 το βράδυ και σκέφτομαι τι έχασαν τα παιδιά μου. Και δεν μπορώ να κοιμηθώ ξανά.»
Αν είχε κάποιο τζίνι να του πραγματοποιήσει μια ευχή, ο Ρίο Φέρντιναντ θα του ζητούσε να δει για μια τελευταία φορά τη γυναίκα του. Να την δει και να την ρωτήσει κάτι που δεν πίστευε ότι θα έπρεπε να την έχει ρωτήσει. «Τι θα ήθελες να κάνουν τα παιδιά μας στη ζωή τους; Πώς θα ήθελες να μεγαλώσουν;».
Σε αυτό το επώδυνο σταυροδρόμι, ο Ρίο βρήκε την ψυχική του εξιλέωση στο μποξ. Από όταν ήταν ζωντανή η γυναίκα του και είχε διαγνωστεί με τον καρκίνο, ο 38χρονος αθλητής ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μποξ. Ίσως γιατί εκείνη τη στιγμή μπορούσε να του προσφέρει αυτό που αναζητούσε. Ένα στόχο να ξεχαστεί έστω και λίγο. Αλλά και έναν αντιπερισπασμό πόνου. Το σώμα και η ψυχή δεν μπορούν να πονάνε ταυτόχρονα. Όταν υπάρχει ο πόνος του ενός, το άλλο θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του.
Τα βράδια του δεν άλλαξαν προφανώς. Παρέμεναν το ίδιο ζοφερά. Τουλάχιστον όμως είχε το υπόλοιπο της ημέρας ως καταπραϋντικό. Κι εκεί που ένιωθε ότι έχει την απαραίτητη ποσότητα αντοχής για να σηκώσει κεφάλι, άλλη μια κυρίαρχη θηλυκή μορφή της ζωής του πέθανε με τον ίδιο τρόπο. Η μητέρα του Τζάνις άφησε την τελευταία της πνοή το 2017 σε ηλικία 58 ετών, πάλι με θύτη τον καρκίνο.
Αυτές οι 2 γυναίκες ήταν για εκείνον ότι οι γυναίκες για τους Μπουενδία στο 100 Χρόνια Μοναξιάς. Φάροι σταθερότητας, ισορροπίας, λιμάνι ηρεμίας και στύλοι ευημερίας. Εν τη απουσία τους ο άντρας είναι ένας παράφρων. Κι ο Ρίο θα χρειαστεί μπόλικο φάρμακο του χρόνου για να φέρει σε μια νορμάλ ποσότητα αυτή την αίσθηση μέσα του…