Όσοι από εσάς γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, είχατε την τύχη να γίνετε κοινωνοί της άνθισης μιας συγκεκριμένης κατηγορίας ηθοποιών. Των λεγόμενων action heroes. Εκείνων που ήταν πάντοτε στη λογική του ένας εναντίον όλων. Εκείνων που πάντα έβγαιναν νικητές, αλλά είχαν χάσει κάτι πολύτιμο στην πορεία τους. Σταλόνε, Σβαρτσενέγκερ, Σνάιπς, Τσάκι Τσαν, Μπρους Γουίλις, Χάρισον Φορντ, Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ, Μελ Γκίμπσον. Όλοι αυτοί ήταν ανώτερα όντα. Υπήρξε όμως κι ένας διαφορετικός. Ένας που ήθελε να είναι σούπερ στο action, αλλά ένας μέσος όρος στη λέξη «άνθρωπος». Ο Τομ Κρουζ.
Ο Τόμι έχει φτάσει αισίως στα 56 του χρόνια. Έχει περάσει από διάφορες φάσεις, έχει την πετριά με τη σαϊεντολογία, έχει τις δυσκολίες με την κόρη του και την πρώην γυναίκα του Κέιτ Χολμς, έχει βρεθεί πολλάκις στο μάτι του μιντιακού κυκλώνα λόγων αυτού και γενικώς έχει να κρυφτεί από «κατολισθήσεις».
Για αρκετά χρόνια ο Τομ Κρουζ λοιδορήθηκε. Μέτριος, αδιάφορος, άγευστος, κακός ηθοποιός. Και τα τέσσερα ακούστηκαν ή γράφτηκαν. Όχι από απλούς θεατές μόνο. Όσοι τα είπαν βέβαια ξεχνούσαν ότι ο καθένας ορίζει τη ζωή του όπως θέλει και κάνει τη δουλειά του όπως εκείνος νομίζει καλύτερα. Κι αν δεν ανταμειφθεί, είτε θα την αλλάξει είτε θα πάει γι΄άλλα.
Την τελευταία επταετία ο Τομ κάνει αυτό που έκανε λιγότερο συχνά παλιότερα, αλλά πλέον με καλύτερο τρόπο. Με εξαίρεση κάτι μικρά παραστρατήματα σαν τη Μούμια με τον Ράσελ Κρόου, οι ταινίες του παίρνουν ανταμοιβή. Το My Way του παίρνει ανταμοιβή.
Κι ας συνεχίζει κι επιμένει ακόμα σε τίτλους που τον καθιέρωσαν. Όπως το δεύτερο Top Gun που ετοιμάζει. Όπως το Mission Impossible που συνεχίζει ακάθεκτο με τη νέα ταινία να κυκλοφορεί επίσημα στο τέλος του μήνα, αλλά να έχει ήδη θετικά υψηλές κριτικές. Ή όπως το Jack Reacher, για το οποίο δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο να γυρίσει το sequel. 2012 κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία, 2016 η δεύτερη.
Είναι εκεί ακριβώς που πατεντάρισε αυτό που λέει και ο τίτλος. Ότι είναι ο καλύτερος action τύπος στο σινεμά του Χόλιγουντ. Όχι ο καλύτερος στις σκηνές δράσης ή το ξύλο που ρίχνει. Αν κι εκεί παίρνει σχεδόν άριστα στο στήσιμο και την αληθοφάνεια. Η τιμή που του επιδαψιλεύω αυτή τη στιγμή αφορά τη φιλοσοφία του. Το γεγονός ότι δεν παρουσιάζει αυτούς τους τύπους που αρνούνται να λερώσουν τα χέρια τους.
Δεν κοιτάζει ηθικές κι ανωτερότητες. Αν ο κακός που αντιμετωπίζει παίζει βρώμικα και σκοτώνει χωρίς αναστολές, τότε το ίδιο θα κάνει κι εκείνος. Παίζει με τους κανόνες του αντιπάλου γιατί δεν θρέφει αυταπάτες. Στο Jack Reacher που αναφέρθηκε, ο Τομ Κρουζ σκοτώνει τους κακούς. Δεν κάθεται να προτάξει καμία ανάγκη για απονομή δικαιοσύνης μέσω του νόμου. Σαφώς και αυτό είναι η πρώτη του επιλογή. Αλλά αν ο αντίπαλος φτάνει στα άκρα, ο κάθε ήρωας του Κρουζ θα ακολουθήσει τον ρυθμό του.
Κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό σε κάθε ταινία του. Ο θεατής δεν θέλει τον υπεράνθρωπο που θα του προβάλλει την ανωτερότητα του. Θέλει τον τρωτό, τον κακοφορμισμένο, αυτόν που του μοιάζει. Ή αυτόν που ξεδιψάει τις κακές του πλευρές. Γιατί θέλει η μυθοπλασία να κάνε αυτό που ο ίδιος συγκρατεί στην αληθινή ζωή. Ο Τομ Κρουζ το προσφέρει αυτό απλόχερα.
Μπορεί να είναι και το κίνητρο του αυτό. Μπορεί να υποκινείται από αυτή τη σκέψη. Ίσως γι΄αυτό να εξακολουθεί να αναλαμβάνει τις δύσκολες σκηνές. Τις δύσκολες αποστολές. Γιατί εκεί ξέρει ότι διαμορφώνονται αλλιώς οι κανόνες. Γίνονται πιο προσιτοί στην ικανότητα του. Κάτι που αποτελεί μέρος μιας σοφίας, ενός «γνώθι σεαυτόν». Ο Τομ δείχνει να το έχει απόλυτα. Το έχει και το χρησιμοποιεί με τρόπο που του προσφέρει ελευθερία και ανταπόκριση.