Όσοι ήταν παιδιά ή έφηβοι κατά τη δεκαετία του 1990, θα θυμούνται τα περισσότερα αμφιλεγόμενα προϊόντα που κατανάλωναν. Αλμυρά και γλυκά. Τσίχλες, καραμέλες και γλειφιτζούρια.
Στο μίνι μάρκετ μετά το σχόλασμα, στο σπίτι παρακολουθώντας κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα της αρεσκείας, τα καλοκαιρινά απομεσήμερα στην παραλία ή στην πλατεία του χωριού…
Διαγωνισμοί για τη μεγαλύτερη τσιχλόφουσκα, ανταλλαγές γεύσεων («φέρε μερικά πατατάκια, πάρε μερικά πακοτίνια»), ανεμελιά, πειράγματα, χαζομάρες της ηλικίας κ.λπ.
Τα παραπάνω διανθισμένα με ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κρυφτό, κυνηγητό και όλες αυτές τις αθλητικές δραστηριότητες που συνέβαλαν στην πιο εύκολη αποβολή των εκατοντάδων θερμίδων.
Αλήθεια, αν γίνονταν εξετάσεις για χοληστερίνη εκείνη την εποχή, τι στο καλό θα έδειχναν; Τα περισσότερα παιδιά/έφηβοι κατανάλωναν καθημερινά ένα τέτοιο προϊόν. Κλείνει η παρένθεση. Εξάλλου σε ένα τέτοιο ανέμελο θέμα, δεν χωρούν προβληματισμοί.
Ξέρετε κάτι; Το τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί οι συζητήσεις που αφορούν εκείνη την εποχή. Είναι επειδή μπήκε η άνοιξη; Είναι επειδή έχουν μεγαλώσει οι μέρες; Είναι επειδή πλησιάζει το καλοκαίρι; Είναι απλά επειδή υπάρχει η ανάγκη για αποφόρτιση από τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας;
Σε πρόσφατη σχετική κουβέντα, οι συνομιλητές πάσχιζαν να θυμηθούν πώς λεγόταν ένα προϊόν. Ανεπιτυχώς. Ο ένας το περιέγραφε ως «κομματάκια που έσκαγαν», ο άλλος ως «στρακαστρούκες». Το όνομα του σνακ δεν το βρήκαν. Ενδεχομένως να μην το είχαν μάθει και ποτέ.
“Popping candy“, “burstin’ bits“, “shoogy boom” και άλλες τέτοιες φράσεις συνόδευαν το περιτύλιγμα, το οποίο συνήθως ήταν ροζ ή κόκκινο. Υπήρχαν διάφορες γεύσεις, με κυριότερη τη φράουλα. Δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Αλλού ήταν το «κλου».
Η ουσία της κατανάλωσης αφορούσε την αίσθηση και τον… θόρυβο. «Καραμέλα που “σκάει” στο στόμα», αναγράφεται χαρακτηριστικά σε σχετική συσκευασία. Αυτό το μότο τα περικλείει όλα.
Σε άλλο αντίστοιχο προϊόν αναφέρονται τα εξής: «Είναι μια εκρηκτική καραμέλα, γνωστή και ως popping candy. Μιλάμε για το πιο απίθανο γλειφιτζούρι με το ιδιαίτερο χαρακτηριστικο του να εντοπίζεται στα συστατικά του που είναι το διοξείδιο του άνθρακα και είναι παγιδευμένο μέσα στην καραμέλα.
Όταν η λιχουδιά μπαίνει στο στόμα και έρχεται σε επαφή με το σάλιο, τότε παράγεται ένας μαγικός ήχος και μια αίσθηση έκρηξης και φρεσκάδας.
Το γλειφιτζούρι έχει σχήμα πυραύλου για να το βουτάς στην εκρηκτική καραμέλα και ξετρελαίνει μικρούς και μεγάλους».
Σε σχετικές διαδικτυακές συζητήσεις, υπάρχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών που ρωτούν αν αυτό το ιδιαίτερο προϊόν παραμένει στην αγορά και πώς μπορούν να το προμηθευθούν.
Άλλοι παραθέτουν τις εμπειρίες τους. Άλλοι πώς έσπαγαν τα νεύρα γονιών, καθηγητών κ.λπ. Άλλοι σχολιάζουν πιο ορθολογικά, παραθέτοντας τους πιθανούς κινδύνους που ενδέχεται να κρύβει αυτό το σνακ.
Οι μαρτυρίες είναι απολαυστικές. Κάποιος αποκαλύπτει ότι δέχθηκε μέχρι και αποβολή επειδή είχε την κακή συνήθεια να καταναλώνει τέτοια καραμελάκια στην τάξη. Άλλος ότι υπήρξε συνεννόηση μεταξύ συμμαθητών να το κάνουν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα να προκληθεί… ντόρος.
Για τους ενδιαφερόμενους, ας γνωρίζουν ότι αυτό το αμφιλεγόμενο (ή και απαγορευμένο) σνακ, παραμένει στην αγορά και περιμένει να ανοιχτεί, προκειμένου να «κάψει» κάποια ανυποψίαστη (ή και όχι) γλώσσα.
Κι επειδή τα πάντα έχουν ένα μέτρο, όχι δεν θα πάθει κανείς τίποτα αν καταναλώσει 2-3 φορές ένα τέτοιο προϊόν. Ίσα-ίσα που θα ξυπνήσουν ευχάριστες αναμνήσεις από τα παιδικά/εφηβικά χρόνια. Η υπερβολή είναι κακή.