Μετά το Interstellar του 2014, ο Μάθιου ΜακΚόναχι δεν έχει κάνε και καμία πολύ τρομερή επιλογή στις ταινίες που παίζει. Οι περισσότερες είναι στο «ναι μεν, αλλά» και σίγουρα δεν συνέχισε στο δρόμο που χάραξε το Όσκαρ. Με εξαίρεση το Free State of Jones που θεωρώ υποτιμημένο, το βιογραφικό του δε σε κρατάει ιδιαίτερα.
Αυτό βέβαια ήταν και είναι μια επιλογή του. Γιατί έχοντας πετύχει αυτά που ήθελε, δεν καίγεται να τα επαναλάβει. Αν τύχει κι έρθουν, έχει καλώς. Δεν θα κοπιάσει υπέρ του δέοντος για να τα κυνηγήσει. Άλλα πράγματα μετράνε για εκείνον πλέον. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη λογική, το Serenity δείχνει να είναι μια επιλογή που ανεβάζει κατά τι τον πήχη του.
Επικεντρώνομαι στον ΜακΚόναχι τόσο πολύ γιατί θεωρώ ότι έχει φιμώσει άθελα του την ερμηνευτική του δεινότητα αρκετές φορές σε αυτά τα 25-30 χρόνια καριέρας. Η Αν Χαθαγουέι για παράδειγμα άγγιξε το χαμηλό της ταβάνι πολύ νωρίς στην καριέρα της και δεν διαφαίνεται κάπου ότι μπορεί να το τρυπήσει.
Το Serenity λοιπόν, ταινία που φέρνει στις αίθουσες από σήμερα η Odeon, παρουσιάζεται ως ένα δραματικό θρίλερ. Με αρκετές δόσεις ψυχολογικού θρίλερ, αλλά όχι τόσο ανεπτυγμένες. Κάτι που δεν το αναφέρω ως κακό. Αν και θα ήθελα να δοθεί λίγος παραπάνω χρόνος σε αυτή την πλευρά. Ίσως όμως να είμαι εγώ ο κλισέ κι όχι η ταινία κι ο Στίβεν Νάιτ που τη σκηνοθετεί.
Αυτό είναι και το μοναδικό μείον που μπορώ να βρω στο Serenity και δεν θα έλεγες ότι είναι πανθομολογούμενο. Αντιθέτως, το μεγάλο του καλό είναι ότι δε μπορείς να πεις τίποτα χωρίς να καταφύγεις σε spoiler. Ακόμα και μια πολύ αόριστη περιγραφή θα πρόδιδε τα ατού της. Τις ανατροπές της. Η βασικότερη εξ αυτών είναι που αποτελεί την καρδιά, τον πυρήνα του Serenity. Το Arkenstone του.
Τα λίγα που μπορούν να ειπωθούν για το στόρι του αφορούν τον ψαρά Ντιλ Μπέικερ, ο οποίος είναι στ΄αλήθεια ο Τζον Μέισον, ένας απόστρατος που εγκατέλειψε τη γυναίκα και το παιδί του επηρεασμένος απ΄όλη τη σήψη που είδε στον πόλεμο. Σήψη ένιωσε κι όταν επιστρέφοντας την είδε να έχει παντρευτεί άλλον.
Ο Τζον βρίσκεται στον Μαυρίκιο και έχει νοικιάσει ένα ιδιωτικό σκάφος και το νοικιάζει σε τουρίστες πηγαίνοντας τους στα ανοιχτά για να ψαρέψουν τόνους, ξιφίες και καρχαρίες. Ο ίδιος φαίνεται να έχει μια ιδιαίτερη σχέση με έναν συγκεκριμένο τόνο, ένα τεράστιο θηλαστικό, το οποίο αποτελεί τον εφιάλτη του όσο εξελίσσεται η ταινία.
Μετά από χρόνια παραμονής στο νησί εμφανίζεται η πρώην γυναίκα του με τον άντρα της και του ζητάει να τον πάει στα ανοιχτά και να τον ρίξει στο νερό για να τον φάνε τα αρπακτικά ψάρια. Την ίδια στιγμή ένας τύπος με ασύμβατη περιβολή αναζητά εναγωνίως τον Τζον για να του μιλήσει για κάτι.
Τα πράγματα όμως δεν είναι με τίποτα όπως φαίνονται. Αλλά αυτό είναι ένα εύκολο συμπέρασμα. Αυτό που συμβαίνει με το Serenity ξεπαστρεύει όποια πιθανότητα μπορεί να σκεφτεί ο θεατής. Η απότομη παράνοια και η εξίσου απότομη μετάβαση στην αποδοχή του αναπόδεικτου είναι που δίνουν τον τόνο του θρίλερ στο Serenity και μάλιστα με ύφος μη υπερβολικό. Παν μέτρον άριστον.
Γι΄αυτό κιόλας ο Μάθιου ΜακΚόναχι είναι αυτός που θα εστιάσεις όλες σου τις αισθήσεις. Ο ρόλος του είναι εκ των πραγμάτων αυτός που συγκεντρώνει πάνω του όλη την πλοκή, όλη την ανατροπή του Serenity. Είναι ο ΜακΚόναχι που αποτυπώνει την ταινία στις αντιδράσεις του. Σε σημείο που νιώθεις ότι δεν τον χορταίνεις.
Άξιο αναφοράς στο Serenity είναι και η σύνθεση των σκηνών, το μοντάζ δηλαδή, μα και η τεχνική του σκηνοθέτη. Με μερικές ανάποδες λήψεις, με διαρκή αλλαγή από κοντινή σε μεσαία απόσταση και απόλυτη εστίαση στις πληροφορίες που συγκλονίζουν τους χαρακτήρες.
Ένα θριλερικό δράμα που για το είδος του είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο. Αυτό είναι το Serenity. Κι η θέαση του δεν κυλάει απλώς χωρίς να το καταλάβεις, αλλά σου παρέχει 3-4 σημεία από τα οποία μπορείς να ξεκινήσεις μεγάλες συζητήσεις με την παρέα σου.
* Το Serenity κυκλοφορεί από σήμερα στις αίθουσες από την Odeon.