Στα αθλήματα στα οποία παραδοσιακά η Ελλάδα έχει επιτυχίες δεν συμπεριλαμβάνεται η πυγμαχία. Τουλάχιστον όχι αντίστοιχες εκείνων σε μπάσκετ, πόλο, άρση βαρών ή πάλη. Κι όμως, κάποτε ένας Έλληνας υπήρξε παγκόσμιος πρωταθλητής στα ημιβαρέα βάρη. Αλλά η ιστορία του παραμένει σχετικά άγνωστη. Παρά το γεγονός ότι στο δρόμο για την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου βρήκε μπροστά του μέχρι και τον Αδόλφο Χίτλερ που παρακολούθησε με τα μάτια του τον Αντώνη Χριστοφορίδη να νικά τον Γερμανό πρωταθλητή και να τσαλακώνει τις ανοησίες περί ανωτερότητας της Άριας Φυλής.
Μπροστά στα μάτια του Χίτλερ
Λίγο πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ο Αδόλφος Χίτλερ προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία προκειμένου να προβάλλει τις θέσεις του. Φυσικά ο αθλητισμός αποτέλεσε ένα πολύ χρήσιμο πεδίο για να μείνει εκτός των πλάνων του. Αφού, λοιπόν, μετέτρεψε σε σόου τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου και είδε τον Τζέσε Όουενς να πετυχαίνει εκείνη την ιστορική νίκη στα 100μέτρα, στράφηκε σε άλλα αθλήματα που θα πιστοποιούσαν εκείνο που ήθελε να πιστεύει. Ότι δηλαδή η Άρια Φυλή υπερτερούσε έναντι των άλλων.
Ο Γερμανός πρωταθλητής πυγμαχίας Γκούσταβ Έντερ αποτελούσε μια τέτοια καλή περίπτωση όντας αήττητος για 7 χρόνια. Απέναντι στον Έλληνα Αντώνη Χριστοφορίδη, που σαν παιδί αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη φλεγόμενη Μικρά Ασία το ’22, αναμενόταν απλά να συνεχίσει το σερί του. Εκείνο το προσφυγόπουλο, όμως, αποδείχτηκε πολύ σκληρό για τα δόντια του. Στο κατάμεστο Σπορ Παλάς του Βερολίνου οι ελάχιστοι Έλληνες στριμώχτηκαν ανάμεσα σε χιλιάδες Γερμανούς που επευφημούσαν τον αθλητή τους. Καθώς όμως οι γύροι περνούσαν, γινόταν έκδηλη η ταυτότητα του νικητή. Ο Χίτλερ αποχώρησε εκνευρισμένος πριν το τέλος. Αντίθετα, ο Έντερ αναγνώρισε την ανωτερότητα του αντιπάλου του και σεβόμενος τους βασικούς κανόνες άμιλλας, σήκωσε το χέρι του Χριστοφορίδη, δευτερόλεπτα πριν την ανακοίνωση του αποτελέσματος.
Μια ευκαιρία για τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης
Αυτή η επικράτηση αποτέλεσε το εισιτήριο του Μικρασιάτη πυγμάχου για την διεκδίκηση του τίτλου του πρωταθλητή Ευρώπης στην κατηγορία του. Το έργο του φαντάζει ξανά πολύ δύσκολο αφού πρέπει να αντιμετωπίσει και πάλι ένα διάσημο αντίπαλο μπροστά σε εχθρικό κοινό. Έναν Ολλανδό, τον Μπεπ Φαν Κλάβερεν, μέσα στην Ολλανδία. Όμως ο Χριστοφορίδης ήξερε καλά από πρώτο χέρι τι θα πει δυσκολία. Έχοντας μείνει ορφανός από πολύ μικρός καθώς έχασε τον πατέρα του σε μάχη στο Μικρασιατικό μέτωπο και την μητέρα του πριν καν κλείσει τα 9 χρόνια του, είχε παλέψει αμέτρητες φορές για τη ζωή του.
Για τη ζωή των αδελφών του στα χρόνια της προσφυγιάς, όταν και είχε παρακολουθήσει τα πρώτα μαθήματα μποξ για να τα βάζει με τους εγχώριους νταήδες. Όταν εργαζόταν τα πρωινά, πήγαινε ταυτόχρονα σε νυχτερινό σχολείο και στο ενδιάμεσο έκανε προπονήσεις. Τι να του πει και ο Φαν Κλάβερεν… Από τον 10ο γύρο κι έπειτα ο Ολλανδός έδινε μάχη για να κρατηθεί μέσα στο ρινγκ. Η διαφορά ήταν εμφανής και στο τέλος του αγώνα ο Χριστοφορίδης μπορούσε με υπερηφάνεια να πει πως είχε φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης, έχοντας τη στήριξη λίγων Ελλήνων ναυτικών που είχαν πιάσει λιμάνι στο Ρότερνταμ.
