Θυμάσαι όλους εκείνους τους ηθοποιούς, τραγουδιστές, καλλιτέχνες εν γένει που τους έμαθες από το πρώτο τους κιόλας βήμα; Θυμάσαι πως ένιωθες κάθε φορά που έβλεπες μια νέα τους δημιουργία και μπορούσες να έχεις μια σύνολη και εμπεριστατωμένη άποψη, γιατί μάθαινες σιγά σιγά τα μοτίβα τους; Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ με τον Ντεβ Πατέλ. Ήμουν 17 χρονών όταν εμφανίστηκε το Slumdog Millionaire και τώρα στα 25 μου έχω ένα ευρύ φάσμα της εξελικτικής του πορείας. Μια πορεία που δεν είναι Χριστούγεννα στο Λονδίνο, αλλά έχει έναν αυξανόμενο τόνο.
Το tipping point της καριέρας του ήρθε με το Newsroom. Εκεί μπήκε υπό την σκέπη του εξαιρετικού σεναριογράφου Άαρον Σόρκιν, βρέθηκε ανάμεσα σε καλούς ηθοποιούς και σε ανερχόμενα ταλέντα, είχε έναν πολύ καλογραμμένο ρόλο, πήρε πολύτιμες οδηγίες στο κομμάτι της κίνησης κι έκφρασης που δεν μεταβάλλεται ανάλογα με το πρότζεκτ κι έφτασε στο 2016.
Ένα χρόνο μετά το Man Who Knew Infinity, όπου στάθηκε ισοϋψής του Τζέρεμι Άιρονς, ο Ντεβ Πατέλ έρχεται με το Lion, μια ταινία που μνημονεύεται αρκετά από κριτικούς και κοινό (κυκλοφόρησε χθες και στις ελληνικές αίθουσες) για το τελικό βιράζ προς τις Χρυσές Σφαίρες και τα Όσκαρ. Κάτι που αν συνυπολογίσουμε ότι συμβαίνει σε μια χρονιά που το Χόλιγουντ θέλει να δείξει ότι δεν είναι ρατσιστικό κι έχει diversity, ακούγεται πολύ πιθανό. Ο Ντεβ Πατέλ ήρθε σαν ένα δεύτερο άρτιο δείγμα μετά τον Κουνάλ Ναγιάρ του Big Bang Theory, μόνο που επέλεξε να μετέχει διαφορετικών συγκυριών.
Οι γονείς του γεννήθηκαν στην Κένυα, στην εκεί ινδική κοινότητα, μετανάστευσαν στο Λονδίνο, γνωρίστηκαν, παντρεύτηκαν, γέννησαν τον Ντεβ και του έδωσαν όλα εκείνα που δεν τα συνειδητοποιείς όταν σου έρχονται, παρά μόνο πολύ αργότερα. Ο ίδιος λέει ότι ήταν ένα τρομερά ενεργητικό παιδί και μπήκε σε πολλούς μπελάδες μικρός, γράφτηκε σε σχολή τάε κβον ντο για να φέρνει εις πέρας ή να την γλυτώνει με όσο το δυνατόν λιγότερους μώλωπες από τους μπελάδες και στα 18 του πήρε το μονοπάτι για ένα ρινγκ με εξίσου ή και ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για σκληρό στομάχι.
Ο «μαμάκιας» όπως αποκαλεί τον εαυτό του Ντεβ Πατέλ έκανε μόλις στα 18 του το outbreak του Slumdog και ευτυχώς για τον ίδιο δεν κυνήγησε στη συνέχεια τη θέση για το πρώτο βιολί. Έπαιξε σύστημα 4-3-3 που στην άμυνα το γύριζε σε 4-5-1, αντιλήφθηκε ότι πρώτα πρέπει να μάθει και μετά να δώσει και δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Αρκετοί το θέλησαν στο παρελθόν, όμως η βιομηχανία δεν τους άφησε. Ίσως και η ινδική καταγωγή του να στάθηκε θετικό «μειονέκτημα» για αυτό.
Στο Lion ο Ντεβ Πατέλ υποδύεται τον Σάρου, ένα αγόρι που έχασε την οικογένεια του όταν ήταν παιδί και που αποφάσισε να την ξαναβρεί όταν πια ήταν μεγάλος. Σύμμαχοί του το Google Earth και οι αναμνήσεις που ξεπετάγονται αυτόνομα στη μνήμη του. Στην πραγματικότητα ο Ντεβ Πατέλ δεν έχει χάσει τον δρόμο του και πατάει με στέρεα βήματα πάνω στις επιλογές του.