Όσοι ήταν τακτικοί αναγνώστες του, ήταν φανατικοί.
Όσοι τον διάβαζαν περιστασιακά, κατέληγαν να γίνουν κι εκείνοι… τακτικοί (άρα και φανατικοί).
Ακόμα κι εκείνοι όμως που προτιμούσαν άλλες πηγές για την ενημέρωσή τους το παραδέχονταν:
Ο «Φίλαθλος» δεν ήταν μια εφημερίδα σαν όλες τις άλλες…
Ριζοσπαστικός και νευρώδης, αθυρόστομος και ακαλούπωτος, ατελείωτα καλτ σε μια εποχή όπου η… καλτίλα δεν υπήρχε ακόμα ως έννοια, έβρισκε πάντα τον τρόπο να ξεχωρίζει.
Να μιλάει τη γλώσσα «της πιάτσας» και να στέλνει μηνύματα που οι άλλοι ενδεχομένως κώλωναν να στείλουν.
Μια αθλητική εφημερίδα που κολάκευε τον εαυτό της (χωρίς κανείς να μπορεί να διαφωνήσει) ότι ήταν κατά βάθος πολιτική.
Γιατί δεν προκαλούσε αίσθηση μονάχα με πρωτοσέλιδα του τύπου «έβγαλε πεζοδρόμιο την Κυρία» (την επομένη του θριάμβου του Παναθηναϊκού επί της Γιουβέντους).
Με ανατρεπτικές αρθογραφίες, χιουμοριστικές στήλες όπως του Γιώργου Γεωργίου και πένες επιπέδου του τεράστιου Ηλία Μπαζίνα.
Με πρωτοποριακές στήλες που έγραψαν τη δική τους ιστορία όπως ο «Αποδυτηριάκιας».
Κατάφερνε ακόμα και στις στραβές να ξεχωρίζει. Ακόμα και τα λάθη του να τα κάνει με… στιλ.
Όπως είχε συμβεί στην περιβόητη ιστορία με τον Βασίλη Καραντινίδη!
Επί οκταετία πρόεδρος του Πανσερραϊκού (από το 1988 ως το 1996), ο περί ου ο λόγος υπήρξε από τις χαρακτηριστικότερες φυσιογνωμίες του ελληνικού ποδοσφαίρου της εποχής.
Σύμφωνα με τον ίδιο, είχε φτάσει μια ανάσα από την απόκτηση του Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ (πριν ο Βούλγαρος εξελιχθεί στον σταρ που έφτασε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ).
Για λεπτομέρειες, δε, φέρεται να του ξέφυγαν νεαροί παίκτες όπως οι Ντέμης Νικολαΐδης και Ζήσης Βρύζας.
Σε κάποια αναφορά του λοιπόν στον διοικητικό ηγέτη του Πανσερραϊκού ο «Φίλαθλος» (ω, τι έκπληξη) το είχε παρατραβήξει.
Είχε αφήσει να εννοηθεί ότι συνδέεται με τη χρήση ουσιών.
Κάτι που προκάλεσε -όπως είναι εύλογο- την αντίδραση του Καραντινίδη. Και ξεκίνησε μια δικαστική διαμάχη μεταξύ των δυο πλευρών, στην οποία ο πρόεδρος εντέλει δικαιώθηκε.
Έτσι, βάσει του νόμου περί Τύπου, ο «Φίλαθλος» ήταν υποχρεωμένος να διορθώσει το σφάλμα του.
Να προχωρήσει (όπως συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις) σε επανορθωτική δημοσίευση.
Μόνο που ΚΑΙ αυτή έμελε να την κάνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Με τη γνώριμα ανατρεπτική έκφρασή του.
Αποδεικνύοντας λοιπόν ότι την έννοια «τρολάρισμα» την είχε ανακαλύψει ο ίδιος πολύ πριν την ανακαλύψουμε οι υπόλοιποι, επί μήνες δέσποζε στην τελευταία σελίδα του με μεγάλα γράμματα η φράση:
«Δεν είναι χασικλής ο Καραντινίδης»!
