Για τους φανατικούς με τις μηχανές που τοποθετούνται στα μεγάλα οχήματα όπως τα τρένα, η Λοκομοτίβ είναι μια από τις πιο γνωστές κατασκευαστικές. Και μια από τις πιο αξιόπιστες. Και μια από τις πιο ανθεκτικές. Γενικά είναι εγγύηση αντοχής και αποτελεσματικότητας. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν τι μπορεί να σημαίνει αυτό όταν συνοδεύει έναν άνθρωπο.
Ο Εμίλ Ζάτοπεκ είναι ένα από τα ονόματα που παρήγαγαν αθλητισμό, που αναδιατύπωσαν τις έννοιες που αφορούν τις μικρές και μεγάλες αποστάσεις. Και το έκανε αυτό πίσω στο 1950 και 1960. Όχι σήμερα που είναι όλα πιο εύκολα. Το έκανε τότε που σύμφωνα με τον ίδιο «ο αθλητής ήταν αυτός και ο εαυτός του, όχι η κατάληξη μιας ολόκληρης ομάδας».
Το είχε πει αυτό με την έννοια ότι ένας αθλητής σήμερα έχει προπονητή, φυσιοθεραπευτές και ποιος ξέρει τι άλλες ειδικότητες στη διάθεσή του. Τότε ο Εμίλ Ζάτοπεκ είχε μόνο την δική του επιθυμία, το δικό του μέτρημα στην αντοχή του απέναντι στον σωματική πόνο και πορευόταν βήμα το βήμα. Δεν μπορούσε να προβλέψει την φυσική του κατάσταση ούτε να την προγραμματίσει ώστε να είναι έτοιμος την κατάλληλη στιγμή.
Σε όλο το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ο Ζάτοπεκ ήταν η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα της Τσεχοσλοβακίας και αργότερα της Τσεχίας. Στα χρόνια που έτρεχε ήταν ο πιο διάσημος αθλητής στίβου. Σε τέτοιο βαθμό ώστε υπάρχει ένα ανέκδοτο που λέει ότι κάθε Τσέχος έχει να μοιραστεί μια ιστορία που να τον περιλαμβάνει. Φυσικά η πλειοψηφία τους είναι ψεύτικες. Αλλά τόσο αληθοφανείς.
Πώς όμως έγινε αυτό που έγινε και πώς «χάθηκε» τόσο γρήγορα;