Από τη στιγμή που η DC μπήκε στην αρένα του ανταγωνισμού με τη Marvel με το Man of Steel, έχουν περάσει ολόκληρες εποχές. Μοιάζει τόσο μακρινό εκείνο το παρελθόν. Όχι μόνο γιατί ο χρόνος συντελείται με διαφορετικό βίωμα πια. Μα και γιατί από τότε η Marvel έχει κάνει άλματα προόδου, ενώ η DC έχει μείνει στάσιμη. Κάποιες φορές ίσως να οπισθοχώρησε κιόλας.
Με εξαίρεση το Wonder Woman που στο πέρασμα του χρόνου και της διαφοροποίησης της αντίληψης, δεν ήταν αυτό το κινηματογραφικό υπερθέαμα που είχαν πει πολλοί ως πρώτη εντύπωση, η DC δεν έχει δώσει άλλη ευκαιρία να πούμε καλά λόγια. Το Batman V Superman αδιάφορο, το Justice League κακό ακόμα και για ταινία εισαγωγής χαρακτήρων στο κινηματογραφικό σύμπαν.
Γιατί γίνεται αυτή η αποτίμηση του παλιού; Μα για να συνεκτιμηθεί σε σχέση με το καινούργιο. Το Aquaman ναι, είναι ένα υπερθέαμα. Όλη η DC αλλά ιδίως ο σκηνοθέτης Τζέιμς Γουάν, είχαν να αντιμετωπίσουν μια τεράστια πρόκληση. Να χτίσουν ένα υποθαλάσσιο κόσμο δίχως να δυσαρεστήσουν τα fanboys των κόμικς, αλλά δίνοντας ταυτόχρονα κάτι εντυπωσιακά θελκτικό στο κινηματογραφικό κοινό των υπερηρώων.
Παράλληλα, είχε και την ευκαιρία να αποτελέσει το αντίστοιχο Thor: Ragnarok για την DC. Τελικά, σε επίπεδο visual effects άγγιξε το Infinity War που για μένα είναι και θα είναι για καιρό το μέτρο σύγκρισης. Να και μια άλλη παράμετρος που είχαν να νικήσουν οι άνθρωποι του Aquaman. Όχι συνειδητά προφανώς. Αλλά καλώς ή κακώς ζούμε σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν που ορίζεται από τα ύψιστα δείγματά του.
Μπορεί σε επίπεδο ερμηνειών και ανάπτυξης χαρακτήρων να μην είχε σχέση, αλλά σε αυτό που βλέπει ο θεατής το Aquaman που φέρνει η Tanweer στις αίθουσες από σήμερα, είναι μια υπερπαραγωγή. Παραπάνω από το κατά το κοινώς ρηθέν «ο,τι πληρώσεις παίρνεις».
Ο Άρθουρ Κάρι μεγαλώνει με τον φαροφύλακα πατέρα του, αλλά χωρίς τη μητέρα του. Από μικρή ηλικία έμαθε ότι προέρχεται από δύο φαινομενικά αντιθετικούς κόσμους. Αλλά ο ίδιος είναι η γέφυρά τους. Οι Στεριανοί με τους Θαλάσσιους βρίσκονται σε κόντρα. Για την ακρίβεια είναι οι δεύτεροι, οι Ατλάντιοι που βολεύονται από αυτή την κόντρα και φτάνουν στο σημείο να την παράξουν οι ίδιοι.
Ο αδελφός του Άρθουρ, ο προσωρινός βασιλιάς της Ατλαντίδας θέλει να επιτεθεί στη στεριά. Ο Άρθουρ θέλει να τον σταματήσει. Όμως είναι το ίδιο δυνατός με τον Ορμ. Και σαφέστατα με μικρότερο στρατό. Την πριγκίπισσα Μίρα και τον πιστό σύμβουλο της μητέρας του που τον εκπαίδευσε να δαμάζει τον βυθό, τον Βάλκο.
Για να τα καταφέρει θα πρέπει να κρατήσει στα χέρια του το μέγιστο σύμβολο του λαού των Ατλάντιων. Το συνώνυμο της απόλυτης ισχύος και εξουσίας. Την Τρίαινα του Άτλαν. Μια τρίαινα που ελάχιστοι ζωντανοί έχουν δει κι όσοι την έχουν δει, δεν έζησαν για να το διηγηθούν. Μόνο ένας αληθινός βασιλιάς μπορεί να την πάρει και να βγει σώος. Κι αυτός δεν είναι εκείνος με τη δίψα για εξουσία. Είναι εκείνος με τη δίψα για να ενώσει τους πάντες.
Ο Τζέισον Μομόα ως Aquaman είναι καλύτερος και πιο αρμονικός στον ρόλο του σε σχέση με κάθε άλλη επιλογή της DC. Και στην περίπτωσή του είναι καλό που δεν επιχειρείται μια ψυχολογική προέκταση του χαρακτήρα. Πέρα από τις συνήθεις ατάκες που δείχνουν τι κουβαλάει μέσα του, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Θα ήταν παράλογο με τέτοιο όπλο στα χέρια σου να επιχειρείς να πυροβολήσεις με σφαίρες που δεν του πάνε.
Είναι ο τύπος που πάει καλεσμένος σε εκπομπές και διαγωνίζεται σε ρίψεις τσεκουριών και τρίαινας. Δεν μπορείς να πας κόντρα σε αυτό. Και ο ίδιος ο Μομόα θα πρέπει να εξακολουθεί να πατά πάνω σε αυτό το μονοπάτι. Ως Aquaman ξεπέρασε το ταβάνι του και είναι σε ένα franchise που μπορεί να γίνει η Πάραλος της DC.
Από κοντά και η Άμπερ Χερντ που προς έκπληξη πολλών, ημών συμπεριλαμβανομένων, τα πάει πολύ καλά ως Μίρα. Και ερμηνευτικά και σε επίπεδο δράσης. Ο Γουίλεμ Νταφόε είναι ένας ιδανικός υποστηρικτικός κρίκος, ενώ ο Πάτρικ Γουίλσον είναι τίμιος στον ρόλο του. Εκεί που υπάρχει η ένσταση είναι στο πρόσωπο της Νικόλ Κίντμαν.
Η Νικόλ είναι μια ηθοποιός που τα τελευταία δύο χρόνια έχει μπει στο υψηλότερο ράφι. Μπορεί να παίξει ό,τι θέλει. Και πολύ σωστά δοκιμάζει την τύχη της σε αυτό το είδος σινεμά. Όμως η δράση, οι σκηνές μάχης αυτής της μορφής, δεν θεωρώ ότι είναι κάτι που έχει ιδιαίτερα. Μπορεί να το κάνει σε ένα επίπεδο λίγο πιο πάνω του μετρίου. Αυτή η αντίθεση με το καθαρά ερμηνευτικό κομμάτι του ρόλου της προκαλεί μια αντίθεση με χαμένο το δεύτερο.
Αυτά όμως είναι που θα σταθείς μόνο αφού εκτιμήσεις τη δουλειά που έγινε στο στήσιμο του υποθαλάσσιου κόσμου. Καταπληκτική κίνηση της κάμερας για να δείξει κάθε σημείο, μια μεγαλοπρέπεια που δε νομίζω ότι έχει αρτιότερη μορφή και στο τέλος μια τεράστια μάχη. Μια μάχη εφάμιλλη μαχών στα Lord of the Rings. Και το λέω εγώ αυτό που έχω το LoTR ιερό τοτέμ, άβατο.
Νιώθεις να σε τραβάει μέσα του αυτός ο πληθωρικός κόσμος που σου προσφέρει το Aquaman. Κι είναι κι αυτό μια εμπειρία με αξία για το σινεμά των υπερηρώων.
* Το Aquaman κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer από την Πέμπτη 13/12,