Είχες περάσει στο ακριβώς απέναντι στρατόπεδο: πλέον, οι εποχές του δημοτικού- τότε που είχες αναπτύξει μια περίεργη αποστροφή για το σαπούνι και το νερό- είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν έβγαινες να παίζεις 14 ώρες σερί και μετά στα καπάκια να κοιμάσαι, αν κατάφερνες να γλιτώσεις από το άγρυπνο βλέμμα της μάνας, με τα ρούχα που κυλιόσουν στις κούνιες.
Επιπλέον, είχες αντιληφθεί πως αυτό που κρεμόταν ανάμεσα στα πόδια σου δεν ήταν απλό διακοσμητικό (αν και αργότερα, μετά από χρόνια γάμου, θα καταλάβαινες πως είναι πρωτίστως διακοσμητικό), αλλά δρούσε ανεξέλεγκτα κι επιθυμούσε διακαώς να κάνει κάποια πράγματα στη Σοφία από το Γ4.
Γι’ αυτό έμπαινες στην μπανιέρα μέχρι που το δέρμα σου ζάρωνε περισσότερο κι από 94χρονης γιαγιάς. Έπειτα, έβαζες 2 φορτηγά τζελ στο μαλλί ούτως ώστε να μην κουνηθεί τρίχα ακόμα κι αν ξεσπάσει ο τυφώνας Κατρίνα ακριβώς πάνω από το κεφάλι σου, φορούσες τα ρούχα σου και, τέλος, ερχόταν η πιο μεγάλη ώρα που ’ταν… τώρα: τι κολόνια φοράμε;
Σε περίπτωση που ξεχνάτε με ρυθμούς χρυσόψαρου που πάσχει από προχωρημένο Αλτσχάιμερ, ιδού τα 3 πιο «διάσημα» αρώματα που βάζαμε στα 15 μας:
1. Str8
Το απόλυτο- ο GOAT των αρωμάτων στη καρδιά ενός εφήβου. Κόστιζε λίγο (3000 δραχμές οι δυο δεξαμενές υδραγωγείου), φοριόταν πολύ και σε μεταμόρφωνε αυτοστιγμεί, στο μυαλό σου, σ’ εφηβικό κράμα Μπραντ Πιτ με Τομ Κρουζ.
Πότε το φορούσαμε: Στο πάρτι του κολλητού μας και γενικά σε σπέσιαλ περιπτώσεις. Όταν πηγαίναμε το Σάββατο στα Goody’s, για παράδειγμα, για τη μεγάλη εβδομαδιαία έξοδο και θέλαμε να πουλήσουμε μούρη, ψάχνοντας απελπισμένα για θηλυκό αγοραστή.
Πόσο βάζαμε: Τουλάχιστον το μισό μπουκάλι τη φορά. Δίναμε ραντεβού στην Αριστοτέλους (στο Σύνταγμα, αντιστοίχως, για τους Αθηναίους) και ήδη από το ρολόι της Νεάπολης (την πλατεία της Δάφνης) η Σοφία- που είχε φτάσει νωρίτερα από σένα- αισθανόταν πως πλησιάζεις.
Αποτελεσματικότητα: Έριχνε 200% τις γυναίκες. Όχι λόγω ακαταμάχητης μυρωδιάς, αλλά επειδή μύριζε τόσο έντονα που από τα 7-8 λεπτά και μετά οι διπλανοί σου έχαναν τις αισθήσεις τους.
Σ’ έκανε να αισθάνεσαι σαν…: Θεός- τουλάχιστον. Είτε ο 13ος του Ολύμπου είτε ο πρώτος του Κισσάβου. Ανάλογα την περιοχή.
2. Fido Dido
Το πιο cool εξ όλων. Από τη συσκευασία μέχρι το «παιχνιδιάρικο» άρωμά του, ενδείκνυτο για άνετα τυπάκια σαν εσένα, που δεν ανέβαζαν σφυγμούς ακόμα κι αν στο διαγώνισμα των αρχαίων είχε πέσει το «ὠνοῦμαι» κι εσύ δεν ήξερες να κλίνεις ούτε το «λύω» στον ενεστώτα.
Πότε το φορούσαμε: Σε καθημερινή βάση για να πάμε στο σχολείο. Προκειμένου να γίνεις ολοκληρωτικά ακαταμάχητος για το κορίτσι της καρδιάς σου (που έμοιαζε, τότε, ανησυχητικά με την παλάμη σου), έφτιαχνες και καρφάκια τα μαλλιά σαν τον Fido Dido.
Πόσο βάζαμε: Μ’ αμιγώς επιστημονικούς όρους, τρία φσιτ. Αυτό γιατί ακόμα δεν είχε προλάβει να «ξεθωριάσει» η μυρωδιά από τη χθεσινή μέρα και γιατί κόστιζε λίγο παραπάνω από τις υπόλοιπες κολόνιες.
Αποτελεσματικότητα: Σ’ έκανε να μοιάζεις άνετος αλλά και σκανδαλιάρης- ένας συνδυασμός που στα 15 τους ελάχιστες συμμαθήτριες ανά τον κόσμο μπορούσαν να του αντισταθούν. Τι κρίμα που έτυχε όλες να βρίσκονται στο δικό σου σχολείο…
Σ’ έκανε να αισθάνεσαι σαν…: Ο μεγαλύτερος εκλεπτυσμένος αλήτης του κόσμου. Δικαίως θα μπορούσες να συμπληρώσεις «Κι εγώ!», αν βρισκόσουν κοντά στον Stan όταν έλεγε ότι μεγάλωσε μέσα στην αλητεία.
3. Axe Africa
Η εφηβική μας «αμαρτία». Τύποις δεν ήταν κολόνια, καθώς επρόκειτο για After shave και αποσμητικό, όμως ήταν τέτοια η κτηνώδης έλξη που ασκούσε τόσο σε σένα, όσο και… σε σένα, που δεν μπορούσες να κρατηθείς μακριά του.
Πότε το φορούσαμε: Όταν ήμασταν σίγουροι πως εκείνη τη μέρα θα μας κάτσει για πρώτη φορά η Σοφία και θα γίνουμε άντρες. Εν τέλει η Σοφία δε μας έκατσε ποτέ, βέβαια, και μείναμε βλάκες.
Πόσο βάζαμε: Αναποδογυρίζαμε το After Shave του μπαμπά μέχρι να σχηματιστούν στις παλάμες μας δύο μικρές λίμνες στο μέγεθος μιας μεγεθυσμένης Πρέσπας. Μετά απλώναμε από τα μάγουλα μέχρι τα κωλομάγουλα, προκειμένου να γίνει σωστά η δουλειά.
Αποτελεσματικότητα: Ναι μεν ανέσυρε στη επιφάνεια την πιο ζωώδη σου φύση, όμως δυστυχώς για σένα ήσουν κότα. Και με «κο-κο-κο», δυστυχώς δεν έχει κοκό.
Σ’ έκανε να αισθάνεσαι σαν: Μικρομέγαλος- για να βρει κανείς τρίχα στο πρόσωπό σου στα 15 χρειαζόταν προηγμένο μικροσκόπιο κι όμως να που έβαζες κολόνια για μετά το ξύρισμα. Νόμιζες πως όταν περπατούσες φορώντας το ο κόσμος σου ανήκει, αλλά πίσω στο γυμνάσιο δεν έδινες σημασία στο πρώτο ρήμα της πρότασης. «Νόμιζες»…