Σε μια εποχή που όλοι ελπίζουμε ελληνικό μπάσκετ να βρει τα πατήματα του και η πτώση του Ολυμπιακού να μην είναι η αρχή του τέλους, αλλά η αρχή για μια νέα αρχή, μας πιάνει μια νοσταλγία για το ένδοξο παρελθόν.
Για την ακρίβεια ένα παρελθόν που δεν το έζησα πολύ και μου το περιέγραψαν αρκετά οι πιο γέροντες αυτής της σελίδας – ναι, Δημήτρη Πετρίδη για σένα λέω.
Οι δικές μου νοσταλγικές και έντονες μπασκετικές αναμνήσεις πάνε σε Πανελλήνιο, Μακεδονικό, Μαρούσι, ΜΕΝΤ, ΚΑΟΔ, ακόμα και Ολύμπια Λάρισας. Φυσικά και στον Ηρακλή. Δεν τον αναφέρω όμως γιατί επιστρέφει φέτος και μακάρι να αφήσει τη μπασκετική σφραγίδα που άφησε το 2003 με Λάζο, Διαμαντίδη και άλλους.
Στις δικές μου μεγάλες μπασκετικές αγάπες των θρυλικών σωματείων που έμειναν στη σκιά των μεγάλων ονομάτων, είναι ο Αρίωνας, η ομάδα της γειτονιάς που κάθε πιτσιρικάς έπαιζε και ζούσε την έντονη κόντρα με τον Αμύντα. Ένας Αρίωνας από τον οποίο βγήκε ο Χαρίσης.
Ίσως όμως τα παρακάτω ονόματα να έχουν ακόμα μεγαλύτερο βάρος μπασκετικής νοσταλγίας σε σχέση με τον Αρίωνα και γι΄αυτό δεν είναι στη λίστα. Επιφυλασσόμεθα όμως για ξεχωριστή θέση. Έτσι, με βύσμα.
Δάφνη
Μια ομάδα που μέχρι το 2001 ακουγόταν συχνά στα μπασκετικά δρώμενα και μέσα σε ένα χρόνο χάθηκε από προσώπου γης. Βρέθηκε μέχρι τη Δ΄ΕΣΚΑ, μέχρι που την ανέλαβε ο γνωστός ιδιοκτήτης ζαχαροπλαστείων Τζιβελέκας και φαίνεται πως καλοβλέπει την άνοδο της σε 2 χρόνια στην Α2. Μιλάμε για μια ομάδα που έπαιξε στο ξεκίνημα του ο Φάνης Χριστοδούλου, το ίδιο και ο Θοδωρής Παπαλουκάς.
Πολύ περισσότερο όμως για μια ομάδα που φόρεσαν τη φανέλα της ο Ρίτσαρντ Ρέλφορντ που ερωτεύτηκε τη φανέλα και ο Μάικ Σμρεκ που είχε κερδίσει 2 φορές το NBA με τους Λέικερς. Η Δάφνη ήταν και ο τελευταίος σταθμός της καριέρας του Μπλου Έντουαρντς που είχε έρθει στην Ελλάδα για τον Ολυμπιακό πρώτα και μετά την ομάδα της Δάφνης.
Παγκράτι
Άλλος ένας μπασκετικός μύθος. Έζησε τις δόξες του από το 1990 ως το 1995 όταν και έπεσε μια για πάντα από την Α1 για να φτάσει να παίζει στις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Η περσινή της παρουσία στο κύπελλο απέναντι στον Παναθηναϊκό ήταν το επιστέγασμα μιας σημαντικής ανοδικής πορείας προς την Α2 όπου και βρίσκεται ως σήμερα.
Σημαντικά ή απλώς γνωστά ονόματα που έβαλαν την παγκρατική φανέλα είναι προφανώς οι Καλαμπάκος, Ρέλφορντ, Κοπρίβιτσα, Σταύρος Ελληνιάδης, Ερλ Χάρισον, Βαγγέλης Σκλάβος και λιγότερο οι Φώτης Βασιλόπουλος, Βαγγέλης Σακελλαρίου που είδαμε φέτος στον Παναθηναϊκό και ο Άρης Ταταρούνης, ένα χαμένο ταλέντο.
Παπάγου
Μόνο και μόνο που ο αείμνηστος Αλφόνσο Φορντ φόρεσε τη φανέλα του Παπάγου, αρκεί για να έχουμε αυτό το σωματείο μέσα στην καρδιά μας. Εκεί είδαμε και τον Διαμαντόπουλο στα πρώτα του βήματα. Πρόκειται για μια ομάδα που την 4ετία 95-99 ήταν ένας σκληρός αντίπαλος στην Α1, αλλά δεν κράτησε για περισσότερο. Έφτασε να αγωνίζεται τοπικό, μέχρι που το 2010 άρχισε η επάνοδος και την είδαμε στα σαλόνια της Β’ Εθνικής με το τοτέμ της Μάικ Υφαντή να είναι ο ηγέτης και να αγωνίζεται εκεί ως τα 44 του.
Αμπελόκηποι
Η ομάδα που είχε την…ατυχία να παίξει απέναντι της το τελευταίο του ματς ο Νίκος Γκάλης. Μια ομάδα που ανέβηκε σφαίρα τις κατηγορίες από την ΕΣΚΑ για να βρεθεί πρώτη εθνική κατηγορία. Μια ομάδα που έζησε ένδοξες στιγμές με παίχτες όπως ο Αμάγια, ο Φάντεμπεργκ, ο Μπούχερτ και ο αγαπημένος παστέλης Τζανής Σταυρακόπουλος. Τη φανέλα της φόρεσε και στο ξεκίνημα του ο γνωστός δημοσιογράφος, Θανάσης Ασπρούλιας.
Νήαρ Ηστ
Από τις πιο έντονες αναμνήσεις σωματείων της γειτονιάς στην Α1 Εθνική. Μέχρι το 2003 το κλειστό της Καισαριανής αποτελούσε μια νάρκη για τις μεγάλες ομάδες. Η Νήαρ Ηστ μας σύστησε τον Σέιν Χιλ, τον Λιν Γκριρ, τον Κώστα Καϊμακόγλου, τον Καράγκουτη, τον Βασίλη Ξανθόπουλο και φυσικά τον Κώστα Τσαρτσαρή πριν πάει στην Ισλανδία. Εκεί έπαιξε και ο Φράνκο Νάκιτς. Σε αυτή τη δεκαετία η Νήαρ Ηστ βρέθηκε ακόμα και στις ερασιτεχνικές κατηγορίες.
ΧΑΝΘ
Η μεγάλη μπασκετομάνα της Θεσσαλονίκης. Ένα θρυλικό σωματείο με όλη τη σημασία της λέξης. Φυσικά ο Νίκος Ζήσης είναι το πιο λαμπρό τέκνο αυτής της ομάδας. Τελευταία ανάμνηση που έχω από τη ΧΑΝΘ είναι κάπου το 2002. Από τότε δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στην πρώτη γραμμή του ελληνικού μπάσκετ.