Για όσους παρακολουθούν συστηματικά την Ευρωλίγκα, ο Τάιλερ Χάνικατ ήταν συνώνυμο της απίστευτης ενέργειας. Θα μπορούσε να τρέχει για 40, 50 και 60 λεπτά πάνω κάτω. Να πηδάει κάθε φορά το ίδιο ψηλά και να παίρνει το ριμπάουντ. Να κατεβάζει τη μπάλα και να τρέχει σφαίρα στην επίθεση. Με την εκκεντρική κόμη του. Με την τρομερή του διάθεση. Και πολλές φορές έδινε την εντύπωση ότι είναι ακριβώς αυτό και στη ζωή του έξω από το γήπεδο. Μέχρι που ξημέρωσε το πρωί της 7ης Ιουλίου και ο Τάιλερ δεν ήταν πια εδώ. Οι κηλίδες αίματος του αποτέλεσαν το αντίο του. Κανένα «εις το επανιδείν».
Οι θεωρίες και τα πορίσματα γύρω από το πως πέθανε θα καλπάσουν μέχρι να οριστικοποιηθεί το πώς και το γιατί. Μέχρι στιγμής τα δεδομένα είναι πως η μητέρα του φώναξε την αστυνομία, πως έπεσαν πυροβολισμοί και πως ο Χάνικατ πέθανε. Υπάρχει όμως κι ένα ακόμα δεδομένο. Ο Τάιλερ δεν ήταν καλά ψυχολογικά. Η τοποθέτηση της μητέρας του στις κάμερες σήμερα επιβεβαίωσε την αίσθηση που διαχύθηκε και έλεγε ότι η κατάθλιψη είχε αρχίσει να τον επισκέπτεται.
Ο Τάιλερ Χάνικατ ήταν ένα από τα καλύτερα τριάρια της Ευρώπης. Απόλυτα ταιριαστός στο σύγχρονο μπάσκετ. Και αμειβόταν αρκετά καλά τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια. Όλοι μας θα λέγαμε με μία ευκολία ότι έχει λύσει τα προβλήματα του. Μόνο που ορισμένα προβλήματα δεν αναρωτιούνται πόσα λεφτά έχει η τσέπη ή πόσα μηδενικά υπάρχουν στην τράπεζα.
Ερμηνείες μπορούν να βρεθούν. Η παρουσία του στη Ρωσία και την Τουρκία ίσως να αποτέλεσε το κλειδί που ξεκλείδωσε όλες τις σκοτεινές του αισθήσεις. Ναι, μιλάμε για δύο χώρες που μπασκετικά έχουν πολύ χρήμα, αλλά την ίδια στιγμή είναι αχανείς και δεν προσφέρουν κατάλληλες συνθήκες για τους μη γηγενείς. Ειδικά για έναν Αμερικάνο που σαφώς βλέπει την Ευρώπη ως μια ευκαιρία να συλλέξει χρήμα και στατιστικά που αργότερα θα τα «πουλήσει» στο ΝΒΑ.
Ο Χάνικατ, σύμφωνα πάντα με τα όσα είπε η μητέρα του, ήλπιζε αυτό το καλοκαίρι να του προσφερθεί ένα εγγυημένο συμβόλαιο στην πατρίδα του. Ήθελε πολύ να επιστρέψει στις ΗΠΑ. Ήθελε πολύ να μην επιστρέψει στη Ρωσία ή την Τουρκία. Τη στιγμή που είχε συμφωνήσει με τους Οκλαχόμα να παίξει στο summer league, εμφανίστηκε ένα πρόβλημα στο γόνατο του. Ένα πρόβλημα «διορθώσιμο», όχι ανεπανόρθωτο. Όχι όμως γι΄αυτή τη στιγμή. Όχι τώρα που ο Τάιλερ θα πάλευε να μπει από το παράθυρο που του ανοίχτηκε.
Όλα τα παιδιά στην Αμερική και περισσότερο τα μαύρα παιδιά, μεγαλώνουν με μια επιθυμία που στην πράξη είναι πίεση. Είναι κάτι που τους φυτεύουν οι άλλοι, παρά το επιλέγουν. Να παίξουν μπάσκετ, να γίνουν καλοί αθλητές και να πάνε στο NBA. Επειδή δεν εμφανίζονται συχνά περιπτώσεις Χάνικατ, δε σημαίνει πως όλοι μπορούν να υποστούν αυτή την πίεση. Δε σημαίνει ότι επειδή δεν υπήρξαν δείγματα κατάθλιψης από την αρχή, δε θα υπάρξουν ποτέ.
Επίσης, δεν είναι εύκολο να ζεις σε μια άλλη ήπειρο. Ιδίως για έναν Αμερικάνο. Πάλι θα πω ότι επειδή πάρα πολλοί μπασκετμπολίστες από τις ΗΠΑ έρχονται εδώ και ζουν χρόνια, δε σημαίνει πως μέσα τους είναι καλά. Ανάλογα και το πόσο έχει καλλιεργηθεί μέσα σου η ιδέα ότι θα μεγαλουργήσεις στο ΝΒΑ. Αν η πεποίθηση είναι στα ύψη, τόσο πιο δύσκολα αντέχεις την μη πραγματοποίησή της.
Αυτό που συνέβη με τον Χάνικατ έβγαλε ξανά στην επιφάνεια κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε. Οι αθλητές δεν είναι ρομπότ. Δεν είναι τροφοδοτούμενοι πνευματικά και ψυχικά από το χρήμα. Κι αν βγάζουν 1-2 εκατομμύρια το χρόνο, δεν έχουν απομακρύνει κινδύνους όπως η κατάθλιψη.
Κι αυτό δεν το ξεχνάμε μόνο εμείς, αλλά και οι ίδιοι οι αθλητές. Αφήνοντας στην άκρη το απαράδεκτο του να μην διαθέτουν ψυχολόγο οι ομάδες της Ευρωλίγκας, υφέρπει μια πίεση προς τους παίχτες ώστε να μην εκφράζονται εύκολα. Να μη δείχνουν αδυναμίες. Μια πίεση ενδογενής και εξωγενής ταυτόχρονα.
Αν κάνεις μια προσπάθεια να θυμηθείς κάποιον μπασκετμπολίστα που έχει μιλήσει για κατάθλιψη ανοιχτά, θα πέσεις στο κενό. Κυρίως στο ευρωπαϊκό έδαφος. Κάτι που ισχύει και για το ποδόσφαιρο. Δεν είναι ντροπή να έχεις κατάθλιψη. Ντροπή είναι να φοβάσαι να μιλήσεις ανοιχτά. Να ζητήσεις βοήθεια.
Είτε αυτοκτόνησε είτε χτυπήθηκε από σφαίρα αστυνομικού, ο Χάνικατ οδηγήθηκε σε μια κατάσταση που ο θάνατος του ήταν υποχρεωτικό αντίτιμο. Το πώς συνέβη είναι κάτι που θα βρεθεί. Το γιατί φτάσαμε στο σημείο να συμβεί είναι κάτι που δεν θα βρεθεί ποτέ και που δεν μπορεί κανείς να το ανατρέψει.