Τις πρώτες ταινίες του Ντένζελ Ουάσινγκτον που είδα στη ζωή μου, δεν κατάλαβα ότι τις είχα δει. Δεν κατάλαβα ότι είχα δει εκείνον. Τις επέλεγα επειδή κάτι μου έκανε το εξώφυλλο του κουτιού στο dvd club. Η πρώτη ταινία του που την επέλεξα για εκείνον ήταν το Unstoppable. Μια από τις λιγότερο αναγνωρισμένες ταινίες που έχει παίξει. Μια από τις λιγότερο παινεμένες ερμηνείες του.
Η πλήρης κατανόηση από μέρους μου για το τι σημαίνει υποκριτικά, αλλά και ως άνθρωπος, ως χαρακτήρας ο Ντένζελ Ουάσινγκτον ήρθε όταν είδα την ερμηνεία του στο Fences πριν από 2 χρόνια. Ένας ρόλος που το 2013 του είχε δώσει ένα Tony, τρία χρόνια αργότερα θα τον έστελνε στα Όσκαρ. Δεν θα έπαιρνε το αγαλματάκι όμως. Κι ας είχε πιστέψει πολύ έντονα μέσα του ότι θα το πάρει.
Ο τότε μεγάλος ανταγωνιστής του, ο Κέισι Άφλεκ, είχε μια εξίσου σπουδαία ερμηνεία στο Manchester By The Sea, αλλά είχε και τις κατηγορίες περί σεξουαλικών παρενοχλήσεων να τον κυνηγάνε ακόμα. Εκείνο το βράδυ, ο Ντένζελ είχε ελαφρά σηκωθεί από την καρέκλα του την ώρα που η Μπρι Λάρσον ανακοίνωνε τον νικητή. Ήταν έτοιμος να πεταχτεί πάνω και να φιλήσει τη γυναίκα του.
Μόλις η Λάρσον είπε τον Άφλεκ, ο Ουάσινγκτον έχασε τη γη κάτω απ΄τα πόδια του. Δάκρυσε. Κράτησε σφιχτά το χέρι της γυναίκας του για να μην ξεσπάσει σε κλάματα. Αν και έχει στην κατοχή του δύο Όσκαρ, τα συναισθήματά του ήταν σαν να μην είχε κερδίσει ποτέ. Σαν να μην είχε τις 7 υποψηφιότητες για Όσκαρ, τις περισσότερες για μαύρο ηθοποιό.
Εκείνη η στιγμή φανέρωσε πολλά περισσότερα για τον άνθρωπο Ντένζελ Ουάσινγκτον. Το πόσο παθιασμένος είναι. Το πόσο αυθόρμητα εκφράζει στην πίστη του σε κάτι. Στον Θεό, στο Χριστό, στη γυναίκα του, στα παιδιά του, στον εαυτό του.
Πραγματικά, η ερμηνεία του στο Fences μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις κι εσύ. Βγάζει προς τα έξω μια αυστηρή μεν, αλλά πάνω απ΄όλα βασισμένη στην αγάπη πατρική φιγούρα. Σου δημιουργεί μέσα σου ένα τόσο ισχυρό πρότυπο. Εμποτίζεσαι με αυτή την πανδαμάτειραν αύρα ενός ad hoc τύπου.
«Όταν έχεις έναν εχθρό, μάθε και γνώρισε τον. Μην είσαι απλά θυμωμένος μαζί του»
Στην φράση αυτή περικλείεται ένα μεγάλο μέρος της στάσης ζωής που έχει ο Ουάσινγκτον. Ένας ηθοποιός που στους περισσότερους ρόλους μοιάζει να καταθέτει και να παραχωρεί για πάντα ένα μέρος του. Παίρνει κάτι ως αντάλλαγμα και αφήνει. Το να μάθεις τον εχθρό σου δεν είναι απλώς να τον αναλύσεις και να βρεις τα τρωτά του σημεία. Είναι και να βρεις γιατί ορίζεται ως εχθρός σου. Γιατί τον τοποθετείς εκεί ή γιατί τοποθετείται μόνος του σε αυτή τη θέση.
