Τον Θοδωρή Αθερίδη τον κυνηγάω 4 χρόνια. Κι ας μην το ξέρει. Ή ας μην το συγκράτησε στο νου του. Εμένα μου είχε μείνει στο μυαλό ότι κάποια στιγμή θα συμβεί. Φτάνοντας στο σήμερα σκέφτηκα ότι ήταν για καλό όλη αυτή η καθυστέρηση, αφού κι εγώ ως άνθρωπος νιώθω πολύ πιο έτοιμος σε σχέση με τον 23χρονο εαυτό μου, αλλά κυρίως ο ίδιος είναι σε ένα σημείο της ζωής του που έχει ακόμα περισσότερα πράγματα να πει.
Ακούγομαι μελοδραματικός ή δεν ξέρω κι εγώ τι, αλλά σίγουρα θα το έχετε βιώσει. Να παρακολουθείτε ανθρώπους της υποκριτικής, τηλεοπτικής-θεατρικής-κινηματογραφικής, και να νιώθετε τόσο οικεία μαζί τους. Κι επειδή νιώθετε οικεία, σας αναπτύσσετε η άνεση.
Ο Θοδωρής Αθερίδης είναι ένας τύπος που με τους ρόλους του και τη γενικότερη στάση του γαλούχησε νεότερους στο χώρο του. Αλλά και έξω απ΄αυτόν. Εν έτει 2018, σε ηλικία 53 ετών έχει να μοιραστεί τόσα πολλά. Με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια, με μιαν αλήθεια που θέλοντας και μη σε κάνει το ίδιο ανοιχτό απέναντί του.
Η κουβέντα μας έγινε με αφορμή την ταινία Αιγαίο SOS που πρωταγωνιστεί. Εκεί όπου κάνει τον διοικητή των Ο.Υ.Κ. που αγαπά τους άντρες του, αλλά ο ίδιος περνάει μια αλκοολική φάση γιατί έπιασε τη γυναίκα του μέσω Skype με άλλον. Μια ταινία που ίσως τον σημαδεύει με διπλό τρόπο. Πρώτον, γιατί καλείται να κάνει κάτι που το βίωσε για 19 χρόνια της ζωής του. Δεύτερον, γιατί τα γυρίσματα έγιναν στην Ανατολική Αττική. Τις μέρες που πέθαναν τόσοι άνθρωποι.
Αυτό είναι ένα κομμάτι που γέμισε με φόβο και θυμό τον Θοδωρή. Ένιωσε ξεκρέμαστος. Κρίνοντας από τα υπόλοιπα που είπε, πρέπει να ήταν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που τον κατέκλυσε αυτό το συναίσθημα. Γι΄αυτό και αφήσαμε αυτή την κουβέντα να γίνει από μόνη της, χωρίς να την ξεστομίζουμε.
Στο Αιγαίο SOS γίνεται μετά από χρόνια αποκλειστικά ηθοποιός, χωρίς να έχει την γενικότερη εποπτεία του έργου. Είχε καιρό να αφήσει για λίγο αυτό το μεγάλο άγχος, αυτή την ευθύνη για άλλους και να επικεντρωθεί μόνο στον εαυτό του. Δεν μιλάει βέβαια μόνο γι΄αυτό.
Μέσα σε μιάμιση ώρα συζήτησης τον είδα να μιλάει με αμέριστο θαυμασμό για την κόρη του τη Φωτεινή, να μου λέει για τις μικρές του φοβίες όπως την κλειστοφοβία που «στην τελική καλό μου κάνει, αφού ανεβαίνω τις σκάλες και δεν παίρνω το ασανσέρ, γυμνάζομαι», για το ηλεκτρονικό τσιγάρο που είναι η πίπιλα του και μια από τις «μικρές μαλακίες που έχω κρατήσει» και για το γεγονός ότι οι παραστάσεις του τα τελευταία χρόνια πάνε καλά, αλλά «είναι αδιανόητο να βγαίνω με χρωστούμενα ενώ εμπορικά είμαι πολύ πάνω απ΄όσα ξοδεύω για ένα έργο».
Τα υπόλοιπα ας μην τα πω εγώ. Ας τα αραδιάσω για χάρη του. Αλλά σε κάθε φράση του θέλω να έχεις τη φωνή του στο μυαλό σου. Θέλω να τον φαντάζεσαι να μιλάει με σαφήνεια, με ικανοποίηση και με ηρεμία.