Το σινεμά, πέρα από μια τέχνη που αποζητά το αρτιότερο αποτέλεσμα, είναι και ένα ταξίδι. Κι ως ταξίδι έχει έναν προορισμό. Σε αντίθεση με το καβαφικό ρητό, ο προορισμός μετράει. Γιατί αν δεν υπάρξει προορισμός, συνήθως το ταξίδι δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφο.
Ο προορισμός δεν είναι κάτι που μπορεί να τεθεί οριστικά εκ των προτέρων. Άρα αυτό που μετράει στο τέλος είναι ο προορισμός όπως αυτός τέθηκε από σκηνοθέτες, σεναριογράφους, παραγωγούς όταν πια είχαν όλο το υλικό στα χέρια τους κι όχι στην θεωρία.
Γι΄αυτό το λόγο η νέα ταινία The Prodigy πρέπει να κριθεί με βάση το αν έφτασε στον προορισμό της. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορούμε να το πούμε με σιγουριά. Μπορούμε όμως να κάνουμε εκτιμήσεις. Κι η δική μου είναι ότι το horror film που κυκλοφορεί σήμερα στις αίθουσες από την Odeon αγκυροβόλησε στο λιμάνι-προορισμό. Μπορεί όχι με εμφατικό τρόπο, αλλά το έκανε με ασφάλεια και επιτυχημένα.
Αν κάτσεις να μετρήσεις κάθε στιγμή της ταινίας πως ανταποκρίνεται στο είδος της, τότε θα βρεις πολλά puns που είναι χιλιοπαιγμένα στο horror. Αν και τα τελευταία χρόνια τα καλά horror δεν τα περιείχαν ιδιαίτερα, οπότε μπορείς να πεις ότι ίσως να ανανεώθηκαν ή να αποκτούν άλλη οπτική στην εποχή του σήμερα. Ενός σήμερα που ορίζεται με πολύ αυστηρό τρόπο και σε μικρό εύρος. Το 2016 δεν είναι σήμερα όπως ίσως να ήταν το 2013 σήμερα για το 2016.
Αν όμως κάνεις μια συνοπτική αποτίμηση του The Prodigy από το τέλος προς την αρχή, τότε θα δεις ότι είναι ένα horror που μπορεί να ικανοποιήσει κάθε φανατικό του είδους. Ειδικά αυτού που δεν βρήκε ποτέ κάτι κακό στις παλιές νόρμες.
Στο Prodigy βλέπουμε ένα μεταφυσικό γεγονός που αποτελεί απλώς τη ρίζα του τρόμου. Δεν είναι δηλαδή κάτι μη απτό που προκαλεί τον τρόμο. Είναι ένα παιδί. Ο Μάιλς. Ο Μάιλς γεννήθηκε πριν το αναμενόμενο, στις 22 Αυγούστου, στις 4 και 15 τα ξημερώματα. Ένα τέταρτο νωρίτερα είχε πέσει νεκρός από πυροβολισμούς ο Έντουαρντ Σάρκα, ένας serial killer.
Μόνο που η ψυχή του Σάρκα δεν ήθελε να εξαφανιστεί. Γι΄αυτό πίεσε την πρόωρη γέννα του Μάιλς και μπήκε στο σώμα του. Μέχρι τα 8 του έτη γινόταν μια μάχη για την κυριαρχία του σώματος με νικητή τις περισσότερες φορές τον Μάιλς. Όμως οι νίκες του ήταν μετρημένες. Ο Σάρκα αναλαμβάνει πλήρως και βγάζει ξανά τα δολοφονικά του ένστικτα.
Και το κάνει γιατί έχει μια ανολοκλήρωτη δουλειά. Η αστυνομία τον βρήκε εξαιτίας του τελευταίου του θύματος που δεν πρόλαβε να το σκοτώσει, αλλά του ξέφυγε και τον κάρφωσε. Αυτό κράτησε την ψυχή του. Οπότε διά του Μάιλς οργανώνει ένα σχέδιο παραπλάνησης των γονιών του για να τον οδηγήσουν στη Μάργκαρετ, την επιζήσασα. Θα πετύχει άραγε τον σκοπό του; Κι αν τον πετύχει, η ψυχή του θα πάψει να βασανίζει το σώμα του Μάιλς;
Το κόνσεπτ μπορεί σε αρκετούς να φανεί αφελές γιατί είναι μη αληθοφανές. Όμως η ταινία φροντίζει να το κάνει με τον τρόπο που το φέρνει στο πιάτο του θεατή, αλλά και με τους χαρακτήρες που ερμηνευτικά πείθουν και σε απορροφούν στο δικό τους κορμί.
Αν περιμένεις από το Prodigy διαρκή jumpscare, δεν θα τα βρεις. Έχει λίγα και καλά. Αρκεί το βλέμμα του μικρού πρωταγωνιστή για να λειάνει το έδαφος για τον φόβο σου και να σε κάνει να κρατιέσαι από την καρέκλα.
Για τον σκηνοθέτη Νίκολας ΜακΚάρθι αποτελεί και την καλύτερη του ταινία, μιας και οι προηγούμενες 4 ταινίες του, εξίσου horror, δεν διεκδικούν δάφνες ποιότητας για το είδος τους. Το Prodigy σε κρατάει, υποκινεί τα συναισθήματα που δεν θες με τίποτα να έχεις στην πρώτη γραμμή και μας προσφέρει τον κανόνα του unhappy end σε όλη του τη λειτουργία.
* To The Prodigy κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Odeon.