Συνήθως το «κουκουλώνουμε» κάτω από την (πιασάρικη, είναι η αλήθεια) φράση «Αν το έζησες αυτό, τότε πέρασες γ@μ@τα παιδικά χρόνια». Από κάτω, σε κάθε ένα τέτοιο ποστάρισμα, ένα αμάλγαμα νοσταλγίας με ελαφρώς άκυρης επιθετικότητας «ανθίζει» και γίνεται το σώσε:
-«Πω, τι μας θύμισες ρε φίλε, όντως γ@μούσε αυτό το παιχνίδι! Όχι σαν τα σημερινά παιδιά που είναι μέσα στην μιζέρια και δεν παίρνουν τα μάτια τους από τις οθόνες…», γράφει ο ένας.
-«Το είχα κι εγώ, ήταν απλά τέλειο! Ποιος σημερινός 18χρονος μπετόβλακας έχει κάτι τέτοιο;», συμπληρώνει μελίρρυτα ένας δεύτερος.
-«ΟΤΗ ΚΑΛΙΤΕΡΟ ΕΧΗ ΦΤΙΑΧΤΗ ΠΟΤΕ ΡΕ ΦΗΛΕ, ΦΩΒΕΡΟ. ΜΟΜΩΛΑ ΚΙΤΑΤΕ ΝΑ ΜΑΘΕΝΕΤΕ!!!», ωρύεται ένας τρίτος, ο οποίος μάλλον δεν κοιτούσε πολύ στο σχολείο και δεν έμαθε και πολλά από ορθογραφία.
https://www.youtube.com/watch?v=kcTjTKvHylU
Πέραν της γ@ματοσύνης του εκάστοτε πράγματος, ωστόσο, κάθε τέτοια ανάμνηση μαρτυράει μ΄εκκωφαντικά σιωπηλό τρόπο πως όσοι από εμάς προλάβαμε πράγματι τα διάφορα μαραφέτια, δε διάγουμε ακριβώς και την πρώτη μας νιότη και δύσκολα θα γίνουμε βασιλιάδες του TikTok, αφού 9 στις 10 αναρτήσεις εκεί πέρα δεν τις καταλαβαίνουμε.
Τι καταλαβαίνουμε, όμως;
Από καφέ εντομοαπωθητικές συσκευές, με Μπαϊβάπ (Bayvap, για τους αγγλοθρεμμένους) ταμπλέτες, οι οποίες έκαναν θραύση πριν από 30+ χρόνια και αποτελούσαν μαστ (must, για τους αγγλοθρεμμένους) σε κάθε σπίτι στο χωριό που σεβόταν τον εαυτό του.
Η υπέροχη σελίδα Cult Battles στο Facebook προσφάτως ανέβασε μια φωτογραφία με το συγκεκριμένο προϊόν και ακολούθησε δικαιολογημένος παροξυσμός από κάτω, με 35άρηδες-40άρηδες να θυμούνται την εποχή της πλήρους αθωότητας, τότε που το καλοκαίρι η καφέ συσκευή έκανε δουλειά στην αέναη μάχη με τα κουνούπια.
Γιατί, ξέρετε, πράγματι έκανε: εντάξει, όταν την έβαζες στην πρίζα σε χτυπούσε λίγο το ρεύμα μέχρι που τα μαλλιά σου γινόντουσαν καρφάκια χωρίς να βάλεις εκείνο το υπέροχο ροζ ζελέ που το πετούσαμε με τις χούφτες στο κεφάλι μας (και που σήμερα απορούμε για ποιο λόγο είμαστε καραφλοί- περίεργο όταν βάζεις επί μια δεκαετία μπετόν αρμέ στα μαλλιά σου, ε;), ίσως να πετούσε και κάνα δυο-τρεις σπίθες που αρκούσαν για να βάλουν φωτιά στον Αμαζόνιο, αλλά αν δεν σε πρόδιδε η καρδιά σου από το αρχικό σοκ, μπορούσες να κοιμηθείς ήσυχος.
«Ήσυχος», δηλαδή, στο περίπου. Μην ξεχνάμε ότι τότε ήμασταν μπόμπιρες και η περιέργεια μπορεί να είχε σκοτώσει πολλές γάτες, όμως ποτέ εμάς τους ίδιους: με το που έπαιρνε μπρος, ε ν ν ο ε ί τ α ι ότι βάζαμε το δάχτυλο στο πυρακτωμένο πράσινο τετραγωνάκι, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να κερδίσουμε με την αξία μας εγκαύματα τρίτου βαθμού στα δάχτυλα, μιας και η θερμοκρασία στο συγκεκριμένο σημείο ήταν πάνω από 450 βαθμούς Φαρενάιτ (που και πάλι πολύ πρέπει να είναι, δεν παίρνουμε και όρκο).
Αν υπερπηδούσες και το εμπόδιο του καψίματος μετά από την ηλεκτροπληξία, τότε απολάμβανες τα οφέλη του Bayvap: η συσκευή (που «έβγαινε» και σε στρογγυλή έκδοση, εξίσου αποτελεσματική με την τετράγωνη) ανέδιδε μια υπέροχη μαστούρα μυρωδιά, η οποία προφανώς και απωθούσε τα κουνούπια.
Εκτός αυτών, βέβαια, σκότωνε και ποντίκια, φίδια, αγελάδες και γουρούνια σε ακτίνα 50 χιλιομέτρων, ενώ η ΕΛΣΤΑΤ αναφέρει σε πρόσφατη έρευνά της πως τα λιποθυμικά επεισόδια των ατόμων που βρίσκονταν κοντά σ’ αυτά τα μαρκούτσια παρουσίαζαν στα τέλη των ’80s και στις αρχές των ’90s μια μικρή αύξηση της τάξης του 1307,4%.
Ήταν ίσως αυτές οι λιποθυμίες που παρερμηνεύονταν ως «γαλήνιος ύπνος» από τις μανάδες μας όταν ήμασταν πιτσιρίκια και πηγαίναμε διακοπές, καθώς αρκετές φορές που με το που έπαιρνε μπρος το Bayvap αισθανόμασταν τα βλέφαρά μας να ζυγίζουν αίφνης 3 τόνους το καθένα και ένα γλυκό γκρίζο πέπλο κάλυπτε τα πάντα, όσο ακούγαμε, λίγο πριν σβήσουμε, τη φωνή της μητέρας μας να λέει «Πρέπει να ήταν πολύ κουρασμένο το πουλάκι μου, κατευθείαν κοιμήθηκε…»
Τα Bayvap, σύμφωνα με πληθώρα σύγχρονων μαρτυριών, είναι σαν τον Χαϊλάντερ: αθάνατα. Πολύς κόσμος ισχυρίζεται πως λειτουργούν ακόμα και τώρα, 30τόσα χρόνια μετά, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην υπερθέρμανση του πλανήτη και στη διεύρυνση της τρύπας του όζοντος.
Παράλληλα, συνεχίζουν να έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας μαζί με όλα εκείνα τα συμπράγκαλα που χρησιμοποιούσαμε όταν ήμασταν παιδιά και που τώρα, όποτε γυρίζουμε νοητά το κεφάλι προς τα πίσω και τα σκεφτόμαστε, ξεφυσούμε νοσταλγικά.
Λογικό.
Παρά τα καψίματα, τα ηλεκτροσόκ και τις παραισθήσεις που δημιουργούσαν, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας.
Θα πει κάποιος ξανά: «Πού να καταλάβουν τα σημερινά παιδιά απ’ αυτά;».
Θα τον αντικρούσουμε λέγοντας: «…».
Αλήθεια, πού να καταλάβουν;