Πώς είναι να κατακτά κανείς ένα βραβείο Χορν σε τόσο μικρή ηλικία; Είναι κάτι που δεν θα το ζήσουμε ποτέ. Γιατί δεν είμαστε ηθοποιοί. Είναι όμως κάτι που μπορούμε να ζητήσουμε από αυτούς που το ζουν να το περιγράψουν. Κι όσο λιγότερα λόγια χρησιμοποιούν, τόσο περισσότερο μπορούμε να ζήσουμε την ψευδαίσθηση.
Το θέατρο είναι ένας πανδαμάτωρ τόπος από κάθε άποψη. Είτε τον χρειάζεσαι για τη γαλήνη σου είτε για την αναταραχή σου. Και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής είναι από τους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα και τη θέληση να πάρουν στα χέρια τους αυτή τη δάδα και να κρατήσουν τη φλόγα άσβεστη μέχρι να την παραδώσουν.
Κινούμενος από την κωμωδία στο δράμα και τούμπαλιν, ο Κωνσταντίνος μας συστήνεται αυτές τις μέρες ως στρατιώτης. Ως δίοπος Βασίλης Κώστογλου στην ταινία Αιγαίο SOS, σε παραγωγή της Odeon μας μιλάει για την ταινία και μετά γίνεται ξανά Κωνσταντίνος για να αποτυπώσει το είναι του. Θεατρικό κυρίως, αλλά και το προσωπικό του.
– Ποιος είναι ο ρόλος σου στο Αιγαίο SOS;
Ο ρόλος του δίοπου Βασίλη Κώστογλου. Ενός ναύτη που βρίσκεται εν μέσω του θερμού επεισοδίου λίγο πριν την ευμενή μετάθεση του. Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου ο πόλεμος και τα εθνικά συμφέροντα.Θέλει να απολυθεί ώστε να προλάβει τα πάρτυ στη Σαντορίνη.Μέσα στον στρατιωτικό πανικό φροντίζει να περνάει καλά και αυτός αλλά και οι γύρω του.
– Κάποια στιγμή είχες πει σε συνέντευξη σου ότι λειτουργείς περισσότερο ως αναγνώστης παρά ως ηθοποιός όταν διαβάζεις πρώτη φορά το ρόλο σου και ανάλογα τι σου γεννά επιλέγεις. Τι σε έκανε να δεχτείς αυτό το ρόλο;
Ο αντιμιλιταριστικός του χαρακτήρας. Η αγάπη του για την καλή ζωή. Η τρέλα που τον διακατέχει. Το χιούμορ με το οποίο αντιμετωπίζει τα πάντα.
– Στην μέχρι τώρα πορεία σου εναλλάσσεσαι από το δραματικό στο κωμικό, ίσως με μια μεγαλύτερη ροπή προς το δεύτερο. Είναι κάποιο από τα δύο που προτιμάς περισσότερο;
Δε θα έλεγα πως έχω κάποια ροπή ή προτιμώ κάτι. Δε πιστεύω στο διαχωρισμό των ηθοποιών σε κατηγορίες. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει κωμική συνθήκη χωρίς δάκρυα ούτε δραματική συνθήκη χωρίς γέλια.
-Το τι θα επιλέξεις επηρεάζεται καθόλου κι από τη συναισθηματική κατάσταση που βρίσκεσαι την εκάστοτε στιγμή;
Φυσικά. Πάντα οι ρόλοι που επιλέγω με φέρνουν αντιμέτωπο με κάτι που με απασχολεί στη ζωή μου, κάτι που θέλω να ερευνήσω, ένα λάκκο που θέλω να σκάψω.
