Ποια είναι τα απαραίτητα συστατικά ενός σωστού αγώνα wrestling; Δύο τύποι, με στόματα ακόμη μεγαλύτερα κι απ’ τα σώματά τους, συναντιούνται στο ρινγκ αφού πρώτα έχουν μελετήσει καλά τους ρόλους και τις κινήσεις τους μέσα και -αν χρειαστεί- έξω από αυτό. Προκαλούν και προσβάλλουν ο ένας τον άλλον λεκτικά, αφήνοντας τα λόγια να προετοιμάσουν το έδαφος για τα κορμιά τους. Ανεβαίνουν εκεί πάνω και δίνουν το σόου της ζωής τους. Βασικός κανόνας του παιχνιδιού είναι ο συμβολισμός. Απαραίτητα ο ένας πρέπει να είναι ο καλός και -μοιραία- ο αντίπαλός του είναι η μετενσάρκωση του κακού. Εκτός κι αν μιλάμε για την Wrestlemania VI που αποφάσισε να σπάσει τους κανόνες και να φέρει αντιμέτωπους τους δύο πιο λατρεμένους παλαιστές της εποχής. Ω, ναι… Την ημέρα που ο Hulk Hogan πλακώθηκε με τον Ultimate Warrior η (παιδική τότε) καρδιά μας σχίστηκε στα δύο.
Τι σικέ και μ@λ@κίες; Οι άνθρωποι είναι οι απόλυτοι καλλιτέχνες της υπερβολής
Το εύκολο επιχείρημα όσων δεν αντέχουν να δουν wrestling είναι πως πρόκειται για σικέ παιχνίδια. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, όντως ο αριθμός των στημένων αγώνων μπορεί να ανταγωνίζεται ευθέως εκείνων του πρωταθλήματος της Σούπερ Λιγκ, αλλά αν μείνουμε σ’ αυτό το γεγονός, χάνουμε όλη την διασκέδαση. Και το wrestling είναι ακριβώς αυτό: Διασκέδαση. Και οι άνθρωποι που συμμετέχουν σ’ αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από performers που μπουκάρουν στη δική τους αρένα με ένα σκοπό. Να δώσουν μια παράσταση η οποία θα επιτρέψει στα συναισθήματα του κοινού να ξεχειλίσουν. Όλη η συμπεριφορά είναι μέρος ενός κώδικα επικοινωνίας με τον κόσμο και κάτω από αυτό το πρίσμα κάθε παλαιστής είναι ένας καλλιτέχνης της υπερβολής. Το 1990 ο Hulk Hogan και ο Ultimate Warrior ήταν οι καλύτεροι τέτοιοι που κυκλοφορούσαν εκείνα τα χρόνια στην πιάτσα.
Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα, στο οποίο οφείλεται και η επική διάσταση που δόθηκε στην αναμέτρησή τους. Τους λάτρευε εξίσου το κοινό που στο μυαλό του τους είχε σαν δύο σούπερ ήρωες που θα μπορούσαν να σώσουν τον κόσμο ακόμη κι από επίθεση εξωγήινων (εφόσον το απαιτούσε το σενάριο). Με κορμιά και συμπεριφορές που παρέπεμπαν σε χαρακτήρες κόμικ, αυτά τα γομάρια κανονικά θα έπρεπε να συνεργάζονται για το καλό της ανθρωπότητας. Όπως καταλαβαίνετε, στην τρυφερή ηλικία των 10-12 (ή και λίιιιγο παραπάνω) οφείλαμε να πάρουμε μια πολύ σοβαρή απόφαση. Ποιον από τους δύο να υποστηρίξουμε.
