Ο Jeronimo Groovy ήταν ο ραδιοφωνικός σταθμός που όλη την δεκαετία του ’90 και μέχρι τις αρχές των ’00s υπήρξε ο ορισμός του καλτ. Καλτ με την καλή, την αυθεντική έννοια.
Ο Jeronimo Groovy ήταν καλτ χωρίς να το επιδιώκει.
Χωρίς να μπορεί να κάνει αλλιώς στην πραγματικότητα. Ήταν επί της ουσίας, ο πρώτος σταθμός που απέκτησε οπαδούς.
Η λέξη «οπαδοί» δεν είναι υπερβολή. Ο συγκεκριμένος σταθμός δεν είχε απλά ακροατές. Είχε κυριολεκτικά οπαδούς. Φανατικούς οπαδούς.
Και όπως κάθε τι που έχει φανατικούς οπαδούς έχει ταυτόχρονα και πολέμιους.
Στα σχολεία της δεκαετίας του ’90, οι εναλλακτικές παρέες ήταν χωρισμένες σε δυο στρατόπεδα.
Από τη μια υπήρχαν οι ροκάδες, οι χιπ-χοπάδες και όλοι αυτοί που άκουγαν μουσική που για να την βρεις έπρεπε να παλέψεις, ειδικά σε μια περίοδο που το internet έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Και υπήρχαν και εκείνοι που γούσταραν πιο ποπ καταστάσεις, πιο χαλαρές. Ούτε αυτοί άκουγαν τραγούδια που τα έβρισκες παντού αλλά ήταν λίγο πιο mainstream από τους πρώτους.
Η δεύτερη κατηγορία αποθέωνε τον Jeronimo Groovy. Τον θεωρούσε κάτι σαν «ναό» της. Η πρώτη κατηγορία τον έβριζε ως ένα «φλώρικο» σταθμό. Ως κάτι που προσποιείται πως είναι εναλλακτικό αλλά στην πραγματικότητα είναι δήθεν. Αυτό δεν ήταν μια χαλαρή διαφωνία.
Μιλάμε για επικούς καυγάδες, για μεγάλους τσακωμούς γύρω από τον Jeronimo Groovy. Και φυσικά αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα του πόσο μεγάλο κοινωνικό φαινόμενο υπήρξε.
Με τα χρόνια, δεν υπάρχει κανείς που να μην αναγνωρίζει την συμβολή του. Άλλωστε, σε μια περίοδο που δεν υπήρχε το Facebook, αυτό που έκαναν οι εκπομπές του Jeronimo Groovy ήταν πραγματικά εντυπωσιακό.
Υπήρχαν άνθρωποι που έπαιρναν κάθε βράδυ τηλέφωνο και μιλούσαν στις εκπομπές του σταθμού. Κάθε βράδυ όμως! Αν δεν έπαιρναν μια φορά οι παραγωγοί ανησυχούσαν.
Υπήρχαν και άλλοι που δεν έπαιρναν ποτέ αλλά άκουγαν φανατικά τον σταθμό κάθε βράδυ και μπορούσαν ακόμα και να αναγνωρίσουν τους βασικούς ακροατές.
Την επόμενη μέρα στο σχολείο οι εκπομπές και τα όσα είχαν πει οι ίδιοι οι ακροατές (και όχι οι παραγωγοί…) συζητιόνταν ανάμεσα σε παρέες.
Ταυτόχρονα, ο Jeronimo Groovy υπήρξε «φυτώριο» ραδιοφωνικών παραγωγών. Άνθρωποι που μετέπειτα έγιναν χαρακτηριστικές φωνές του ραδιοφώνου έκαναν τα πρώτα τους βήματα στα στούντιό του: ο Γιώργος Πολυχρονίου, ο Κώστας Αραμής, ο Γιάννης Φωτεινιάς και ο Γιάννης Αρμυρός είναι μόνο μερικοί από τους παρουσιαστές που πέρασαν μπροστά από τα μικρόφωνα του σταθμού ενώ τα αδέρφια Πρωτόπαπα, ιδιοκτήτες του σταθμού με τον Δημήτρη να μιλάει και τον Πάνο να επιλέγει μουσική, είχαν πάρει πάνω τους τις απαιτητικές βραδυνές εκπομπές λόγου του σταθμού.
Η πιο χαρακτηριστική φιγούρα ωστόσο του σταθμού δεν ήταν άλλη από τον Τάκη Φωτίου. Μιλάμε ο τύπος έζησε μια ζωή εκεί μέσα: ξεκίνησε να κάνει εκπομπές πριν καλά-καλά κλείσει τα 18 του και έφυγε από εκεί στα 34 του όταν ο σταθμός έκλεισε.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ακούει την φωνή του ή το όνομά του και να μην του έρχεται αντανακλαστικά στο μυαλό το όνομα του Jeronimo Groovy.
Ο τύπος ξημεροβραδιαζόταν κυριολεκτικά εκεί μέσα. Μάλιστα, κάποτε υπήρχε ένας αστικός μύθος πως αυτός είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης του σταθμού. Είχε πραγματική μούρλα με το σταθμό!
Ο Jeronimo Groovy «έφτιαξε» παρέες, άνθρωποι γνωρίστηκαν μεταξύ τους επειδή τύχαινε να τον ακούνε. Όταν ο σταθμός έκλεισε ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας πολλών ανθρώπων «έκλεισε» μαζί του. Βέβαια το κλείσιμό του συνέπεσε με την ανάπτυξη του internet, με την αντικατάστασή του από διάφορα forum και στην συνέχεια, από το Facebook.
Εντάξει, μπορεί να ακουγόμαστε σαν γραφικοί κωλόγεροι αλλά τι να κάνουμε: υπήρξε μια εποχή που τα πράγματα ήταν πιο αθώα. Και ναι μωρέ, μεγαλώνουμε και νοσταλγούμε, υπάρχει πρόβλημα;
Bonus: ένα βιντεάκι από τα επικά πάρτυ του σταθμού…