Δεν ξέρω από πού πηγάζει η ανάγκη και τι μας ωθεί να το κάνουμε, αλλά κάθε μέρα γινόμαστε άνθρωποι που κρίνουμε. Ξεχνάμε να επιλέγουμε τη σιωπή και θέλουμε συνέχεια να μιλάμε. Να εκφράζουμε την άποψή μας. Ακόμα και για όσα δεν ξέρουμε. Ακόμα κι αν είναι ακόμα πολύ νωρίς για να ειπωθεί κάτι. Παρόλο που ο καθένας το συνειδητοποιεί για τους άλλους, αρνείται να το παραδεχτεί για τον εαυτό του. Και συνεχίζει να λειτουργεί έτσι. Αν το να σωπάσει κανείς είναι αδύνατο, τουλάχιστον ας φροντίσει ο καθένας να αναγνωρίζει μετά το λάθος του. Όπως στην περίπτωση του Ράιαν Γκόσλινγκ.
Δεν είναι κακό να κάνουμε κωλοτούμπα. Κακό είναι να νιώθουμε ότι πρέπει να παραδεχτούμε την λάθος άποψή μας, αλλά να μην το κάνουμε γιατί ντρεπόμαστε να μας κοτσάρουν την ταμπέλα της κωλοτούμπας. Εκτός αυτού, κωλοτούμπα είναι όταν αλλάζει η άποψή σου για τα ίδια δεδομένα. Όχι όταν κρίνεις διαφορετικά κάποιον για μια εντελώς άλλη συνθήκη.
Ο Ράιαν Γκόσλινγκ σταυρώθηκε από τον ανδρικό πληθυσμό όταν κυκλοφόρησε το Notebook. Κακοχαρακτηρίστηκε σε αρκετούς μετέπειτα ρόλους εξαιτίας αυτής της ταινίας. Όχι επειδή ήταν κακή ταινία. Αλλά επειδή εμείς οι πολύ ματσό δεν ανεχόμαστε τόσο μελόδραμα (sic).
Ακόμα και το Driver δεν στάθηκε ικανό να γυρίσει οριστικά την σελίδα για εκείνον. Ήταν μια σελίδα στο βιβλίο που γυρνάς, την αφήνεις και ο αέρας ή το βάρος της μίας μεριάς του βιβλίου την επιστρέφει στην προτεραία της κατάσταση.
Το πρόβλημα με την περίπτωση του Ράιαν Γκόσλινγκ είναι ότι έχει μια σειρά από πλευρές στην ζωή του που δεν μας επιτρέπουν να είμαστε σκληροί μαζί του. Που μας ωθούν να τον θεωρήσουμε έναν πολύ ικανό, πολύ ταλαντούχο και πολύ ωραίο τύπο. Όχι χαριστικά. Γιατί όντως είναι έτσι. Κι ίσως αυτές οι πλευρές του θα πρέπει να καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο στην κρίση μας.
Δεν αναφέρομαι μόνο στην μουσική του διαδρομή με το Dead Man’s Bones. Είναι και η φιλανθρωπική του δράση. Είναι και τα βιώματά του όταν ήταν μικρός. Είναι και η κάπως μοναχική του διαδρομή. Είναι και εκείνες οι εντελώς αντικρουόμενες εμπειρίες του. Δηλαδή από τη μία μεγάλωσε ως Μορμόνος και είχε κατ΄οίκον εκπαίδευση μέχρι τα 10 του και μετά βρέθηκε στα φώτα του Disney Club, όπου τον κατηγορούσαν ότι διέφθειρε την Μπρίτνεϊ Σπίαρς!
Κάτι που δεν ισχύει, αλλά κι ο ίδιος ο Ράιαν Γκόσλινγκ το αναφέρει από καιρού εις καιρόν μέχρι σήμερα, προφανώς με διάθεση αστεϊσμού.
Ή ότι ένας τόσο ωραίος τύπος γουστάρει να περνάει χρόνο πλέκοντας. Ναι, λέμε γι΄αυτόν που η Έμμα Στόουν είπε στην ταινία Crazy, Stupid, Love ότι είναι το ανθρώπινο photoshop.
https://www.youtube.com/watch?v=KL5qmF9EEPs
Στην πορεία του μέχρι σήμερα ο Ράιαν έχει πολλές ενδιαφέρουσες κουκκίδες. Όπως ότι σε κάποια φάση της ζωής του, πριν γίνει ηθοποιός από το πάνω ράφι, άνοιξε ένα μαροκινό εστιατόριο που πήγε άπατο και τον υπερχρέωσε σε βαθμό που καθάριζε τα πιάτα και το μαγαζί μόνος του. Ή ότι στην ταινία The Lovely Bones πήρε ένα μεγάλο ρίσκο κι έχασε έναν ρόλο που είχε αρχικά κερδίσει.
Λίγο πριν αρχίσουν τα γυρίσματα, αύξησε το βάρος του κατά 15 κιλά, καθώς θεωρούσε ότι ο χαρακτήρας του έπρεπε να είναι παχύς. Κάτι τέτοιο δεν άρεσε στον σκηνοθέτη και την παραγωγή, ώστε τον έδιωξαν και πήραν άλλο. Έτι πιο σημαντικό προς αναφορά είναι αυτό που έκανε στην ταινία Driver.
Πιο σημαντικό γιατί δείχνει την παραγωγική διαδικασία που βάζει τον εαυτό του πριν από έναν ρόλο. Το όχημα που οδηγούσε το έφτιαξε ο ίδιος. Όχι από την αρχή. Απλώς όταν του έδειξαν το όχημα, εκείνος έβγαλε ό,τι εξάρτημα μπορούσε να βγει από τη μηχανή και από την επένδυση και το έφτιαξε μόνος του.
Και στο La La Land πέρασε ατελείωτες ώρες και μέρες με μαθήματα χορού και πιάνο για να τελειοποιήσει την μουσική που έπαιζε ο χαρακτήρας του.
Καθώς ετοιμάζεται να παίξει τον Νιλ Άρμστρονγκ – τον έπαιξε δηλαδή, μιας και τα γυρίσματα έχουν γίνει και η ταινία θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες τον Οκτώβριο – με σκηνοθεσία πάλι από τον Ντέμιαν Σαζέλ, ο Ράιαν Γκόσλινγκ συνεχίζει να τοποθετεί τα πέλματά του στο μονοπάτι που χάραξε πρώτα το 2006 με το Half Nelson, αλλά ήταν αχνό μέχρι να έρθει το La La Land. Στην ίδια χρονιά έκανε το πολύ καλό Nice Guys. Μετά ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο θρυλικό Blade Runner, όπου τον καθοδήγησε ο Ντένις Βιλνέβ.
Και τώρα ακολουθεί μια ταινία, το First Man, που φέρει όλα τα φόντα για να τον στείλει ξανά υποψήφιο για Όσκαρ. Κι αυτή τη φορά θα είναι δύσκολο να τον αγνοήσουν! Γιατί, εν τέλει, ο Ράιαν Γκόσλινγκ είναι ένας πολύ καλός καλλιτέχνης. Με έναν πολυεπίπεδο τρόπο. Με έναν τρόπο που δεν τον έχουν πολλοί της κάστας του. Κι αυτό, σε συνδυασμό με την μοναχικότητα, τον κάνουν έναν τρομερό τύπο για να βρεθείς σε συναπάντημα μαζί του.