Ο Hulk Hogan
Με ύψος πάνω από δύο μέτρα, επικό μουστάκι και μπαντάνα, ο Hulk Hogan ήταν από τους πρώτους που έκαναν μπίζνα τον πατριωτισμό στις ΗΠΑ. Πράγμα που ελάχιστα ενδιέφερε ή απασχολούσε τον υπόλοιπο πλανήτη που ασχολιόταν με το άθλημα. Ο τύπος ήταν κάτι σαν τον Captain America του σπορ. Δεν πα να ‘ταν φονιάς των λαών Αμερικάνος, αυτός ο συγκεκριμένος ήταν καλός. Ένας τίμιος γίγαντας. Στα δικά μας μάτια ήταν κάτι σαν τον Αργύρη Καμπούρη με Harley και αρχή φαλάκρας. Μπορούσε να δείρει τον οποιοδήποτε. Και τον Andre the Giant και τον Raddy Pipper και τον Randy Savage. Αν του το επέτρεπαν, θα μπορούσε να είχε κάνει το ίδιο και με τον Σαντάμ Χουσέιν ή τον Αγιατολάχ Χομεϊνί, αρκεί να τον άφηναν με το κολλητό βρακί του στη μέση της ερήμου και θα έβρισκε τον τρόπο.
Τόσος ικανός έμοιαζε. Ειδικά όταν εφάρμοζε την φοβερή και τρομερή τεχνική του. Το περίφημο σήμα κατατεθέν του.
https://www.youtube.com/watch?v=Yt6Sh0k2TaA
Το «Leg Drop» το οποίο, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε αν δεν είστε υπό την επήρεια οτιδήποτε παίρνουν τα παιδιά και θολώνει η κρίση τους, βασικά συνίσταται από τις εξής κινήσεις: «Παίρνω φόρα από τα σκοινιά και σκάω πάνω στον ξαπλωμένο στο καναβάτσο αντίπαλό μου με τέτοιο τρόπο ώστε να βρει πρώτα ο κώλος μου στο ρινγκ προκειμένου να κάνει θόρυβο και μπούγιο και παράλληλα να δημιουργήσει ένα βολικό κενό στο σημείο επαφής με τον άλλονα που όμως θα κάνει σαν να πέθανε από σπάνια ασθένεια με φριχτούς πόνους».
Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο Hulk Hogan είχε αποδείξει σε όλους ότι είναι καλό παιδί στο Ρόκι 3 που είχε παίξει με τον Σταλόνε. Ε, έκανε και αυτό το ωραίο το leg drop. Τι άλλο να ζητήσεις για να τον υποστηρίξεις;
O Ultimate Warrior
Ο συγχωρεμένος πια Ultimate Warrior μπορεί να μην ήταν τόσο εθνικόφρων όπως ο αντίπαλός του, αλλά ένιωθε συχνά την ανάγκη να επιτίθεται λεκτικά στην gay κοινότητα για την σεξουαλικότητά της. Σίγουρα είναι περίεργο όταν σκέφτεσαι πως ο ίδιος ήταν ένας τύπος με λαδωμένο κορμί bodybuilder και βαρύ make up στο πρόσωπο, αλλά τότε δεν φαινόταν να ενοχλεί αρκετά. Αλλά, θα μου πεις, εδώ βρίσκαμε πραγματικά εμπνευσμένα τα σποτάκια στα οποία πρωταγωνιστούσε πριν τα ματς, στις απόψεις του για τον κόσμο θα κολλούσαμε;
Ελάτε τώρα που δεν «φτιαχτήκατε» κι εσείς με αυτόν τον τύπο! Ως παλαιστής ο Warrior ήταν το αντίστοιχο κόκορα την εποχή του ζευγαρώματος. Όλοι οι αγώνες του είχαν μάξιμουμ διάρκεια μερικών λεπτών. Στο μπλα-μπλα όμως δεν είχε ταίρι. Αυτός ο φαφλατάς ήταν το απόλυτο είδωλο. Αν με ρωτούσες στα 10 μου τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγάλωνα, θα σου απαντούσα Ultimate Warrior (ή ο Θορν από την Τόλμη και Γοητεία). Αν με ρώταγες στα 10 μου τι θέλω να γίνει το αγέννητο παιδί μου όταν μεγαλώσει, θα σου απαντούσα Ultimate Warrior (ή ο Ριτζ από την Τόλμη και Γοητεία). Ένα πραγματικό πρότυπο για τις νέες γενιές. Όλοι πιστεύαμε πως αν τρώγαμε όλο το φαγητό μας και διαβάζαμε, τότε με λίγη τύχη (κι ενδεχομένως αναβολικά στεροειδή) θα μπορούσαμε να γίνουμε ανίκητοι ήρωες, σαν εκείνον. Τον Ultimate Warrior (όχι τον Ριτζ).
