Δεν αισθάνεσαι πολύ άνετα με τον εαυτό σου αυτή τη στιγμή- για την ακρίβεια, μισείς λίγο τον εαυτό σου. Υποτίθεται πως το νόημα των συγκεντρώσεων ήταν το να λέτε αλήθειες μεταξύ σας και ό,τι παράλογο κι αν ακουγόταν εκεί μέσα να μένει μεταξύ σας (εξ ου και το ακρωνύμιο ΑΑΕΑ= Ανώνυμοι Αλλά Εχέμυθοι Αλκοολικοί).
Εσύ, όμως, όταν ήρθε η σειρά σου να πεις αν άκουγες όταν ήσουν μικρός αυτά τα 5 συγκεκριμένα τραγούδια, είχες γυρίσει απότομα από την άλλη το κεφάλι, σα να ήσουν ο Γιάγκος Δράκος και να σε χαστούκισε η Βίρνα, επειδή βαρέθηκε να σε ακούει να λες «Δηλαδή, Βίρνα, θέλεις να πεις ότι…»
Τώρα, όμως, που κοιτάζεις το είδωλό σου στον καθρέφτη, ακούς ψίθυρους με διαρκώς αυξανόμενη ένταση να φωνάζουν στο κέντρο του μυαλού σου «ψεύτη-ψευΤΗ-ΨΕΥΤΗ-ΨΕΥΤΗ!».
Και ξέρεις πως αυτή είναι μια απολύτως δίκαιη κατηγορία, καθώς αν μεγάλωσες στα 90s τότε δε γίνεται να μην άκουγες το…
Lambada, 1989
Με το γράμμα του νόμου θα έπρεπε να βρίσκεται εκτός λίστας καθώς είναι τραγούδι του 1989, όμως στην Ελλάδα το κομμάτι των Kaoma «μεγαλούργησε» στα 90s.
Όταν, στην τετάρτη δημοτικού, το παιχνίδι ανάμεσα σ’ εσένα και την Ρίτα- τη συμμαθήτριά σου που αγαπούσες- σοβάρευε (της είχε δώσει ένα φιλί στο μάγουλο κι αυτή, σαν καλή χριστιανή, είχε γυρίσει και το άλλο), το Lambada έμπαινε για να προσδώσει έναν τόνο αχαλίνωτου ερωτισμού στην όλη κατάσταση.
Την έπιανες από το χέρι- αυτό που πριν λίγο είχε πιάσει τα γαριδάκια- , ανεβαίνατε στην αυτοσχέδια πίστα και ταρά-ραραραραμ-ταρα-ραρα-ρα-ρα-ρα-ραρααα…
U’can’t touch this, 1990
Το να το χορέψεις όπως κάνει ο MC Hammer στο βίντεο-κλιπ αποτελούσε την υπέρτατη πρόκληση ακόμα και για σένα που σε λένε στο επίθετο «Ζορμπά» και, όσο να πεις, έχεις τον χορό στο αίμα σου.
Γινόταν συνήθως έτσι: κάποιος πατούσε το play, ακούγονταν λίγα χουρχουρητά μέχρι να πάρει μπροστά το μηχάνημα και μετά…
Can’t touch this
Can’t touch this
Can’t touch this
Έπειτα άρχιζες τ’ αεροπλανικά σου ψαλίδια που θα έκαναν ακόμα και τον Μπαρίσνικοφ να πάρει κάμψεις αν σ’ έβλεπε και οι άλλοι πίσω σου παρήγαγαν τ’ απαραίτητα ηχητικά «εφέ».
Can’t touch this
Oo-oo-oo-oo-oo…
Asi me gusta a mi (Hyperdancer), 1991
Εντάξει, ναι, έτσι με τον τίτλο σκέτο δεν βγάζει και πάρα πολύ νόημα, όμως το ξέρετε όλοι οι σημερινοί 30άρηδες (και βάλε…) ελαφρώς διαφορετικά:
“Τσικιτάμ- τσικιτάμ-τσικί-ταμ-ταμ και τούμπαμ και πε! ΕΚΣΤΑΣΗ- ΕΚΣΤΑΝΟ!”