Μέχρι την Αμερική
Οι επόμενοι αγώνες του πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία. Εκεί όπου είχε κάνει τα πρώτα βήματα της διεθνούς καριέρας του. Δυστυχώς για εκείνον, έχασε τον τίτλο από τον Εντουάρ Τενέ, σε έναν αγώνα που ενώ έδειχνε να το ελέγχει, υπέστη κάταγμα στο χέρι. Περιορίστηκε σε παθητικό ρόλο και μοιραία ηττήθηκε στα σημεία.
Αγωνιζόμενος πάντα με τα εθνικά χρώματα (μπλε και λευκό) δίνει μερικές σπουδαίες παραστάσεις μπροστά στο γαλλικό κοινό, που τον θεωρεί δικό του άνθρωπο. Σχεδιάζει τα επόμενα βήματά του για να κατακτήσει ξανά τον ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά τον προλαβαίνει ο πόλεμος. Για δεύτερη φορά στη ζωή του αναγκάζεται να φύγει μακριά. Όταν τα στρατεύματα του Χίτλερ εισβάλουν στη Γαλλία, θα μπει σε ένα καράβι με προορισμό την Αμερική. Εκεί θα βρεθεί και πάλι σε ένα άγνωστο περιβάλλον, χωρίς κόσμο να τον στηρίξει, με εξαίρεση έναν Έλληνα εστιάτορα που του προσφέρει τροφή και στέγη. Ο Αντώνης Χριστοφορίδης είναι ουσιαστικά αναγκασμένος να ξεκινήσει από την αρχή και να φτιάξει ξανά το όνομά του.
Παγκόσμιος…
Αρχίζει να προπονείται σκληρά και περιμένει μια ευκαιρία. Αυτή δεν θα αργήσει τελικά να έρθει. Ο Έλληνας δείχνει το ταλέντο και τη δύναμη της γροθιάς του στους Αμερικανούς. Στα ημιβαρέα βάρη διαπρέπει, η μία νίκη διαδέχεται την άλλη και το 1941 έρχεται η τεράστια στιγμή. Ο Ιταλοαμερικανός Μάριο Μπετίνα θα σταθεί απέναντί του με έπαθλο τον Παγκόσμιο τίτλο (του προδρόμου του WBA). Η συγκυρία λόγω του πολέμου δημιουργεί αναπόφευκτα συνειρμούς. Όπως όμως είχε συμβεί στα βουνά της Αλβανίας, έτσι και στο Κλίβελαντ του Οχάιο (που φιλοξένησε το ματς) νικητής ήταν ο Έλληνας.
Για 12 γύρους ο Μπετίνα δείχνει να είναι μπροστά. Στους τρεις τελευταίους η αντεπίθεση του «Christo the Fisto», όπως τον αποκαλούν, είναι τέτοια που ανατρέπει πλήρως την κατάσταση. Ενώπιον 20.000 θεατών κατακτά τον παγκόσμιο τίτλο. Όπως ακριβώς είχε συμβεί με τον Έντερ, έτσι και ο Μπετίνα αδιαφορεί για τον πόλεμο μεταξύ των δύο πατρίδων και δεν τον αφήνει να δηλητηριάσει τα συναισθήματά του για ένα άξιο αντίπαλο. Με την ανακοίνωση του αποτελέσματος, αιμόφυρτος σπεύδει να τον συγχαρεί. Το μεγαλείο του αθλητισμού σπάνια έχει βρει σπουδαιότερο timing για να φανεί.
Το τέλος
Ο τίτλος του παγκόσμιου πρωταθλητή δεν θα μείνει για πολύ καιρό σε ελληνικά χέρια. Καθώς τα χρόνια περνούν ο Χριστοφορίδης συνεχίζει να έχει μια επιτυχημένη καριέρα και να αγωνίζεται πάντα για την Ελλάδα, αρνούμενος προτάσεις για να αλλάξει εθνικότητα. Όταν θα ηττηθεί εύκολα από τον Άντον Ράαντικ το 1947 καταλαβαίνει πως είχε έρθει η ώρα της απόσυρσης.
Μετά το αντίο στα ρινγκ, σαν 100% Έλληνας της Αμερικής, θα ανοίξει εστιατόριο. Επιλέγει το Οχάιο ως μόνιμη κατοικία, ενώ το 1971 επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από 34 ολόκληρα χρόνια. Πεθαίνει το 1985, σε ηλικία μόλις 67 ετών, από καρδιακό επεισόδιο. Στην κηδεία του ο πυγμαχικός κόσμος της χώρας δηλώνει «παρών» και τιμά τη μνήμη του. Αντίθετα, σύμφωνα με τη μαρτυρία του δημοσιογράφου και φίλου του Δημήτρη Λυμπερόπουλου, η Πολιτεία δεν μπαίνει καν στον κόπο να στείλει ένα στεφάνι για το παιδί της που ξεκίνησε από τη φλεγόμενη Μικρά Ασία για να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο.