Ο θρυλικός προπονητής της Λίβερπουλ, Μπιλ Σάνκλι, είχε πει κάποτε ότι «το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό».
Και όσο κι αν μοιάζει ειρωνικό ή βλάσφημο, μια από τις μεγαλύτερες αποδείξεις ότι ο Σκωτσέζος ΔΕΝ υπερέβαλε (ή ΔΕΝ είχε κοπανήσει κάποιο μερακλίδικο malt ουίσκι από τα μέρη του) έχει δοθεί από τον… Εθνικό. Την Προοδευτική. Και την Παναχαϊκή!
Τον προηγούμενο Μάιο συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από μια επική βραδιά του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Έναν πραγματικό ύμνο στην Α’ Εθνική που αγαπήσαμε. Ένα 90λεπτο που ξεχείλισε καλτίλα, απ’ αυτή που τόσο λατρέψαμε στα γήπεδα της χώρας μας!
Δυο αγωνιστικές, λοιπόν, πριν τελειώσει η σεζόν 1997-98 ο Εθνικός μοιάζει καταδικασμένος. Βρίσκεται κάτω από τη γραμμή του υποβιβασμού, με διαφορά πέντε πόντων από την Παναχαϊκή και εκτός έδρας παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ.
Παρόλα αυτά βρίσκει τον τρόπο να μείνει ζωντανός: Στη μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς κάνει διπλό στην Τούμπα (1-0 με γκολ του Αθανασιάδη από το 11’) και εκμεταλλευόμενος την ήττα των Πατρινών από τον Ολυμπιακό, τους πλησιάζει στους δυο πόντους.
Η ομάδα του Πειραιά θα είχε πλέον μια τελευταία ζαριά: Να νικήσει η ίδια την Προοδευτική και ταυτόχρονα να χάσει η Παναχαϊκή στην Καβάλα. Και κάπως έτσι στήνεται το σκηνικό ενός από τα μεγαλύτερα «θρίλερ» όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο…
Αν κι έπαιζαν την ύπαρξή τους, οι Αχαιοί κατάφεραν ν’ αντέξουν λιγότερο από ένα ημίχρονο στα χέρια της (πυραυλοκίνητης τότε) Καβάλας.
Από το ξεκίνημα κιόλας του β’ μέρους έχαναν 2-0. Κι ενώ το σκορ ανέβαινε (και έφτανε τελικά στο 4-0) οι ελπίδες τους εναποτίθεντο πια στο άλλο παιχνίδι…
Στο παλιό «Καραϊσκάκη» λοιπόν, μπροστά σε περίπου 10.000 φίλους του που είχαν ανταποκριθεί στην… επιστράτευση, ο Εθνικός τα βρίσκει μπαστούνια από την αδιάφορη Προοδευτική.
Παρόλο που η μισή δουλειά (ήττα της Παναχαϊκής) γίνεται, ο ίδιος δυσκολεύεται να κάνει την άλλη μισή. Και κάπου εκεί αρχίζει να γράφεται το μίνι έπος που θα ακολουθούσε…
Στο 73’ του αγώνα ο αείμνηστος Γιώργος Ιωακειμίδης, που είχε αναλάβει ως υπηρεσιακός τεχνικός στον Εθνικό, βγάζει τον Βασίλη Βούζα και ρίχνει στο ματς τον Βασίλη Σταυρακάκη. Ούτε ο ίδιος δεν φανταζόταν πόσο καλά έκανε…
Στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων λοιπόν, ενώ οι Πειραιώτες έχουν αρχίσει να συμβιβάζονται με το μοιραίο και οι περίπου 250 οπαδοί της Προοδευτικής τους φωνάζουν «εκεί, εκεί στη Β’ Εθνική», ο (νεαρός τότε) Μιχάλης Καψής κάνει μια «γιόμα» της απελπισίας.
Ακολουθεί κεφαλιά του Σίμοβιτς. Προκαλείται αναμπουμπούλα στην περιοχή. Και μέσα σε ένα σμήνος μπουρδουκλωμένων παικτών εμφανίζεται το πόδι του Σταυρακάκη για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα!
Οι εικόνες που ακολουθούν αδικούνται αν επιδιώξει κάποιος να τις περιγράψει με λόγια:
Την ώρα που ο χρυσός σκόρερ του Εθνικού πανηγυρίζει στα κάγκελα, οι παίκτες της Παναχαϊκής κλαίνε στην Καβάλα.
Ενώ οι οπαδοί των Πειραιωτών κοπανιούνται στα τσιμέντα του «Καραϊσκάκη», εκείνοι των Πατρινών ξεσπούν σε συνθήματα κατά του… ΠΑΟΚ.
Κι ενώ κόσμος μπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο για να πανηγυρίσει το ανέλπιστο θαύμα, μεσήλικας φίλος του Εθνικού επιβεβαιώνει μέσα σε αναφιλητά ότι… υπάρχει Θεός και Παναγία.
Σ’ ένα ξέσπασμα που υπενθυμίζει (μαζί μ’ εκείνο του λατρεμένου «Εθνικάρα» μετά τη λήξη) γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο και τι συναισθήματα μπορεί να προσφέρει…