Ήταν Ιούνιος του 2012. Το τεύχος 257 του «Αλμανάκο» βγήκε στα περίπτερα. Όπως πάντα με την αγαπημένη θεματολογία, δηλαδή μια περιπέτεια του Ιντιάνα Γκούφυ, άλλη μια του Φάντομ Ντακ, μερικές ακόμα μικρούλες και μετά τα «σοβαρά» θέματα: παρουσίαση των καινούριων games που έβγαιναν στην αγορά αλλά και των ταινιών του καλοκαιριού και φυσικά ένα μεγάλο αφιέρωμα στο γεγονός του μήνα, δηλαδή το Euro (του 2012).
Κανείς δεν μας είχε ειδοποιήσει ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο τεύχος του ιστορικού περιοδικού. Προφανώς, ούτε η ίδια η ιδιοκτησία δεν το ήξερε. Αν γνωρίζαμε πως δεν θα ξαναέβγαινε το «Αλμανάκο» στην μορφή που το μάθαμε (διότι μετά ξεκίνησε να κυκλοφορεί με τριμηνιαία μορφή, άλλο μέγεθος και υπό το όνομα «Σούπερ Αλμανάκο») θα τρέχαμε να αγοράσουμε το τελευταίο τεύχος για να το έχουμε στη συλλογή μας. Και ας το είχαμε ξεχάσει με τα χρόνια (μεγαλώσαμε, δεν φταίμε εμείς…).
Για όσους γνωρίζουν τι ακριβώς είναι το «Αλμανάκο» δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Για όσους δεν γνωρίζουν μάλλον συμβαίνει επειδή είναι πολύ μικροί. Την δεκαετία του ’90 ωστόσο, τότε που το internet δεν υπήρχε ούτε ως υποψία και που για να μάθουμε τι παίζει αναφορικά με τα ενδιαφέροντα μας έπρεπε να αγοράζουμε «μεγαλίστικα» περιοδικά ενώ ήμασταν παιδιά, το «Αλμανάκο» επιχείρησε και κατάφερε να κάνει ένα πρωτοποριακό βήμα.
Αρχικά, είχε ξεκινήσει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ως τυπικό περιοδικό της Disney για παιδιά, το οποίο φιλοξενούσε παιδικές ιστορίες με τον Ντόναλντ, τον Μίκι, τον Γκούφι, τον θείο Σκρουτζ και όλους αυτούς τους κλασικούς ήρωες. Σιγά-σιγά ωστόσο το «Αλμανάκο» μετασχηματίστηκε. Οι ιστορίες του άρχισαν να γίνονται πιο περιπετειώδεις, να αφορούν περισσότερο ένα εφηβικό κοινό και λιγότερο μικρά παιδιά.
Γύρω στο 1994, το «Αλμανάκο» είχε γίνει για τα καλά ένα «αγορίστικο» περιοδικό. Όσοι θυμούνται το αφιέρωμά του στο Μουντομπάσκετ του 1994 και τον ισχυρισμό ότι η καλύτερη ομάδα του κόσμου είναι η Κροατία και όχι οι ΗΠΑ υπήρξε ένα σοκ για τις παιδικές μας ψυχοσυνθέσεις: αυτό που είχε γράψει τότε εκείνο το τεύχος συζητιόταν σε ολόκληρες παρέες, δεν ξέραμε αν ήταν ιεροσυλία ή μια πρώτη επαφή με μια ενήλικη ανάλυση.
Γενικά, το «Αλμανάκο» το γούσταρε πολύ το μπάσκετ. Σε κάθε τεύχος ένα μπασκετικό αφιέρωμα υπήρχε. Αλλά γούσταρε και τα games. Και τις ταινίες δράσης. Αλλά και πιο «ψαγμένα» θέματα: γύρω στο 1995 μας ενημέρωνε για μια αληθινή ανακάλυψη που έμοιαζε βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας αλλά δεν ήταν και λεγόταν «ίντερνετ». Μας έλεγε πως «το μέλλον είναι εδώ» και μας ανέφερε ένα περίεργο βιβλίο, τον «Νευρομάντη» που πρώτο είχε αναφέρει τη λέξη «internet» πριν 11 χρόνια.
Must για εκείνη την περιοδικάρα υπήρξαν οι περιπέτειες δυο χαρακτήρων που έγιναν βασικοί «θαμώνες» του και σε κάθε τεύχος υπήρχε μια ιστορία τους. Ο ένας ήταν ο Ιντιάνα Γκούφι, ένας ξάδερφος του Γκούφι που ήταν αρχαιολόγος και είχε μια φυσική ροπή προς τις περιπέτειες (χα! Τι σύμπτωση! Σαν τον συνονόματό του, Ιντιάνα Τζόουνς!) και ο άλλος ήταν ο θρυλικός Φάντομ Ντακ, το υπερηρωικό alter ego του Ντόναλντ, ο οποίος τα βράδια φορούσε τη στολή του, άφηνε στο φως της ημέρας τον ατσούμπαλο εαυτό του και μεταμορφωνόταν σε διώκτη του εγκλήματος.
Mάλιστα, το «Αλμανάκο» είχε βγάλει και από μια συλλεκτική έκδοση αφιερωμένη στους δυο αυτούς ήρωες…
Μια για τον Ιντιάνα Γκούφι:
Και μια για τον Φάντομ Ντακ:
Προφανώς, το «Αλμανάκο» σταμάτησε να κυκλοφορεί με αυτή τη μορφή επειδή το βασικό του κοινό μεγάλωσε και με τα χρόνια απομακρύνθηκε από αυτό – και κάτι τέτοιο αυξάνει την αξία του. Προφανώς, στο γεγονός αυτό έπαιξε ρόλο και η ανάπτυξη του διαδικτύου και το ότι η πιτσιρικαρία δεν είχε ανάγκη πλέον ένα έντυπο για να μαθαίνει αυτά που την νοιάζουν…
Όπως και να έχει: Αλμανάκο ρε μούτρα! Προσκυνήστε όλοι το απόλυτο, το πιο πρωτοποριακό περιοδικό που έκανε την εμφάνισή του ποτέ στα περίπτερα…