Το καλοκαίρι πέρα από όλα τα άλλα, (διακοπές από το σχολείο και τις άλλες εκπαιδευτικές δραστηριότητες) σήμαινε για πολλούς από εμάς την προσωρινή, από λίγες μέρες ως και μήνες, μετακίνησή μας σε κάποια επαρχιακή πόλη, το χωριό του μπαμπά ή της μαμάς όπως λέγαμε τότε, στην οποία άλλαζε και η ζωή μας.
Οι συνήθειες της πόλης κόβονταν μαχαίρι ή μεταλλάσσονταν σε κάποιες δραστηριότητες που σαν παιδιά λατρεύαμε. Δραστηριότητες πού μέσα στην παιδική άγνοια, στην αγνότητας της ηλικίας αλλά και στον ενθουσιασμό, μας έκαναν να μη νιώθουμε την επικινδυνότητα που έκρυβαν.
Η διαβάθμιση της επικινδυνότητας αυτής ξεκινούσε από σχετικά χαμηλά και έφτανε στο ζενίθ των καταστάσεων οι οποίες λίγο στραβά να πήγαιναν τα πράγματα μπορεί να κατέληγαν και σε κάποιο τραγικό δυστύχημα.
Ο φόβος στις ηλικίες αυτές ήταν κάτι άγνωστο, οι συνέπειες των πράξεών μας έσβηναν γρήγορα στο μυαλό μας, όσες φορές και αν τις είχαμε ακούσει, όταν ο ενθουσιασμός και η αδρεναλίνη κυριασχούσαν τα παιδικά μας μυαλά και σώματα.
Παιρνόντας όμως τα χρόνια, είτε λόγω τραγικών αναμνήσεων από τραυματισμούς δικούς μας ή προσφιλών μας προσώπων, οι καλοκαιρινές δραστηριότητες που μας έκαναν να χοροπηδάμε από χαρά άρχισαν να γίνονται στο κεφάλι μας συνώνυμες του κινδύνου, του φόβου και της φράσης «όχι, δε θα πάρω».
Αυτά που κάποτε τολμούσαμε άφοβα τώρα πια φιλτράρονται 100 φορές περισσότερο στα ενήλικα μυαλά μας, ο λόγος κέρδος/συνέπειες μεγαλώνει στον παρανομαστή, ο φόβος για την υγεία μας και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε ταλαιπωρία, πόνο, έξοδα, χρόνο αποκατάστασης, μέγεθος του τραυματισμού συνυπολογίζονται και σχεδόν πάντα η απόφαση είναι να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να επιλέξουμε κάτι λιγότερο τολμηρό. Ή έστω με λιγότερη επικινδυνότητα.
Εξαιρούνται βέβαια τα «πρεζάκια» της αδρεναλίνης, τα οποία φτιάχνονται με τις ουσίες που εκκρίνει εκείνη την ώρα το σώμα.
Ποιες ήταν όμως αυτές οι περίφημες δραστηριότητες των διακοπών μας;
Τι θυμόμαστε να απολαμβάνουμε μικροί στις διακοπές μας και μεγαλώνοντας να το αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι για να διατηρήσουμε την σωματική μας ακεραιότητα και την εν γένει υγεία μας σε κάποια στάνταρ;
Ένα μίνι φωτορεπορτάζ μπορεί να μας θυμίσει κάποιες από αυτές τις ρετρό συνήθειες των παιδικών μας διακοπών που άλλαξε με το πέρασμα των δεκαετιών
Boυτιές στη θάλασσα από κάθε πιθανό σημείο
Μ@λ@κίες με τα ποδήλατα
Σκαρφάλωμα σε δέντρα
Επαφή με κάθε άγριο ή ήμερο ζώο
Μιλάμε για παιδιά που πλησιάζαμε μέσα στην άγνοιά μας από φίδια και σαύρες, καβούρια και τσούχτες, μέχρι γαϊδούρια από πίσω. Άλλες φορές ήρεμα, άλλες φορές ενοχλόντας τα.
Μάχες με όπλα από μακρινή απόσταση
Μάχες με όπλα κοντινής απόστασης
Πείναμε ό,τι βρίσκαμε από όπου το βρίσκαμε
Η έννοια των μικροβίων δεν υπήρχε. Μόνο το ξεδίψασμα υπήρχε στο μυαλό μας. Είτε ήταν ένα λάστιχο που ακουμπούσε κάτω, είτε ένας χυμός που ποτέ δεν τσεκάραμε ημερομηνία λήξης, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να πιούμε κάτι δροσερό γρήγορα και να συνεχίσουμε το παιχνίδι.
Τρώγαμε ό,τι βρίσκαμε σε ανυπολόγιστες ποσότητες
Μετρούσαμε δε δεκάδες τα παγωτά που τρώγαμε. Γλυκά, τζανκ φουντ, ό,τι σκατά βρίσκαμε σε δέντρα, τσίχλες, καραμέλες, ακόμα και έντομα. Όλα έπρεπε να τα δοκιμάσουμε. Παμφάγα όντα.
Ισορροπία του θανάτου
Κάγκελα, σχοινιά, περβάζια, όργανα της παιδικής χαράς, σανίδες, γεφύρια, στην άκρη του λιμανιού, στο κεφάλι του γείτονα, ό,τι μπορούσε να ισοορροπίσει το παιδικό μας πόδι.
Άλματα από οποιοδήποτε ύψος
Ένα με τη λάσπη-χώματα-άμμο
