Του Νίκου Σάρρου
Τα έφερε η ρουφιάνα η τύχη την ίδια μέρα να αποδημήσουν εις Κύριο δύο τέρατα της μουσικής, ο Μικης Θεοδωράκης και ο Mad Clip. Θεος σχωρέστους και τους δύο, θα υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι των οικογενειών τους και φίλοι, που θα κλάψουν, πολλοί περισσότεροι από αυτούς που θα τους δουν ως μία απώλεια της τέχνης (και των αξιών) που πρεσβεύουν αμφότεροι.
Βέβαια αν γυρίσεις μία βόλτα στα social media, πιο πιθανό είναι να δεις περισσότερα ποσταρίσματα του «Κότερα» , παρά του «Επιτάφιου». Σημεία των καιρών. Ο ένας έφυγε, πλήρης ημερών, λίγο πριν τα 100 του, προσφέροντας εκτός από την τεράστια παγκόσμια απήχηση των έργων του, την αρτιότητα του χαρακτήρα του, παρά τις κατά καιρούς τεχνητές παλινδρομήσεις στα πολιτικά του πιστεύω, τα οποία ποτέ επίσημα δεν αρνήθηκε.
Ο Mad Clip αντίθετα, έφυγε όπως ήθελε. «Ειμαι κοντράκιας», δήλωνε περήφανα σε βίντεο στο youtube, κερδίζοντας τα like και τα share των θαυμαστών του. Πολύ θα ήθελα να ήξερα τι πέρασε από το μυαλό του, λίγο μετά το ανατριχιαστικό ήχο της συνάντησης του με την κολόνα στην Βουλιαγμένης. Το ότι οι αυτοσχέδιες κόντρες διώκονται ποινικά, ούτε λόγος. Η παραβατικότητα σε όλο της το μεγαλείο και μάλιστα live στο Instagram.
Δείτε εδώ τους στίχους από τα Κότερα» και θα καταλάβεις:
Mix-άρω τη κόκα με τη σόδα βγάζω έσοδα
Με γουστάρουν τα μ@#νιά φορτώνω τα ξέκ@λ$, ξέκ@λ#
AK σκάμε σα το Hezbollah
Δε μασάμε μες το VIP με τα περίστροφα
Μεσ’ σε λίγα χρόνια έχω κάνει τα απίστευτα
Γερμανός ο κινητήρας πεντακόσια άλογα, στα ‘λεγα
Δε πιστέψαν πήγα και τους γάζωσα, στα ‘λεγα
Πως σε λίγα χρόνια θα μας γλείφουν τα αρχ&δ@
Δεν υπογράφω deal-ια άμα δεν δούμε τα μύρια…
Ο μισός ποινικός κώδικας είναι αποτυπωμένος σε ρίμες, οι οποίες ρίμες αποτελούν μοτό ζωής των νέων σήμερα. Ο 34χρονος trapper ήταν πρότυπο για χιλιάδες νέους, ενώ θα έπρεπε να είναι φωτεινό παράδειγμα προς αποφυγή. Φορέας μιας μουσικής, που στο αναγνωρίσιμο, εμπορικό μέρος της προάγει ήθη και έθιμα παντελώς ευτελή και εφήμερα. Ναρκωτικά, αλκοολ, dealing, κοντρες, όπλα, μαγκιά, φράγκα για τα αγόρια τα οποία συνοδεύονται από ποζεράδικα κορίτσια που επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία τα κάλλη τους στα social media, γίνονται εις γνώσιν τους αναλώσιμες βίζιτες, προκειμένου να ζήσουν εφήμερα την χλίδα που τους προσφέρεται, πάντα με το γνωστό αντίτιμο.
Αντίτιμο που πληρώνεται κάποιες φορές απνευστί στο πίσω κάθισμα ενός γρήγορου αυτοκινήτου εν κινήσει, που κατά τύχη δεν συναντά στο διάβα του μία κακή κολώνα ή ένα κακό δέντρο. Θεός σχωρέστους λοιπόν, τον Μίκη και τον Madclip. Θεός σχωρέστη και την βυθισμένη στην σήψη από έλλειψη αξιών κοινωνία μας, η οποία αδυνατεί να ξεχωρίσει το αξιόλογο από το σάπιο. Θεός σχωρέστη την κοινωνία, που αδυνατεί να εμπνεύσει τους νέους και να τους τραβήξει από την ηδονή του like, του εφήμερου και του χυδαίου.
Για κάθε ρίμα του «Dealer “Πρέπει να χωρίσω το κιλό, πέτα τα πάνω στο ζύγι, ουτε το τρίμα δεν θα μείνει Μόλις πούλησα 80, τώρα θέλω Lamborghini, τώρα θέλω Fetuccine Ασ’τις φακές για τους πεινασμένους, είμαι στα Club με τους μπερδεμένους” Εμείς οι κοινοί ρομαντικοί θνητοί, θα απαντάμε με στίχους από το «Αθάνατο νερό». Να ‘χα τ’ αθάνατο νερό, ψυχή καινούργια να `χανα σού `δινα να ξύπναγες, για μια στιγμή μονάχα Να δεις, να πεις, να το χαρείς, ακέραιο τ’ όνειρό σουνα στέκεται ολοζώντανο, κοντά σου, στο πλευρό σου.