Με μια τέτοια αντιμετώπιση της ζωής έβαλε στην πολυκατοικία της ζωής του στέρεα λιθαράκια. Είναι αψεγάδιαστος. Σχεδόν. Έχει την αχίλλειο πτέρνα του. Αυτή είναι το μικρό δάχτυλο του δεξιού του χεριού που το έσπασε μικρός και δεν έφτιαξε ποτέ. Σαν να το άφησε επίτηδες κι εκείνος για να του θυμίζει ότι υπάρχει ουσία σε αυτό που το μάτι κοιτάζει αφ΄υψηλού.
Γιατί τα ανασκαλίζω όλα αυτά; Η παρακίνηση στα χέρια μου δόθηκε από το δεύτερο Equalizer. Μια ταινία που δεν πίστευα ότι μπορεί να είναι το ίδιο καλή με την πρώτη. Και διάφορες κριτικές και βαθμολογίες προς τα κει με έστελναν. Όχι γιατί δεν το μπορεί ο Ντένζελ. Αλλά γιατί από την πρώτη υπήρξε ένα διάστημα 4 ετών στο οποίο ο Ντένζελ έδειχνε να στοχεύει αλλού. Φάνηκε να αφήνει πίσω του τις μέρες που έδερνε κόσμο και ήταν master της δράσης.
Τελικά διαψεύστηκα. Ο Ουάσινγκτον είναι το ίδιο καλός, η ταινία το ίδιο. Το να βλέπεις έναν τύπο στα 63 του χρόνια να αντεπεξέρχεται τόσο άψογα στον ρόλο του τύπου που μπορεί να τους δείρει όλους και να γλιτώσει με ελάχιστες εκδορές στη χειρότερη, είναι σκέτη έμπνευση. Ναι, ο Ντένζελ βγήκε από στρατιωτική ακαδημία. Ναι, έχει κάνει μαθήματα με μαθητή του Μπρους Λι. Ναι, έκανε για χρόνια μόνος του τα stunts του.
Δεν περιμένεις όμως ότι θα έχει την ίδια κάψα για να το κάνει. Ο Σιλβέστερ Σταλόνε δεν είναι ο κανόνας. Και γι΄αυτόν έμοιαζε ψιλομονόδρομος να μην παρεκκλίνει. Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον είχε κι έχει επιλογές και τα πάει πολύ καλά και σε αυτές. Επιλογές που είναι σαν Σειρήνες γιατί συνοδεύονται από τις προσδοκίες για τη μεγάλη δόξα.
Ο Ντένζελ δεν επαναπαύεται. Τα θέλει όλα. Σκέφτεται πάντοτε σαν πρωτάρης και γι΄αυτό τα καταφέρνει. Στο Equalizer το 2 είναι πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος που αναπτύσσεται η πατρική του στοργή και προστασία σε έναν νεαρό μαύρο που μοιάζει ευάλωτος στις κακές παραινέσεις και στους κινδύνους. Είναι ίσως η πιο Ντένζελ διαδικασία σε αυτή την ηλικία που βρίσκεται.
Ο τύπος του Training Day και του American Gangster ανήκει στο παρελθόν. Ο τύπος που παντρεύτηκε τη γυναίκα του το 1983, πριν μπει για τα καλά στην τύρβη της δόξας και κρατήθηκε μακριά από τους πειρασμούς για 35 χρόνια, είναι αυτός του παρόντος. Ο τύπος του Fences είναι στο παρόν κι έχει ακόμα μακρύ δρόμο.
Έναν δρόμο που όσο τον απολαμβάνει ο ίδιος ο οδοιπόρος, τόσο θα τον απολαμβάνουμε κι εμείς οι συνταξιδιώτες του. Το τέρμα της διαδρομής ίσως τον αναδείξει σε μια φιγούρα-τοτέμ. Σε μια αξία μεγαλύτερη κι από του Μόργκαν Φρίμαν. Μεγαλύτερη από κάθε μαύρο ηθοποιό που τα κατάφερε σε αυτή την Αμερική.