Αν θέλετε να σχηματίσετε μια προσωπική γνώμη για την Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 και για τις αιτίες που εν μέρει οδήγησαν την χώρα και τους κατοίκους της στον σημερινό αποκαρδιωτικό μετασχηματισμό της, μην περιοριστείτε στις διηγήσεις παλαιοτέρων.
Προτιμήστε να διαβάσετε, μετά από ένα απλό Google search, μερικά από τα πρωτοσέλιδα της «Αυριανής» και να βάλετε στο μυαλό σας ότι πουλούσε μόνη της πολλαπλάσια φύλλα από ό,τι όλες οι εφημερίδες μαζί σήμερα.
Κατείχε status ευαγγελίου μεταξύ των χιλιάδων αναγνωστών της, αρκετοί εκ των οποίων (οι περίφημοι Αυριανιστές) κατόρθωσαν να στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό και να εισάγουν στην ελληνική κοινωνία την χυδαιότητα, την αμετροέπεια και τον κιτρινισμό πέρα από κάθε φαντασία.
Αναμφισβήτητα «μνημείο» ανηθικότητας αποτελεί η αήθης επίθεση που είχε εξαπολύσει το 1987 κατά του Μάνου Χατζηδάκι.
Και αφού τα σκάνδαλα και η κακοδιαχείριση στην Ελληνική Ραδιοφωνία για τα οποία τον κατηγορούσε αποδείχτηκε ότι υπήρχαν μόνο στα ευφάνταστα αλλά νοσηρά μυαλά των συντακτών της, δίχως τύψεις, προχώρησε σε ακόμη πιο «χαμηλά» χτυπήματα, μιλώντας για την προσωπική ζωή του και δίνοντας βήμα σε άλλους (μια ματιά στα ονόματα που υπογράφουν τα κείμενα θα σας εκπλήξει δυσάρεστα) προκειμένου να εξαπολύσουν τον δικό τους οχετό εναντίον του μουσικοσυνθέτη, που όπως πάντα, απάντησε δημόσια με το μέτρο και την αισθητική που τον χαρακτήριζε.
Στις τεράστιες «δημοσιογραφικές» «επιτυχίες» της εφημερίδας μπορεί κανείς να συμπεριλάβει το διαβόητο πρωτοσέλιδο με την φωτογραφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στο πλευρό Γερμανών κατακτητών (που αποδείχθηκε ότι κατασκευάστηκε από την ίδια την Στάζι, την πιο αδυσώπητη μυστική υπηρεσία που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα) και –φυσικά- εκείνο με την γυμνoστηθη Δήμητρα Λιάνη, όταν πια η Αυριανή εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ, του οποίου υπήρξε ανέκαθεν υποστηρικτής και δεκανίκι, και στράφηκε εναντίον χεριών με τα οποία αλληλοταΐζονταν για χρόνια.
Ο Χατζηδάκις είχε τέτοιο εκτόπισμα και ανάστημα που φυσικά κανένα λιβελογράφημα αντίστοιχου τύπου δεν θα μπορούσε να λερώσει την υστεροφημία του, ενώ η ιστορία έδειξε πως και άλλα «θύματά» της δεν τα κατάφεραν άσχημα στη ζωή τους. Για κάποιους άλλους, όμως, δεν ισχύει το ίδιο.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 η καρδιά του Παύλου Μπακογιάννη σταματά να χτυπά, μετά την δολοφονική επίθεση που δέχεται από την 17 Νοέμβρη. Το σοκ είναι τεράστιο, αφού πρόκειται για μια πολιτική δολοφονία που δείχνει να μην βγάζει κανένα νόημα.
Ο γαμπρός του Μητσοτάκη και σύζυγος της Ντόρας ήταν μετριοπαθής άνθρωπος, είχε εργαστεί για την εθνική συνεννόηση, δεν είχε σχέση με την περίοδο της Χούντας, δεν αποτελούσε νοσταλγό κανενός καθεστώτος. Ήταν ένας νέος βουλευτής, με δημοκρατική δράση, την ίδια ώρα που το παρελθόν κάποιων συναδέλφων του με τους οποίους μοιραζόταν τα έδρανα της ίδιας πτέρυγας στο κοινοβούλιο ήταν τουλάχιστον συζητήσιμο. Τι μπορεί να τον έκανε να προβάλλει ως στόχος;
Είναι η εποχή που η Ελλάδα κινείται στους ρυθμούς του «βρώμικου ‘89», όπως προβλήθηκε αργότερα από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που αποτέλεσαν την «ραχοκοκαλιά» των αναγνωστών της Αυριανής. Σε καιρούς αδιανόητης πόλωσης οι υπερβολές στους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούσε η κάθε πλευρά δεν γνώριζαν όρια. Και φυσικά το συγκεκριμένο έντυπο «έσερνε τον χορό», σε ένα «παιχνίδι» άλλωστε του οποίου στην ουσία το ίδιο είχε επιβάλλει τους κανόνες.
Την επομένη της δολοφονίας κιόλας κάποιοι στέκονται σε αυτό το πρωτοσέλιδο το οποίο είχε δημοσιευτεί ελάχιστες εβδομάδες νωρίτερα…
Η προκήρυξη της 17Ν μαρτυρά ότι η τρομοκρατική οργάνωση υιοθετεί πλήρως το αφήγημα περί εμπλοκής του Μπακογιάννη στο σκάνδαλο Κοσκωτά και τελικά οι εκτελεστές της ομολογούν ότι η «κάθαρση» της πολιτικής σκηνής πρέπει να ξεκινήσει από εκείνον, άσχετα με το γεγονός ότι δεν είχε διαχειριστεί εξουσία και ότι άλλοι του είχαν ανοίξει το δρόμο προς την παντοκρατορία που προσπάθησε να στήσει, έχοντας την συνδρομή ισχυρών φίλων.
Διαβάζοντας κανείς τον αντιπολιτευόμενο Τύπο της εποχής, διαπιστώνει ότι η αίσθηση πως τέτοιου είδους πρωτοσέλιδα και δυσμενείς κρίσεις έπαιξαν το ρόλο τους ήταν διάχυτη. Η εφημερίδα «Πρώτη» μιλά ανοιχτά, θεωρώντας ότι η «Αυριανή» από τις 11 Σεπτεμβρίου ήδη είχε προτρέψει την 17Ν να αναλάβει δράση εναντίον της –τότε- κυβέρνησης Τζαννετάκη, καταλήγοντας πως «… η σατανική όσο και αφελής αυτή υπόδειξη, μετά τη σημερινή δολοφονική ενέργεια, αποκτά ουσιαστικά διάσταση και είναι σκόπιμο να εξεταστεί από τις δικαστικές αρχές».
Ανάλογη θέση φέρεται να διατύπωσε και ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ, Χαρίλαος Φλωράκης, με το φύλλο της 27ης Σεπτεμβρίου 1989 να φιλοξενεί την παρακάτω δήλωση: «Οι αυριανιστές ήσαν οι μόνοι που δεν αισθάνθηκαν για τον φόνο του Μπακογιάννη ντροπή. Κάποιοι βέβαια εμφανίστηκαν υποκριτικά συντετριμμένοι. Ενώ κάποιοι άλλοι – θρασείς, προκλητικοί, αγριάνθρωποι – δεν απέκρυπταν τον επόμενο στόχο τους. Μετά τον Μπακογιάννη, έλεγαν, σειρά έχει ο Κύρκος»…
Η δίκη της 17 Νοέμβρη, πολλά χρόνια αργότερα, θα αποκαλύψει ότι οι τρομοκράτες είχαν αποφασίσει την εκτέλεση Μπακογιάννη ήδη από τα μέσα Αυγούστου. Σχεδόν ένα μήνα δηλαδή πριν το επίμαχο πρωτοσέλιδο και τις αναπόδεικτες κραυγές για εμπλοκή του 54χρονου πολιτικού, που υπήρξε πρωτεργάτης της ιστορικής συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-Συνασπισμού, που στα δικά τους μάτια ήταν προδοσία.
Όπως απέδειξε η ιστορία, δεν είχαν δίκιο. Και ακόμη κι αν είχαν κάποιο, σίγουρα (αυτοί και όσοι τους σιγοντάριζαν «κρεμασμένοι» από τα μανταλάκια στα περίπτερα) πυροβολώντας 4 φορές πισώπλατα τον συγκεκριμένο πολιτικό, το έχασαν…