Στην αρχή δεκάρικο, μετά εικοσάρικο. Το μηχάνημα ήταν άπληστο και κάθε ήττα πλήγωνε εκτός απ’ το γόητρο και την τσέπη σου. Ε και; Όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις. Καμία αναποδιά δεν μπορούσε να πτοήσει τη νεανική… επαναστατική τρέλα για το πιο εθιστικό μπλιμπλίκι στην ιστορία των μπλιμπλικιών.
Βρείτε μου έναν που έπαιξε Tehkan World Cup και δεν έφαγε ατελείωτες ώρες (και ατελείωτες δραχμές) για να σηκώσει την κούπα, και εγώ θα σας υποδείξω τον πιο ξενέρωτο έφηβο των 80s!
Για πολλούς από τους τότε πιτσιρικάδες ήταν ο λόγος που «απατήσαμε» το κανονικό ποδοσφαιράκι, το ξύλινο, το μερακλίδικο.
Μιλάμε για εξάρτηση, που δεν πιάνουν μία μπροστά της ουσίες και οινοπνεύματα!
Το θρυλικό Tehkan World Cup έκανε την εμφάνιση του στην Ελλάδα λίγο πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, τότε που δεν υπήρχαν καν Kick-off και Sensible Soccer. Αλλά και μετά που μπήκαν αυτά και τα PES και FIFA στη ζωή μας, η πρώτη (ηλεκτρονική) ποδοσφαιρική αγάπη ήταν αδύνατο να ξεχαστεί.
Η επίπεδη κατασκευή με την οριζόντια οθόνη και την πανοραμική άποψη, ήταν η (καινοτόμος) γοητεία του. Για την εποχή, τα γραφικά έμοιαζαν αξιοπρεπέστατα, ενώ το επίπεδο δυσκολίας σου φαινόταν στην αρχή «βουνό».
Έπρεπε να νικήσεις κατά σειρά εφτά ομάδες για να πάρεις το κύπελλο και ως αρχάριος ακόμα και οι άμπαλοι Σκωτσέζοι έμοιαζαν με τη μικτή κόσμου.
Αναρωτιόσουν πώς γίνεται να μην μπορείς να κάνεις τίποτα στην άμυνα για να αποτρέψεις το γκολ, αν φτάσουν έξω από την περιοχή σου. Ήθελες να τον στείλεις έξω με φορείο τον αντίπαλο, αλλά αυτό το ποδοσφαιράκι δεν είχε καν φάουλ, μόνο κόρνερ και αράουτ.
Με την τριβή διαπίστωνες ότι δεν πρέπει να πλησιάσουν καν την περιοχή σου, η μπάλα έπρεπε να κλαπεί νωρίτερα. Από τότε η καρδιά σου σκίρτησε για την Εθνική Ολλανδίας, αφού ένιωθες εκπρόσωπος της μεγάλης των Οράνιε σχολής.
Το κάθε ματς διαρκούσε 1,5 λεπτό και έπρεπε να τελειώσει με την μπάλα στα δικά σου πόδια για να έχεις τη σέντρα στο επόμενο ματς. Στο β’ γύρο αντιμετώπιζες την Αγγλία και έκτοτε κατά σειρά Βραζιλία, Ιταλία, Γαλλία, Ουρουγουάη (και όχι Αργεντινή), πριν φτάσεις στον τελικό, κόντρα στη Γερμανία.
Η Ουρουγουάη και η Γερμανία σου έφαγαν αμέτρητα χαρτζιλίκια, αφού έπαιζαν στην άμυνα το σύστημα 10 vs 1. Έπεφταν σαν τις μύγες όλοι οι αντίπαλοι πάνω στον παίκτη σου για να του πάρουν την μπάλα. Το πραγματικό κόλλημα ήταν όμως όταν έβρισκες έναν του επιπέδου σου για να παίξετε διπλό!
Από τη στιγμή που γινόσουν «γατόνι» όμως, μόνο ένας σαν και σένα μπορούσε να σε κοντράρει. Ήσουν πια κάτοχος των κλασικών tips της εποχής για να σαρώσεις τα πάντα στο διάβα σου. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι το 20αρικο σου θα σε βγάλει για 10,5 λεπτά (7 Χ 1,5) ατόφιας ποδοσφαιρικής συγκίνησης…
Μου ξανάρχονται ένα-ένα (πέντε) κόλπα δοξασμένα.