– Ο ενήλικος εαυτός σου δεν έχει σταματήσει να βρίσκεται στο θέατρο. Είτε ως ύλη είτε ως σκέψη και συναίσθημα. Καταφέρνεις να απεξαρτήσεις ποτέ τον Κωνσταντίνο άνθρωπο από τον Κωνσταντίνο ηθοποιό;
Προσπαθώ όλο και περισσότερο. Χρειάζεται μια ισορροπία κι ένα μέτρο που συνεχώς διεκδικώ και όλο και κερδίζω έδαφος. Τα σημαντικά πράγματα αυτής της ζωής βρίσκονται πίσω απ’ τις κάμερες και κάτω απ’ τη σκηνή. Βρίσκονται στους έρωτες, στους φίλους, στην επαφή με τους ανθρώπους, στην αλήθεια της αγάπης. Αυτό προσπαθώ να πετύχω.
– Όταν κατακτά κάποιος το βραβείο Δημήτρης Χορν αρχίζει να δημιουργείται μια προσδοκία. Από την πιο απλοϊκή σκέψη του στυλ «Α, παίζει ο Μπιμπής εκεί που έχει πάρει και Χορν, άρα θα είναι καλή η παράσταση» μέχρι το «Να δούμε αν αυτό το βραβείο ήταν ένα πυροτέχνημα». Υπάρχει αυτό ως σκέψη στο μυαλό σου, ίσως και ως επιπρόσθετο βάρος, να ανταποκριθείς δηλαδή στις προσδοκίες κάποιου κοινού;
Δεν υπάρχει καθόλου όχι. Αντιλαμβάνομαι από την αρχή αυτή τη δουλειά ως δώρο για το κοινό. Το κοινό έρχεται στην θεατρική ή την κινηματογραφική αίθουσα για να πάρει κάτι και η δουλειά μας είναι να το προσφέρουμε με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό έκανα και πριν το βραβείο, αυτό κάνω και τώρα και αυτό θα συνεχίσω να κάνω όσο αντέχω.
– Οι ρόλοι που αναλαμβάνεις να υποδυθείς σε καλούν να πείσεις τον εαυτό σου πως βρίσκεσαι σε μια κατάσταση. Είσαι λυπημένος, καταθλιπτικός, απογοητευμένος, χαρούμενος, βιώνεις μια απώλεια. Αυτή η «πρόβα στα συναισθήματα» σε βοηθά να διαχειρίζεσαι με περισσότερη ισορροπία τα όσα βιώνεις στην πραγματικότητα;
Καθόλου. Ίσα ίσα. Οι συναισθηματικοί «διακόπτες» που εξασκούμε και εξελίσσουμε όσο εμβαθύνουμε στην υποκριτική μας τέχνη βρίσκουν και πρέπει να βρίσκουν εφαρμογή μόνο στη δουλειά μας. Ούτε βοηθούν δυστυχώς στην ψυχανάλυση του εαυτού μας ούτε χωράνε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
– Θέλω να σε ρωτήσω ειδικά για έναν ρόλο, αυτόν που είχες στις Όρνιθες του Καραθάνου. Δύο χρόνια μετά θεωρώ ότι ήταν μια παράσταση που αναδιανέμει τα μύχια του θεατή. Εσύ από μέσα πώς το βίωσες;
Αυτή η παράσταση ήταν μια τελετή αφιερωμένη στις αισθήσεις.Το να είμαι κομμάτι της ήταν μια ευλογία. Και στην Επίδαυρο και στο Brooklyn, στη Νέα Υόρκη βιώσαμε επί σκηνής μοναδικά πράγματα. Νιώσαμε πως φτιάχναμε για 2 ώρες έναν καινούριο κόσμο και σιγά σιγά τον αποδομούσαμε οι ίδιοι. Μια βαθιά εσωτερική εμπειρία για όλους μας.
