Το ημερολόγιο έγραφε 8 Νοεμβρίου 1985 όταν ακούστηκε για πρώτη φορά το τραγούδι: «Είναι μια πόλη μακρινή, Μια πολιτεία φανταστική, Όπου ζουν μόνο φρούτα και λαχανικά, δίχως ανθρώπους μοναχά! Είναι μία, μόνο μία, η ονειρεμένη Φρουτοπία Είναι μία, μόνο μία, και δεν υπάρχει άλλη καμία»!
Βέβαια όλα είχαν ξεκινήσει περίπου 2 χρόνια πριν όταν ο Ευγένιος Τριβιζάς, αυτός ο μέγιστος σύγχρονος παραμυθάς που έχουμε την ευλογία να γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο, παρουσίασε το ομώνυμο κόμικ, με τον σκιτσογράφο Νίκο Μαρουλάκη να δίνει ζωή στους μοναδικούς χαρακτήρες τους οποίους είχε εμπνευστεί ο γνωστός λογοτέχνης.
Κυκλοφόρησαν συνολικά 50 τεύχη, αλλά το ευρύ κοινό ήρθε σε επαφή με τις περιπέτειες του «δαιμόνιο δημοσιογράφου Πίκου Απίκου», όταν η διοίκηση της ΕΡΤ άναψε το πράσινο φως για την τηλεοπτική εκδοχή της.
Σε αυτήν ο Τριβιζάς μας μεταφέρει και μας βάζει στην καρδιά ενός παραμυθένιου σύμπαντος, αυτού της Φρουτοπίας, που μαθαίνουμε ότι είναι «μια μακρινή χώρα που συνορεύει στα δυτικά με το Αβγατηγανιστάν, στα ανατολικά με το Πιπερού και στα βορειοδυτικά με τη Χώρα του Χασμουρητού»! Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι ότι πρόκειται για μια κοινωνία φρούτων! Ο μοναδικός άνθρωπος που εμπλέκεται είναι ο Πίκος Απίκος ο οποίος προσπαθεί να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης του Μανώλη του μανάβη, ως απεσταλμένος της εφημερίδας «Τρέχα Γύρευε».
Το πραγματικά στενάχωρο ήταν ότι αυτό το αριστούργημα έμελε να μην έχει τέλος ή –για να το πούμε πιο σωστά- έμελε εμείς να μην το δούμε ποτέ αφού η κρατική τηλεόραση αποφάσισε περικοπές, με αποτέλεσμα η παιδική σειρά-έπος να κοπεί άκομψα μετά από την προβολή τριών κύκλων με συνολικά 48 επεισόδια.
Πέρα από την μαγική πένα του Ευγένιου Τριβιζά, η παραγωγή ξεχώρισε για την εκπληκτική δουλειά στις μαριονέτες από την οικογένεια Σοφιανού που υπογράφει και το τραγούδι τίτλων, ενώ ενδεικτικό του επαγγελματισμού που υπήρχε στα γυρίσματα είναι το τρομερό κάστινγκ που έγινε για τις φωνές των ηρώων όπου συναντάμε μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα Ελλήνων ηθοποιών. Ο Δημήτρης Πιατάς, ο Δάνης Κατρανίδης, ο Σταύρος Ξενίδης, η Ντίνα Κώνστα, η Βάσια Τριφύλλη, η Άννα Παναγιωτοπούλου, ο Παύλος Χαϊκάλης, ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, ο Παύλος Κοντογιαννίδης, ο Τάσος Κωστής, ο Μιχάλης Μητρούσης, ο Τάσος Πεζιρκιανίδης, ο Θάνος Παπαδόπουλος και η Ματίνα Καρρά είναι μόνο μερικά από αυτά!
Εκείνο πάντως που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι ένα από τα κοινωνικά μηνύματα που περνούσε υπό μορφή χιούμορ η Φρουτοπία ήταν και αντίσταση στα μονοπώλια, κάτι που θα γινόταν πράξη σχεδόν 10 χρόνια αργότερα. Στις ιστορίες του Τριβιζά μαθαίναμε για τον αγώνα των φρούτων που στέκονταν απέναντι στις παντοδύναμες πολυεθνικές εταιρείες, δηλαδή την «Λεμονοστιφέν» και την «Κομποστάλ», οι οποίες σχεδίαζαν και ονειρεύονταν να τα μετατρέψουν σε αναψυκτικά, χυμούς και κομπόστες!
Ποιος να του έλεγε του εθνικού παραμυθά μας ότι αυτό θα συνέβαινε και στην πραγματική ζωή… Το 1994 η γνωστή μας Coca Cola έκανε μια απόπειρα να λανσάρει ένα νέο ποτό βασισμένο σε χυμούς φρούτων με ανθρακικό και επέλεξε την ονομασία «Frutopia», που δεν είναι τίποτα άλλο από την αγγλική εκδοχή της λατρεμένης Φρουτοπίας. Όπως είπε τότε και ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο ίδιος σε συνεργασία με τον Πίκο Απίκο «θεωρήσαμε ότι δεν θα ήταν σωστό μια πολυεθνική εταιρεία ναχρησιμοποιήσει τον τίτλο της Φρουτοπίας για εμπορικό σήμα των νέων της αναψυκτικών. Έτσι άλλωστε θα αντιδρούσε, αν ήταν στη θέση μου, και ο Θάνος το κολοκυθάκι, που ονειρεύεται να δείρει ένα μανάβη»!
Έτσι κινήθηκε δικαστικά εναντίον του επιχειρηματικού κολοσσού για την χρήση του για χρήση, του όρου ως εμπορικού σήματος στην Ελλάδα και τελικά δικαιώθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1997, δείχνοντας ότι ορισμένα πράγματα δεν συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια…