Αν μπορούσα να στήσω ένα θεματικό fan park, τότε θα επιχειρούσα να εικονοποιήσω την σκέψη των Brit Marling και Zal Batmanglij, οι οποίοι δημιούργησαν το The OA, τη νέα μίνι σειρά του Netflix που πραγματεύεται της επιθανάτιες εμπειρίες, το πόσο εύκολο είναι για τον άνθρωπο να σπάσει το φράγμα του θανάτου και γεννά κενά για να τα γεμίσει με σκοτάδι, με μυστήριο, με προαιώνιες θεωρήσεις που φαντάζουν σαν κάποιος να τις εμφύτευσε στην ανθρώπινη σκέψη πριν καν εκείνη σταθεί μπροστά στο καρτεσιανό «σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Μόνο που 5 αιώνες αργότερα η φράση αυτή θα σχηματιζόταν σε «το μυαλό σκέφτεται χωρίς εσένα, άρα υπάρχει (χωρίς εσένα)».
Το The OA σε βάζει να τα επεξεργαστείς όλα αυτά και δεν είναι παρά μόνο πολύ μετά τη θέαση του κάθε επεισοδίου που ξεπετάγονται στο μυαλό σου σκέψεις που νόμιζες ότι είναι προκαθορισμένες. Φαίνονται υπερβολικά και μεγαλόστομα όλα αυτά, για μια σειρά που έχει μικρά και εμφανή ψεγάδια, τα οποία εναπόκεινται στην ατομική κρίση και γούστο.
Το στόρι: Η Prairie (Brit Marling) είναι μια αγνοούμενη για 7 χρόνια κόρη που εμφανίζεται σε μια γέφυρα και πηδάει στο νερό. Ένας άνθρωπος την βιντεοσκοπεί, το βίντεο ανεβαίνει στο Youtube και η Prairie γίνεται πρώτο θέμα στα έκτακτα δελτία. Σε ένα τέτοιο δελτίο την βλέπουν οι γονείς της και τρέχουν να την βρουν στο νοσοκομείο. Μετά από 7 χρόνια θα περίμενε κανείς να λυγίσουν. Και αυτό θα συνέβαινε αν δεν τους έκοβε αυτό το νιώσιμο με βιαιότητα η αλλαγή στην κόρη τους. Όταν έχασαν την κόρη τους ήταν τυφλή. Τώρα που την ξαναβρίσκουν βλέπει. Γι΄αυτό και δεν τους αναγνωρίζει όταν τους αντικρύζει. Χρειάζεται να βάλει η μάνα τα χέρια της κόρης στο πρόσωπο της για να φωνάξει με τρέμουλο «μαμά». Η αφή έκανε την δουλειά της.
Τι συνέβη στην Prairie και απέκτησε ξανά την όρασή της; Πού βρισκόταν όλο αυτό το διάστημα; Γιατί δεν βοηθάει την έρευνα του FBI, ώστε να τιμωρηθούν όπως πρέπει εκείνοι (ή εκείνος) που την κρατούσαν αιχμάλωτη; Η Prairie αποφασίζει να διηγηθεί τα πάντα σε 5 άγνωστα για εκείνη άτομα, να τα ομνύσει στις δικές της αλήθειες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι όντως αλήθειες, να τα τοποθετήσει συναισθηματικά σε μια ιστορία και τελικά να τα εγκλωβίσει μεταθέτοντας τους μια ανοιχτή πληγή. Το τραύμα που μοιράζεται δεν διαιρείται, αλλά πολλαπλασιάζεται. Κάθε στοιχείο της περιγραφής επιδέχεται ταυτόχρονα αμφισβήτησης και εμπιστοσύνης. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα είναι δεδομένα. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι γύρω στο 4ο επεισόδιο όπου εξηγεί ότι μαζί με τους άλλους 3 αιχμαλώτους εισέπνεαν ένα αέριο που έσβηνε τη μνήμη τους για όσα τους έκανε ο καθηγητής. Για να συγκεντρώσει γύρω της αυτά τα 5 άτομα η Prairie δεν έχει αποκαλύψει τι πρόκειται να τους συμβεί. Μέσα κι έξω τους. Τα έπεισε μόνο με τα μάτια της.
Εμπειρίες ονείρων, αναστάσεων, υποτιθέμενων θανάτων, επαφές με μια άυλη και εξωκόσμια ύπαρξη, ένα νεφέλωμα του υποσυνείδητου ίσως, αναπαράγουν τα 7 χρόνια που κανείς δεν γνώριζε που ήταν και τι έκανε η Prairie ή αλλιώς The OA, το όνομα που της έδωσε πιθανότατα εκείνος που την αιχμαλώτισε για να την χρησιμοποιήσει ως πειραματόζωο στην έρευνα του. Ή και όχι. Το 8ο επεισόδιο, το φινάλε της σειράς, είναι ένα μεγαλειώδες cliffhanger, όπως ακριβώς θα το ήθελες.
Το The OA κατακλύζεται από αρκετά μοτίβα, ανατρέπει κάθε πιθανή πορεία που παίρνουν οι εικασίες σου και καλύπτει το μαύρο με πιο βαθύ μαύρο. Το φούτερ με τον λύκο, το ενυδρείο που εμφανίζεται στα όνειρα της Prairie, ο τέταρτος τοίχος που σπάει αλλά από κάποιον που δεν τον έχεις δει και δεν θα τον δεις, ο άγγελος με τα μεγάλα φτερά ζωγραφισμένος σε βιτρό, η ορχηστρική/ακουστική μουσική που κρύβεται στο ηχόστρωμα – οι New Radicals σε βγάζουν λίγο από την πνευματική 4D συνθήκη- και συγκεκριμένες σκηνές που μοιάζουν σα να μπήκαν σφήνα στην κανονική ροή είναι στοιχεία που επιφέρουν έντονη ψυχολογική δράση στον θεατή. Αν αυτό το διηνεκές μυστήριο δεν διακοπτόταν από cheesy περιστατικά, αφηγήσεις με ρισκαδόρικη χροιά στην πρόσληψη του κοινού ή τη μουσική που αναφέρθηκε, τότε θα αποτελούσε άνετα το magnum opus του Netflix – και όχι μόνο – για το 2016!