Κάθε χρόνο τέτοια εποχή σκέφτομαι ότι οι συναυλίες ξένων συγκροτημάτων δεν αξίζουν όσο αξίζει να πας σε συναυλία κάποιου Έλληνα. Όχι μόνο για το ζήτημα της τιμής. Αλλά γιατί στο τέλος της βραδιάς θα είσαι τόσο ιδρωμένος, θα έχεις νιώσει τόσο ευτυχισμένος και διονυσιακά υπερβατικός, ώστε κάθε ευρώ να αξίζει διπλάσια τιμή. Ο Χαρούλης είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο Μαραβέγιας επίσης. Υπάρχει όμως και ένας που πάει πάνω απ΄όλα και με όλα. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένα φαινόμενο διαχρονικότητας και… διακειμενικότητας.
Η συναυλία του το βράδυ του Σαββάτου μαζί με τον Σωκράτη Μάλαμα ήταν ένα στοίχημα. Κερδισμένο εκ των προτέρων, αλλά στοίχημα. Για πρώτη φορά τέτοιοι καλλιτέχνες κατεβαίνουν στην παραλιακή, στην Πλατεία Νερού. Μέχρι πέρσι κινούνταν μεταξύ Τεχνόπολης, Θεάτρου Βράχων, Πέτρας και διαφόρων άλλων περιοχών. Η Πλατεία Νερού είναι ένας ακόμα μεγαλύτερος συναυλιακός χώρος, που αν γέμιζε, θα αποτελούσε ένα ρεκόρ προσέλευσης για τον Θανάση και τον Σωκράτη. Ρεκόρ που κατακτήθηκε πολύ γρήγορα.
20.000 κόσμος ενωμένοι, μεταξύ πυρσών και μπύρας, μεταξύ τραγουδιού και χορού, απόλαυσαν τη μαγεία της μουσικής του Θανάση και της χροιάς του Σωκράτη. Πάντοτε σε τόσο μεγάλη προσέλευση εμφανίζονται πράγματα που σε γεμίζουν με απορίες. Και συνήθως αφορούν τις νεότερες των ημών γενιές. Πώς σαγηνεύει ένας «παλαιάς κοπής» μουσικός την πιτσιρικαρία που μεγάλωσε στο Youtube για παράδειγμα;
Ας αφήσουμε έξω την εγγενή απάντηση, ότι δηλαδή το Youtube τους τον μαθαίνει. Είναι ένα ποσοστό εκεί, αλλά όχι τόσο μεγάλο. Ο βασικότερος λόγος είναι ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου συνεχίζει να παράγει. Μόλις τον Φεβρουάριο έβγαλε καινούργιο δίσκο με τον Μάλαμα να τραγουδάει τις συνθέσεις του. Είναι σταθερός και ειλικρινής απέναντι στο κοινό του. Ποιεί μουσική και μουσικεύει ποίηση.
Αυτά τα τραγούδια μπορεί να μην πρόλαβαν να γίνουν Ανδρομέδα ή Πεχλιβάνης – ίσως και να μην το πετύχουν ποτέ – αλλά αποτελούν τις συστατικές του Σειρήνες. Έχουν λέξεις, μελωδίες που τραβούν, έστω κι από απλή περιέργεια ή το λεγόμενο FOMO, τον πιτσιρικά. Αρκεί ένας σε μια παρέα να ξέρει τον Θανάση, να παρακινήσει και το νερό έχει μπει στ΄αυλάκι.
Είναι και κάτι άλλο. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ιδίως όταν πάει πακέτο με τον Σωκράτη, είναι μια αναρχική ψυχή. Όχι με κάποια πολιτική χροιά. Αλλά με την άκρα φιλοσοφική. Ισοπεδώνει ενοχές, ταμπού, καταπατά τα επί της γης. Κι αφού σε αλαφρώσει από τα βαρίδια σου, σε εκτοξεύει.
Αυτό είναι γενικά το κλίμα σε μια συναυλία τέτοιου καλλιτέχνη. Απλώς στον Θανασάρα παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Είσαι εκεί και είσαι ελεύθερος. Βγαίνεις που και που από την ύλη σου και σε παρατηρείς. Αυτό που βλέπεις είναι πληρότητα. Εντελέχεια. Είσαι σαν τους πυγμάχους. Καμία μπουνιά δε μπορεί να σε πονέσει εκεί. Κανένα χτύπημα κάτω απ΄τη μέση. Εκεί συναντάς ανθρώπους πραγματικά χαρούμενους. Αυτή είναι η ειδοποιός του διαφορά.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σου δημιουργεί την ανάγκη να διαρρήξεις το σώμα σου. Οικειοθελώς. Θες να ξεπηδήσει κάθε τι όμορφο από το μυαλό και την ψυχή σου. Τα συναισθήματα να
Μέσα σε όλα τα παραπάνω έρχεται και η μουσική του. Το ανέφερα και πριν, το ξαναλέω τώρα. Είναι σπάνιος δημιουργός ο Θανάσης. Για μένα μπαίνει σε ένα πάνθεον που κατοικούν αυτός, ο Φάμελλος, ο Δεληβοριάς. Διαφορετικά είδη, αλλά κανείς δεν έχει τις μοναδικότητες τους.