Ναι, ο Χάλιας ήταν ο εξυπνότερος και ο «εγκέφαλος» στις περισσότερες φάρσες.
Ναι, ο Κορτέσης ήταν cool τύπος και τον γούσταραν όλες οι γκόμενες.
Ναι, η Βίνα Ασίκη ήταν η καθηγήτρια των (υγρών) ονείρων σου και θα την ευχαριστείς αιωνίως για τις εφηβικές εκτονώσεις στις οποίες εν αγνοία της σε βοήθησε.
Όπως και να το κάνουμε όμως, ο μεγαλύτερος σταρ στο «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» ήτανε άλλος.
Ο χαρακτήρας που σημάδεψε ολόκληρη τη σειρά των cult ταινιών ήτανε (κυριολεκτικά) large.
Ήταν ο τύπος που στο πρόσωπο (και την κοιλιά του) βλέπαμε όλοι μας κάποιον γνωστό/φίλο/συμμαθητή.
Ήταν ο γίγαντας που απέδειξε πριν καν δημιουργηθεί το στιχάκι «η θεωρία καταρρέει, οι χοντροί είναι ωραίοι».
Ήταν ο μέγας Μπίλιας και τον λατρέψαμε, ανάμεσα σε άλλα, για αυτά…
Ήταν ολιγαρκής: Στην επικότερη σκηνή των τριών ταινιών (όπου έπαιρνε μάτι τη Βίνα Ασίκη) δεν έπεσε με τα μούτρα. Και αντίθετα με τους Κορτέση και Χάλια (ο πρώτος είδε κιλοτάκι και ο δεύτερος κάτι για το οποίο θα έπρεπε να επιστρέψει του χρόνου) περιορίστηκε σε λίγο… μπουτάκι.
Ήταν ευαίσθητος: Δεν άντεχε τον κοινωνικό ρατσισμό. Έδινε γροθιά στο μπούλινγκ για τα κιλά του. Ξεκαθαρίζοντας με παρρησία στον Γκιωνάκη «δεν είμαι χοντρός, εύσωμος είμαι».
Ήταν αθλητικός: Παρά το σουλούπι του, διατηρούνταν σφριγηλός. Ανεξαρτήτως του σκεμπέ, κατέγραφε ζηλευτές επιδόσεις. Όπως τότε που εξαφάνισε το ακόντιο κι εκείνο καρφώθηκε στα καπούλια του σεξολόγου κυρίου Δαμιανού.
Ήταν ευσεβής: Τι σημασία είχε που του έριχνε τρία κεφάλια και καμιά 200αριά κιλά; Όταν είχε αποβληθεί (για το μπανιστήρι που λέγαμε παραπάνω) καθόταν να τις φάει από τον μικροσκοπικό πατέρα του. Αν και ήταν «ζόρικο το ίχνος», όπως είχε επισημάνει ο Γαρδέλης…
Ήταν ατρόμητος: Γενικώς μπορεί να μασούσε, αλλά από τον κίνδυνο δεν μασούσε καθόλου. Ούτε καν από χειροβομβίδες. Όταν όλοι έτρεχαν να γλιτώσουν έπειτα από την περόνη που τράβηξε ο κ. Ηρώδης, εκείνος την κράτησε αρκετά πριν την ξεφορτωθεί ως «άχρηστη».
Ήταν τολμηρός: Όταν (ισχυριζόταν πως) έχει κάψει τα χέρια του και (ισχυριζόταν πως) θέλει να κατουρήσει, ζήτησε ευθέως από την καθηγήτρια να τον ξεκουμπώσει. Και όταν τελικά τον βοήθησε ο θεολόγος, δεν δίστασε να του ζητήσει και… τίναγμα.
Ήταν εξυπηρετικός: Σε κανέναν δεν χαλούσε χατίρι. Για την παρέα του ήταν έτοιμος να γίνει θυσία. Μέχρι και εκκένωση φαστφουντάδικου με… κλανιά μπορούσε να κάνει για να βρουν να κάτσουν.
Ήταν εκλεκτικός: Μπορεί να μην ήταν μοντέλο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στόχευε χαμηλά. Αρνούνταν πεισματικά να ξεπέσει. Δεν ενέδιδε στο ανελέητο φλερτ της φακλανιζέ στο μπιλιαρδάδικο και αναγκάστηκε να επέμβει ο Κορτέσης για να γλιτώσει…
Ήταν προνοητικός: Όταν οι άλλοι ασχολούνταν με μικρότητες, εκείνος έβλεπε μπροστά. Φρόντιζε -όχι μόνο τον εαυτό του αλλά- και τους καθηγητές του. Γι’ αυτό έσπευδε να σκεπάσει τις μυρμηγκοφωλιές, ώστε να μη χαθεί ο κύριος Ντερέκης…
Ήταν τελειομανής: Δεν του άρεσαν οι μισές δουλειές. Όταν έκανε κάτι, ήθελε να το κάνει καλά. Έτσι εξηγείται που -όταν στις εξετάσεις έγραφε για λογαριασμό του ο καθηγητής- του ξεκαθάριζε: «Προσέξτε μην κάνετε κάνα λάθος, θέλω να τελειώσω με άριστα»…