Είναι ελαφρώς παράδοξο, μιας και μιλάμε για δύο διαφορετικά παραμύθια, όμως δε θ’ αφήσουμε τώρα μια μικρή λεπτομέρεια να μας χαλάσει μια ωραία, ευτραφή ιστορία: η Σάτον, ομάδα ερασιτεχνικής κατηγορίας στην Αγγλία, έφτασε μέχρι τους «16» του FA Cup και αμέσως της αποδόθηκε, ως είθισται, ο τίτλος της «Σταχτοπούτας».
Η Σταχτοπούτα, ωστόσο, έχει στις τάξεις της έναν… Κακό Λύκο: ο 45χρονος αναπληρωματικός τερματοφύλακας του συλλόγου, ο γίγαντας Γουέιν Σο, θέλει 9 Κοκκινοσκουφίτσες στην καθισιά του για να μην έχει ζαλάδες από την ασιτία εν ώρα αγώνα, καθώς διαθέτει περιφέρεια μεγαλύτερη κι απ’ αυτήν της κεντρικής Μακεδονίας.
Ο Σο, λοιπόν, καθήμενος στον πάγκο της Σάτον χθες, ένιωσε την ώρα που παιζόταν το ματς με την Άρσεναλ μια λιγούρα και χωρίς δεύτερη σκέψη έβγαλε ένα σάντουιτς από την τσάντα του και το… ισοπέδωσε.
https://www.youtube.com/watch?v=7LLKQVKP6uE
Και μπορεί οι φήμες να τον θέλουν να το έκανε επίτηδες προκειμένου να βγάλουν χρήματα οι στοιχηματικές εταιρίες, όμως τούτος ο μικρός πειναλέος θεούλης μας γύρισε αρκετά χρόνια πίσω, τότε που κι εμείς σαβουρώναμε ό,τι βρίσκαμε εύκαιρο μπροστά μας εν ώρα παιχνιδιού.
Άραγε, θυμάστε τι τρώγαμε μικροί παίζοντας στις αλάνες;
1) Choco bloom
Το απόλυτο σνακ: έστω ότι κοιμόταν ο αγωνιστικός θεός κι εσύ- με τα δύο αριστερά πόδια ενώ είσαι δεξιοπόδαρος- έβγαινες τετ α τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα κι ετοιμαζόσουν να πλασάρεις με στόχο να βρεις το πρώτα το δοκάρι (τη δεξιά πέτρα, δηλαδή) και τα μετά τα δίχτυα (τον αέρα πίσω από τις πέτρες).
Όμως, εκείνη τη στιγμή έπεφτε το θεϊκό Choco bloom από την τσέπη σου κι εσύ έβλεπες αυτό το υπέροχο σοκολατένιο μπισκότο να σε καλεί σαν άλλη γευστική Σειρήνα. Τι έκανες;
Δε θέλει κι ερώτημα: η μπάλα σε πορεία γύρω από το φεγγάρι και η μπισκοτάρα στο στόμα.
Εύκολα.
2) Βραχιόλι- καραμελάκια
Tape που φοράνε στα χέρια τους οι σημερινοί παίχτες και αηδίες: σε αντίθεση με τον Κριστιάνο Ρονάλντο που αγωνίζεται έχοντας πάντοτε δεμένο τον αριστερό του καρπό με tape, εμείς φορούσαμε κάτι απείρως πιο χρηστικό: βραχιόλι- καραμελάκια.
Έτσι, αν το πράγμα στράβωνε και η αντίπαλη ομάδα κερνούσε πίκρα (σκορ 8-0, φερ’ ειπείν), μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή να γλυκαθούμε απλά γλείφοντας τον καρπό μας.
Ποιος έδινε σημασία στην συντριβή στο χορτάρι τσιμέντο μετά;
3) Παγωτά πατούσα- κύριος Μπανάνας
Για αλάνα μιλάμε- προφανώς και του δίναμε και καταλάβαινε το καλοκαίρι. Γι’ αυτό, από το μενού δε θα μπορούσε να λείπει το παγωτό- σταθμός «Ο κύριος Μπανάνας» και το αργυρό μετάλλιο, το «Παγωτό- πατούσα».
Συνήθως παίζαμε τρώγοντας παράλληλα το παγωτό μας με αποτέλεσμα να συμβαίνουν μοιραία ατυχήματα όπως, παραδείγματος χάριν, καραβολίδα με το μύτο που προσγειώνεται στα μούτρα του κυρίου Μπανάνα, του τα κάνει κρέας και μετά η ζωή μας χάνει κάθε νόημα.
Τουλάχιστον, δικαιώναμε πέρα για πέρα τα Ξύλινα Σπαθιά: λιωμένο παγωτό κολλούσε στο χέρι…
4) Pizza Mexicana
Αυτό δεν ήταν σνακ, ταξίδι μέχρι την Ιταλία- μ’ ενδιάμεση στάση το Μεξικό- εν ριπή οφθαλμού ήταν: κοιτώντας σε με τα υγρά του, πράσινα ματάκια του από κείνη την υπέροχη συσκευασία, η Pizza Mexicana αποτελούσε τον καλύτερό σου φίλο εν ώρα παιχνιδιού.
Έστω ότι είχες τρέξει περισσότερο κι από τον Λόταρ Ματέους (6 μέτρα/ ώρα πήγαινες) και είχες «προβεί» σε κίνηση δανεισμένη από το κρυφτό- τα ’χες φτύσει, δηλαδή. Όχι τόσο από δίψα, όμως, όσο από την πείνα. Ποια ήταν η επόμενη κίνησή σου;
Ακριβώς: άνοιγες το σακουλάκι, πατούσες δυο δαγκανιές και ήσουν και πάλι άρχοντας.
Pizza Mexicana, λοιπόν: μην αναφέρεις το όνομά της επί Ματέους…
5) Τοστάκι της μαμάς
Γινόταν κάπως έτσι: η Ελληνίδα μάνα, με αυτή τη μοναδική της ικανότητα να μετατρέπει ακόμα και τα πιο απλά υλικά σε γαστριμαργικούς παραδείσους, σου έφτιαχνε ένα τοστ με σαλάμι και κασέρι, το οποίο παρά τη απλότητά του θα έπαιρνες όρκο πως είναι ό,τι καλύτερο έχεις φάει ποτέ.
Έπειτα στο έβαζε στο αλουμινόχαρτο, σου έδινε σαφή οδηγία να το φας μόλις πεινάσεις («Μη μένεις νηστικό βρε πουλάκι μου, φα ’το να μη στενοχωριέται η μανούλα…») κι έπειτα- έτσι, από συνήθεια- σε ξεμάτιαζε κιόλας επειδή πήγαινες για μπάλα.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα εσύ να σκέφτεσαι την ώρα του ματς περισσότερο το τοστάκι που σε περίμενε κάτω από το μπουφάν σου, παρά το γεγονός πως την τελευταία φορά που σκόραρε η ομάδα σου ο Μαθουσάλας δεν ήταν ο Μαθουσάλας, αλλά ένα νεογέννητο μωρό.
Κάποια στιγμή δεν άντεχες και πήγαινες καρφί στο αλουμινόχαρτο. Μια μπουκιά αρκούσε για να πειστείς για το αυτονόητο: μάνα είναι μόνο μία.
Ή, στην περίπτωση που ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων γυναικών αποκτήσει παιδάκι, μάνα είναι μόνο δύο.