Θα ξεκινήσω με κάτι που δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Δεν είναι καν τετριμμένο. Είναι κοινή γνώση και δεν χρειάζεται να ειπωθεί. Αλλά θα ειπωθεί γιατί υπάρχει λόγος. Η ελληνική mainstream μουσική είναι συνυφασμένη με την έννοια της εμπορικότητας, περισσότερο απ΄ότι με την έννοια της ποιότητας. Σε μεγάλο βαθμό ίσως και να μην έχει καμία επαφή με την ποιότητα.
Αυτό βέβαια δεν είναι απόλυτο. Πιθανότατα δεν στέκεται ούτε ως γενικός κανόνας. Τουλάχιστον όχι αποκλειστικά για τα ελληνικά τραγούδια της pop και λαϊκοπόπ μουσικής. Είναι αναντίρρητο ότι οπουδήποτε ο στόχος είναι κάτι να αρέσει σε μεγάλη μάζα κοινού, έχει χάσει τον προορισμό του που είναι ένας καλλιτέχνης να εκφραστεί, να πει αυτό που έχει στο κεφάλι και την ψυχή του. Να το μοιραστεί.
Σε αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν πάντοτε τα παραδείγματα που τα καταρρίπτουν. Στην ελληνική μουσική αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο ονόματα που έχουν καταργήσει αυτή τη λογική και κάθε άλλη λογική. Ο ένας είναι ο Κωνσταντίνος Αργυρός και ο άλλος ο Νίκος Οικονομόπουλος. Μουσικά δεν απέχουν, αλλά ούτε και ταυτίζονται. Είναι σε ένα ευρύτερο κύκλο, αλλά με εμφανώς άλλους προσανατολισμούς.
Θέλω να σταθώ στον δεύτερο. Ο Νίκος Οικονομόπουλος έχει μετατραπεί τα τελευταία 4-5 χρόνια στον πιο ολοκληρωμένο Έλληνα τραγουδιστή. Συνολικά. Αυτή είναι η δική μου εκτίμηση. Κάπου εδώ νιώθω πως ακούω μια φωνή που λέει «έλεος ρε λούμπεν τύπε με τις λαϊκάντζες σου και την άθλια ελληνική μουσική, κάθεσαι και γράφεις παιάνα για τον Οικονομόπουλο;».
Αυτή η φωνή δεν μου είναι άγνωστη. Είναι ο 20χρονος εαυτός μου. Παρωπιδικός και καθόλου ανοιχτός σε κάποια ακούσματα. Όχι, δεν έβγαζε φλύκταινες με τα ελληνικά. Τα άκουγε. Αλλά τα θεωρούσε όλα ανιαρά και ευτελή. Αυτοί οι δύο χαρακτηρισμοί δεν κολλάνε με τίποτα στον Οικονομόπουλο και στις μουσικές επιλογές που κάνει σε αυτό το χρονικό διάστημα που ανέφερα.
Ξέρετε, κάποια στιγμή στη ζωή μου αποφάσισα να πάψω να υποδέχομαι τη μουσική στ΄αυτιά μου και να αρχίσω να την ακούω. Μελωδία και στίχους. Κι όταν το έκανα, συνειδητοποίησα ότι στιχουργικά τα τραγούδια του Οικονομόπουλου δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα μέχρι κι από ποιήματα. Μην πετάξεις ακόμα τις ντομάτες. Άσε με να σου φέρω ένα παράδειγμα.
Το τραγούδι Κάνε Αυτό Που Ξέρεις λέει στο ρεφρέν του «Κάνε αυτό που ξέρεις, αυτό που κάνεις πάντα, μπες μέσα στη ζωή μου και όπου θέλεις πάτα. Κάνε αυτό που ξέρεις, μα κοίτα ετούτη τη φορά σημάδεψε σωστά». Επιχείρησε να το διαβάσεις δίχως μελωδία. Για ποιον λόγο να μην στέκεται ως ένα πεσιμιστικό τετράστιχο κάποιου ποιητή;
Άλλο παράδειγμα. Στο τραγούδι Για Χίλιους Λόγους, πάλι το ρεφρέν αναφέρει:
«Για χίλιους λόγους σε έχω ξεχάσει και η ζωή σου από δω δε θα περάσει
μα μου χει λείψει το παραμύθι σου και τον ματιών σου η θλίψη
Για χίλιους λόγους σε έχω ξεχάσει
το χωρισμό μας πια τον έχω ξεπεράσει
σου έχω μοιάσει μα σε μια στάση
τυχαία σ’ είδα κι η καρδιά πήγε να σπάσει»
Δεν χρειάζεται να αναφέρω άλλα παραδείγματα. Ακόμα όμως κι αν δεν μπορείς να δεις αυτή την οπτική όπως τη βλέπω εγώ, είναι και άλλα πράγματα που αξίζει να πιστωθούν στον Οικονομόπουλο. Όπως το ότι δεν έκανε έκπτωση σε αυτά που πρεσβεύει καλλιτεχνικά. Έμεινε πιστός στο λαϊκό, στο μπουζούκι, σε ήχους που με μιαν άλλη φωνή μπορεί να μην είχαν την ίδια εμπορικότητα.
Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν εξέθεσε την προσωπική του ζωή και γενικώς κρατά μια πολύ ταπεινή στάση – εξαίρεση εκείνες οι άστοχες δηλώσεις του περί γυναίκας και πιάτων – τον έκαναν δικαιωματικά ένα χρυσωρυχείο για τους συνεργάτες του κι έναν τύπο που όσοι τον ακούνε νιώθουν να εκφράζονται απόλυτα με τη φωνή του.
Χθες, κυκλοφόρησε το νέο του single Τώρα Τι Να Το Κάνω. Ένα ακόμα single που στην πρώτη μέρα κυκλοφορίας του στο Youtube έχει γίνει πρώτο trend. Όπως έγινε το Για Παράδειγμα. Όπως το Για Κάποιο Λόγο πριν ένα χρόνο. Όπως γενικά κάθε νέο του κομμάτι.
Πέρα από όλα, ο Νίκος Οικονομόπουλος έχει καταφέρει να είναι ο πιο δημοφιλής «προορισμός» για τις καλύτερες δημιουργίες στιχουργών σε όλες τις δισκογραφικές.
Πολύ λογικά λοιπόν είναι αυτό που του αποδίδουν οι πιστοί του. «Νικόλα άρχοντα, πάρε μας τα υπάρχοντα»!