Ήταν τότε που τα 2 εκατ. ευρώ έμοιαζαν σε κάποιους, μαζί και στην αφεντιά μου –το μόνο παρήγορο πια είναι ότι δεν ήμουν ο μοναδικός- με επίδειξη… μεγαλοψυχίας της ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Τα ανέκδοτα που είχαν βγει για τη σχέση του με το διχτάκι από τα 6,75 ήταν από τα αγαπημένα μου. Και πώς να μην είναι όταν η έμπνευση πήγαινε κάπως έτσι:
– Στον Παναθηναϊκό έδωσαν μια λίστα με επώνυμα στον Καλάθη για να διαλέξει κάποιο που του ταιριάζει περισσότερο.
– Αυτό με τον Καλάθη, που τα κάνει όλα τέλεια μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστεί να σκοράρει, το ‘χουμε όλοι πάθει με γκόμενα.
Ήταν τότε επίσης που το «Στεφάνης» έμοιαζε ένα από τα πιο επιτυχημένα παρατσούκλια ever, αν και ακόμα και αυτό έχασε ένα «κλικ» σε αξία τη μέρα της (καθοριστική) αλησμόνητης ελεύθερης βολής στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι. Έχασε γιατί δεν βρήκε ούτε καν στεφάνη…
Που ξανακούστηκε γκαρντ με 50%-55% στις βολές; Πόσο μάλλον παίκτης που θέλει να «λέγεται» ο ηγέτης μιας εκ των μεγαλύτερων ομάδων στην Ευρώπη.
Αυτά έλεγα – λέγαμε. Και ήμασταν σίγουροι ότι η ιδέα διαδοχής του Δημήτρη Διαμαντίδη θα παρέμενε δυσβάσταχτη για τον επίδοξο συνεχιστή της κληρονομιάς του στη θέση «1».
Μερικούς μήνες μετά, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην υποκλίνεται στον Νικ. Και δεν ήταν μόνο το αποψινό. Με ένα ρεπερτόριο ασίστ, που θα έκανε ακόμα και τον Magic Johnson να αναρωτηθεί αν έβγαλε ποτέ από τη φαρέτρα του ένα τέτοιο συνδυασμό ποικιλίας και ποιότητας υπό τον τίτλο «κάνω ευτυχισμένους τους συμπαίκτες μου» ο Νικ τα κάνει όλα να φαίνονται εύκολα.
Έμπνευση, φαντασία και ταχύτητα σκέψης που δεν είχαν «στριμωχθεί» ποτέ ξανά σε τέτοιο βαθμό σε ένα πακέτο. Ο Νικ μοιάζει να παίζει με τρία μάτια και να «διαβάζει» την αντίπαλη άμυνα προτού καν δημιουργηθεί το ρήγμα.
Μια κλασική περίπτωση overachiever, που «σκοτώθηκε» στη δουλειά για να καμουφλάρει τις αδυναμίες του (πλέον ο αντίπαλος δεν τον αφήνει ελαφρά τη καρδία από τα 6,75μ.) και να αναδείξει τις ικανότητες του.
Στην άμυνα «σκύλος» που θα κάνει το παν για να αποφύγει το καλάθι ακόμα και σε miss-match με το αντίπαλο τεσσάρι στο low-post. Και στην επίθεση αδύνατο να φυλαχθείς αν η οργανωτική του μαεστρία βρίσκεται σε οίστρο. Η παραμικρή κλειδαρότρυπα είναι υποψήφια για να περάσει η μπάλα.
Η θέληση του 30χρονου πλέι-μέικερ να αποδείξει ότι η αμφισβήτηση και η αποδοκιμασία ήταν ασύμβατες με την κλάση του, είναι παροιμιώδης. Στη διαδρομή έως την καθολική αποθέωση, οικειοποιήθηκε, ως παράπλευρο κέρδος, τον τίτλο του νέου «3D».
Ναι, Διαμαντίδης είναι ΕΝΑΣ, αλλά και μετά τον Καλάθη, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πια, ότι το καλούπι έσπασε.
Μια (γαλανόλευκη) ονείρωξη έχουμε πλέον: να σηκώνει για Alley-oop ο Νικ και να την κατεβάζει από το θεό ο Γιάννης, στενάζοντας το αντίπαλο καλάθι…