1) Γκολ λίγο πάνω από το κέντρο
Αυτό έπιανε μόνο στον α’ γύρο με τη Σκωτία και στο β’ με την Αγγλία και το εφάρμοζες βγάζοντας τα απωθημένα σου για τα 20αρικα που είχες φάσει μέχρι να τις αποκλείσεις όταν ήσουν αρχάριος.
Ήταν παράλληλα και ο τρόπος για να φτάσεις σε σκορ-ρεκόρ, όταν ως μετρ του είδους πια, βαριόσουν να σπαταλάς 1,5 λεπτό από τη ζωή σου για τα λιμά.
Καθαρή «κλοπή εκκλησίας», άρπαζες βουλιμικά την μπάλα με την σέντρα κιόλας, κατευθυνόσουν στη δεξιά πλευρά και το μπουμπούναγες από το… σπίτι σου, έχοντας βρει τη σωστή γωνία για να καρφωθεί στο «Γ».
Σε 7-8 δευτερολεπτα είχες κλέψει την μπάλα και είχες σκοράρει κιόλας, που σημαίνει ότι το έπιανες το διψήφιο αν τα έκανες όλα τέλεια.
2) Κορόιδο τον αντίπαλο γκολκίπερ
Και αυτό μόνο απέναντι στους «κουτσούς» ευδοκιμούσε. Αφού τους πέρναγες όλους, έμπαινες στην περιοχή και προσέγγιζες τη μικρή, κάνοντας… νεύμα στον «τροχονόμο» να σε πάρει στο κατόπι.
Αφού έβγαινε να σε κυνηγήσει, τον έστελνες για βρούβες και με μια γυροβολιά έμπαινες με την μπάλα στα δίχτυα, βάζοντας το πιο «τσάτσικο» γκολ στην ιστορία του σπορ.
3) Διαγώνιο σουτ από την περιοχή
Ο πιο συνήθης τρόπος έως και τον ημιτελικό, μετά ήταν πολύ δύσκολο να το πετύχεις. Πέρναγες, όπως ο Μαραντόνα το ’86, όποιον έβρισκες μπροστά σου και έμπαινες από δεξιά στην περιοχή, σκοράροντας με διαγώνιο σουτ.
Στους πρώτους γύρους μπορούσες να φτάσεις και κοντά, στους τελευταίους όμως ο γκολκίπερ το έβγαζε και έπρεπε να βρεις εκείνο το μοναδικό σημείο από το οποίο έμπαινε γκολ. Θα έπρεπε όμως να είχες αντέξει νωρίτερα στο ανελέητο κυνηγητό και των 10 αντιπάλων.
4) Σέντρα και προβολή ή βολ-πλανέ
Κλασικός τρόπος επίσης, που έπρεπε de facto να επιστρατεύσεις στα δύσκολα. Στην αρχή ήταν εύκολο (μπορούσες ακόμα και να περιμένεις το αποτυχημένο τάκλιν του αμυντικού πριν σεντράρεις, ή να βγάλεις σέντρα και κόντρα σέντρα από την άλλη πλευρά), σε ημιτελικό και τελικό όμως έπρεπε να είσαι ταχύτατος και να αποδείξεις στο κοινό ότι το σύστημα ήταν πολλές φορές δουλεμένο στην προπόνηση.
Ο παίκτης που περίμενε την μπάλα στην καρδιά της περιοχής την έστελνε μέσα είτε με ευθύβολο σουτ από το ύψος του πέναλτι, είτε με γυριστό στην απέναντι γωνία. Το πρώτο, αν θυμάμαι καλά, δεν έπιανε με Ουρουγουάη και Γερμανία, το δεύτερο όμως ήταν λίρα εκατό, ακόμα και αν ήταν δίδυμο στόπερ ο Καϊζερ με τον Μαλντίνι. Ενίοτε το κόλπο έπιανε και από αράουτ.
5) Κόρνερ και προβολή
Αυτό ήταν λατρεία. Έφτανες έως τη γραμμή του άουτ και στεκόσουν εκεί για να σου κάνουν τάκλιν και να την βγάλουν κόρνερ (ναι, εντάξει, το IQ των αντιπάλων δεν ήταν ένα από τα φόρτε του παιχνιδιού).
Δεύτερο κρούσμα αμυντικής παρωδίας, ότι μετά το κόρνερ τη στόπαρε ο αντίπαλος αλλά δεν την έδιωχνε, για να έρθει ο δικός σου και να την καρφώσει με τάκλιν στα δίχτυα, στον ορισμό του πιο πωρωτικού επιθετικού φάουλ, που δεν δόθηκε ποτέ…