Τη σήμερον ημέρα μπορεί το πλαστικό χρήμα και τα POS να επιτρέπουν στις τράπεζες να βγάζουν εύκολο χρήμα από το πουθενά με το έτσι θέλω να έχουν καταργήσει την ανάγκη για ρευστό, αλλά υπήρχε μια εποχή που για να πας ακόμη και στο περίπτερο χρειαζόσουν λεφτά. Κανονικά λεφτά. Από εκείνα που έρχονταν με τα συγχωρεμένα τα Πακέτα Ντελόρ και τα -να ζήσουμε να τα θυμόμαστε- Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα.
Δυστυχώς, όμως, όλα τα ωραία πράγματα σ’ αυτή τη ζωή τελειώνουν. Συμπεριλαμβανομένων του ΠΑΣΟΚ, των χρημάτων, αλλά και των πραγμάτων τα οποία οι δαιμόνιοι περιπτεράδες παλιά μας έδιναν αντί για ρέστα.
Σπίρτα
Ίσως η μεγαλύτερη απάτη σε κάθε περίπτερο είναι -αν εξαιρέσεις τις συσκευασίες με τα πατατάκια- τα σπίρτα. Επειδή το περιθώριο κέρδους είναι πιο μικρό και από τον Τάιρον Μπόγκς που έπαιζε μπάσκετ κι ήταν 1.60, συμβαίνει το εξής. Όταν πας να ζητήσεις σπίρτα (δεν ξέρω γιατί να το κάνεις, αλλά λέμε τώρα), ο περιπτεράς σου λέει πως δεν έχει και υποχρεωτικά τα σκας «χοντρά» για ν’ αγοράσεις αναπτήρα. Όταν όμως ο ίδιος κύριος έπρεπε να σου δώσει κάνα δεκάδραχμο ρέστα, ως δια μαγείας, τα άτιμα τα σπίρτα εμφανίζονταν στο προσκήνιο αντί για το δεκάρικο, ως ρέστα. Και κάπως έτσι γέμισε η χώρα εμπρηστές.
Καραμέλες-Τσίχλες
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο σωστός γονιός στο παιδί του είναι να μην δέχεται καραμέλες-τσίχλες από αγνώστους. Από αυτή τη ρητή και ξεκάθαρη απαγόρευση εξαιρούνταν ο περιπτεράς. Όχι μόνο της γειτονιάς, που στο κάτω-κάτω της γραφής ήταν δικός μας άνθρωπος, σχεδόν οικογένεια. Αλλά και της άλλης, της παρακάτω γειτονιάς. Εκείνης στην οποία έπρεπε να φτάσεις προκειμένου να προμηθευτείς Ταρατατά, Διάβασέ Με, Ερωτική Αρμονία και άλλα τέτοια έντυπα στα οποία στήριζες όλο το οικοδόμημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησής σου. Κι όταν ένας άνθρωπος σαν αυτόν έκρινε πως για τα παραπάνω περιοδικά (και την Αυγή ως περιτύλιγμα για να τα κρύψεις μέσα) έπρεπε αντί για ρέστα από 500άρικο, να σου δώσει καραμέλες ΚΟΚΟΣ, δεν έλεγες ποτέ όχι. Ό,τι και να ‘χε στο μυαλό του.
Δρακουλίνια
Αν υπήρχε βραβείο μάρκετινγκ το 1983, δίχως καμία αμφιβολία θα το έπαιρναν τα Δρακουλίνια. Διότι με μια απίθανη ιδέα οι διαφημιστές τα έκαναν στο μυαλό του πασοκικού Έλληνα ένα με τα ρέστα. «Μαμά, μαμά», έλεγε το παιδάκι που όταν μεγάλωνε θα γινότανε ΠΑΣΠίτης, «να πάρω με τα ρέστα δρακουλίνια»; Η μάνα απαντούσε «ναι» κι ο «φτωχός» δημόσιος υπάλληλος πατέρας απαντούσε με στεντόρεια φωνή: «Μα τι κάνεις; Του έδωσα χιλιάρικο». Και κάπως έτσι, από τα δρακουλίνια, δηλαδή, αναγκάστηκε ο Ανδρέας να δίνει αυξήσεις και Α.Τ.Α (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή λεγόταν ρε άχρηστοι) κι έπεσε το κράτος έξω.
Μετοχές
Αχ… Τι ωραία χρόνια… Εκσυγχρονισμός… Σημίτης… ΠΑΣΟΚ… Χρηματιστήριο… Λεφτά… Σοφία Βεργκάρα… Άκυρο το τελευταίο, αλλά με τόσες λατρείες μαζεμένες, ο νους σου ταξιδεύει. Τέλος πάντων. Ήταν εκείνα τα ωραία χρόνια που οι ΑΕΛΔΕ (Ανώνυμες Εταιρείες Λήψης Διαβίβασης Εντολών σημαίνει πτωχέ νέε που το μόνο πράγμα που έχεις γνωρίσει στη ζωή σου είναι οι ευέλικτες μορφές εργασίας και ο βασικός μισθός). ΑΕΛΔΕ κύριοι… Ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια μετά από βροχή σαν ουράνιο τόξο που έβαζε χρώμα στη ζωή μας. Αγόραζες μετοχές. Πούλαγες μετοχές. Διάβαζες Ισοτιμία, Επενδυτή, Financial Times (κι ας μην ήξερες εγγλέζικα). Κάποτε αυτές οι ΑΕΛΔΕ ήταν πιο πολλές κι από σουβλατζίδικα. Όπως τώρα αδειάζουν τα διαμερίσματα για να τα κάνουν Airbnb, έτσι τότε δεν έβρισκες τσαρδάκι επειδή όλοι έκαναν τα μαγαζά τους ΑΕΛΔΕ. Τι, μαλάκες ήταν οι περιπτεράδες να μην μπουν στο κόλπο; «Και τα ρέστα μετοχές της ΚΛΩΝΑΤΕΞ» του έλεγες κι έκλεινες το μάτι.
Την Αυριανή
Εμ, έτσι εύκολα νομίζεις πως γκρεμίζεται ο Καραμανλισμός και μετά ο Παπανδρεϊσμός και μετά ένας θεός ξέρει τι; Κρεμασμένη στα περίπτερα με αντίτιμο 50 τίμιες δραχμούλες όταν οι υπόλοιπες εφημερίδες κόστιζαν ένα ολάκερο εκατόμπαλο, η καλή αυτή εφημερίδα ήταν πάντα ό,τι πιο αξιόπιστο κι αληθινό για ρέστα από χιλιάρικο.