– Όταν βγήκατε για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, ένιωσες μια πληρότητα, είπες από μέσα σου «Κωνσταντίνε αυτή είναι η στιγμή, όλες οι θυσίες που έκανες επιβραβεύονται εδώ»;
Όχι γιατί δε πιστεύω πως ένας χώρος από μόνος του μπορεί να δώσει αξία σ’ αυτούς που τον επισκέπτονται. Η τέχνη του θεάτρου έχει να κάνει με τους ανθρώπους και τις ψυχές τους. Μπορεί και μια πλατεία ενός χωριού να σε επιβραβεύσει για τις θυσίες σου. Το βουρκωμένο βλέμμα μια γιαγιάς απ’ το κοινό. Η σφιχτή χειραψία ενός ανθρώπου μετά την παράσταση. Ένα ευχαριστώ.Τέτοια πράγματα απαλύνουν τον πόνο και τις θυσίες της δουλειάς μας.
– Μετά από τέτοιες δουλειές νιώθεις και λίγο ένα κενό μέσα σου όταν ολοκληρώνονται; Φοβάσαι ότι αυτό που θα έρθει αμέσως μετά μπορεί να μη γεμίσει αυτό το κενό;
Όταν έχεις δώσει όσα περισσότερα αντέχεις απ’ τη ψυχούλα σου για μια δουλειά δε μένει κανένα κενό. Μένει πληρότητα και πολύτιμες αναμνήσεις με συναδέλφους. Και μάλιστα όταν αποχωρίζεσαι μια σημαντική δουλειά σε γεμίζει και όρεξη για την επόμενη!
– Η μέχρι τώρα πορεία σου σε αφήνει ικανοποιημένο; Φανταζόσουν ότι θα είχες διανύσει τέτοια απόσταση σε αυτή την ηλικία;
Αισθάνομαι ευγνώμων για την ως τώρα πορεία μου και ευτυχής. Όχι δεν το φανταζόμουν. Όταν είχα μόλις αποφοιτήσει από το θέατρο Τέχνης δεν ήξερα καν αν θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά. Ωστόσο η πορεία αυτή ήταν και είναι γεμάτη πολύ μεγάλες θυσίες και σκληρή δουλειά στα όρια της εξάντλησης.
– Το άμεσο μέλλον τι περιλαμβάνει; Τόσο θεατρικά όσο και όπου αλλού κινηθείς.
Μόλις ξεκίνησε η περιοδεία μου σε όλη την Ελλάδα με την παράσταση μου «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» με την υπέροχη Λίλα Μπακλέση. Στο θέατρο μας στο Άλφα.Ιδέα ξεκίνησε επίσης η κωμωδία Alarms του Michael Frayn που μετέφρασα ο ίδιος και συμπρωταγωνιστώ με την Ιωάννα Ασημακοπούλου, τη Νεφέλη Κουρή και το Γιώργο Βουρδαμή, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. Με το Πιέρρο Ανδρακάκο συζητάμε και το ενδεχομένο μιας νέας ταινίας που είναι ακόμα στα σπάργανα.
– Το μακροπρόθεσμο μέλλον τι θα ήθελες να περιλαμβάνει για σένα;
Θα ήθελα να περιλαμβάνει περισσότερη ησυχία, λιγότερο άγχος, περισσότερη θάλασσα και λιγότερο τσιμέντο, ευκαιρίες για έρευνα της θεατρικής διαδικασίας σε βάθος, δουλείες με ανθρώπους που μοιράζομαι κοινό όραμα για τον κόσμο και τέλος την τύχη να μπορέσω να δημιουργήσω στο θέατρο μου, το Άλφα.Ιδέα, έναν προστατευμένο πυρήνα τέχνης για καλλιτέχνες και κοινό.
* Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής εμφανίζεται σε δύο θεατρικές παραστάσεις στο Θέατρο Άλφα.Ιδέα, 28ης Οκτωβρίου 37, Αθήνα, Τηλ: 2105238742
«Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια»Κάθε δευτέρα και Τρίτη στις 21·15 και Τετάρτη 19·15
«Alarms»
Κάθε Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 19·15
** Το Αιγαίο SOS κυκλοφορεί στις αίθουσες από την ODEON.