Αυτό το έπος του Chimo Bayo έμπαινε στο κασετόφωνο του Σπύρου που ήταν ματσό και είχε μπαταρίες και ήταν το σύνθημα για να πάρει φωτιά η νύχτα (εκεί γύρω στις 21:15, δηλαδή- μην ξεχνάτε πως ήμασταν παιδιά του δημοτικού) και να κατέβει η μαμά του Ανέστη και να πει «Χαμηλώστε ρε παιδιά τη μουσική, θα μας κάνουν παρατήρηση!».
Τότε την κοιτούσαμε όλοι με διάπλατα ανοιχτά τα μάτια σα να ήταν ο ΕΤ ο εξωγήινος και της απαντούσαμε, ενόσω κουνούσαμε πάνω-κάτω τα κεφάλια μας, δύο, μόνο, λέξεις.
ΕΚΣΤΑΣΗΗΗΗ-ΕΚΣΤΑΝΟΟΟΟΟ.
Dur dur d’être bébé, 1992
Οκ, ναι, αυτό μπορεί να το καταλάβει ακόμα και άνθρωπος που βρίσκεται σε προχωρημένη κατατονία και τελευταία φορά που άνοιξε τα μάτια του ο Βερνίκος έλεγε «Γκοοοολ-γκοοοολ-γκοοοοολ- το κάρφωσε!- γκοοοολ ο Χαριστέας!»: το συγκεκριμένο τραγούδι παραήταν παιδικό και εσύ ετοιμαζόσουν να πας στο γυμνάσιο (σε πέντε χρόνια…), οπότε δε σου άρεσε και τόσο. Μόνο που…
«Οαλα-λα-πε-πε- ιο-ιο-ιο-ο πεπέ!». Ο 4χρονος Τζόρντι ράπαρε στα γαλλικά και γινόταν διάσημος από τη μία άκρη της γης μέχρι την άλλη κι εμείς κάθε φορά που το ακούγαμε ναι μεν λέγαμε «αυτό είναι για σκατόμωρα, ρε…», αλλά βλέπαμε τα πόδια μας να δρουν αυτοβούλως και να κουνιούνται μόνα τους, παρά τις επιταγές του μυαλού.
Γι’ αυτό λοιπόν… Οαλαλα- πεπε, ιο-ιο, ιο, ο πεπέ!»
Τα βλέπετε;
Macarena, 1993
Αν ζούσες στην Ελλάδα- αλλά και οπουδήποτε αλλού σ’ αυτό το γαλαξιακό σύμπαν- μεταξύ 1993 και 1998 και ισχυρίζεσαι πως δεν έχεις χορέψει μ’ αυτό το τραγούδι, τότε να ξέρεις πως συναγωνίζεσαι στα ίσια τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο που είχε δηλώσει πως δεν ήξερε ότι είχαμε χούντα γιατί… διάβαζε.
Το απόλυτο τραγούδι κατασκήνωσης- και καλοκαιριού εν γένει- λεγόταν «Μακαρένα», ήταν κομμάτι των Los Del Rio και είχαν μάθει τις κινήσεις της χορογραφίας του παιδιά 5-95 ετών.
Με το που ακουγόταν το «Αλα τε κούλε τ’ αλεγκρία Μακαρένα εν του κούλεο σαμπράλα ντε θρύλικο σαμπρένα, άλα τε κούλε τ’ αλεγκρία Μακαρένα- ΕΕΕΕΕ ΜΑΚΑΡΕΝΑ! Α-Ι!», τα χέρια αυτομάτως τεντώνονταν, έπειτα οι παλάμες ακουμπούσαν τους ώμους, σειρά είχε το κεφάλι και…
Εεεεε, Μακαρένα!
Που να πάρει, δε γίνεται να μη θυμάστε…
https://www.youtube.com/watch?v=XiBYM6g8Tck