Η μητέρα των μαχών
Την Πρωταπριλιά του 1990 οι σατανάδες του WWF (τότε) αποφάσισαν να βάλουν δύο τέτοιους άντρες αντιμέτωπους μέσα στο ρινγκ. Περίπου 67.000 άνθρωποι στριμώχθηκαν στο Stardome του Τορόντο κι εκατομμύρια άλλοι κολλήσαμε τις μούρες μας στις οθόνες για να παρακολουθήσουμε την επική μάχη του καλού με το… καλό, όπως φανταζόμασταν. Και κάπου εκεί, όταν η αδρεναλίνη και η αγωνία χτυπούσε κόκκινα, ήρθε και το ξενέρωμα. Διότι, ναι κυρίες και κύριοι, μετά από 27 χρόνια και βάλε μπορούμε τουλάχιστον να παραδεχτούμε πως η «μάχη του αιώνα» ήταν ψιλοπατάτα. Στα 30 ολόκληρα λεπτά που κράτησε το ματς, η πραγματική δράση θα μπορούσε να περιοριστεί σε τρέιλερ ολίγων δευτερολέπτων. Όσο περίπου θα διαρκούσε ένα βίντεο με τα καλύτερα γκολ του Τόργκελε. Βέβαια αυτή η ευθυκρισία που έρχεται χάρη στην εμπειρία που σου χαρίζουν τα γεράματα που σου χαρίζει η ωριμότητα, τότε έπαιρνε απουσία από τα κεφάλια μας με την ίδια ευκολία που παίρναμε εμείς απουσία στα οικοκυρικά.
Φυσικά και υπήρξαν μοναδικές στιγμές υπέρβασης και μεγαλείου που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να χαρίσει. Όπως για παράδειγμα, τα ουρλιαχτά του Hulk Hogan όταν μετά από ένα χτύπημα σφάδαζε με φρικτούς πόνους στο γόνατο. Γιατρός δεν είμαι, αλλά λογικά πρέπει να είχε υποστεί ολική ρήξη έσω πλαγίου συνδέσμου, κάκωση μηνίσκου και ελαφρύ ισχαιμικό επεισόδιο. Σαν πραγματικό παλικάρι όμως μετά από μερικά λεπτά επανήλθε στο ρινγκ και χοροπηδούσε με τη χάρη ιπποπόταμου πάνω σε κροκόδειλο σε νερόλακκο του Σερενγκέτι. Βέβαια, λίγο-πολύ, τέτοια πράγματα συνηθίζονταν στον μαγικό κόσμο του wrestling!
Το τέλος μιας εποχής
Ό,τι είναι ο Τζόρνταν για το NBA υπήρξε και ο Hogan για το wrestling. H Hulkamania ήταν η τρέλα που συνεπήρε και απογείωσε το WWF κάνοντάς το μια λατρεμένη pass time activity. Όμως στο ρινγκ ακόμη και το μέγεθος της φαλάκρας του μαρτυρούσε ότι το σπορ ήταν έτοιμο να παραδοθεί στον κατά έξι χρόνια νεότερο και ήδη αγαπημένο του κοινού Ultimate Warrior. Λες και ήταν γραφτό, που εδώ που τα λέμε, ήταν. Στο μεγαλύτερο event που είχε διοργανωθεί ποτέ έγινε αυτή η μυθική αλλαγή σκυτάλης.
Κάθε φορά που βλέπω κάποιον συνομήλικό μου να παρακολουθεί ακόμα Wrestlemania και να μιλά με πάθος γι’ αυτό νιώθω μια μικρή ζήλεια. Οι περισσότεροι νομίζουν πως κάτι δεν πάει καλά με δαύτους για να κάθονται να ασχολούνται με υπερμεγέθεις χορευτές του καναβάτσου. Η αλήθεια όμως είναι πως οι υπόλοιποι μάλλον κάτι χάσαμε στην πορεία για να ανακαλύπτουμε πως το σικέ μπορεί να σκοτώσει τη γνήσια διασκέδαση που μόνο παιδιά μπορούν δίχως τύψεις να απολαύσουν. Και υπό αυτό το πρίσμα, ναι, το Hogan Vs Warrior ήταν η μάχη του αιώνα. Κι ας έχασε ο τύπος που έπαιζε στο Ρόκι…