Το Alita: Battle Angel είναι από τις ταινίες που βλέποντας το trailer δε σε γεμίζουν με κανέναν ξέφρενο ενθουσιασμό. Δεν σκέφτεσαι «αυτό πρέπει να είναι πολύ καλό». Το ίδιο ισχύει κι όταν διαβάζεις το στόρι, ιδίως αν έχεις φάει το science fiction με το κουτάλι.
Οκ, υπάρχει ένα brand από πίσω, ο Τζέιμς Κάμερον, αλλά και του λόγου του εσχάτως τον έχουν φιλέψει αρκετά αρνητικά σχόλια. Κυρίως λόγω των επερχόμενων Avatar. Όλα όμως καταλήγουν στην πράξη. Έχουν υπάρξει ταινίες που η πράξη ακολούθησε τη θεωρία, που η θετικά διακείμενη θεωρία δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη πράξη ή που η αρνητικά διακείμενη θεωρία συνοδεύτηκε από αντιστρόφως ανάλογη πράξη.
Το Alita: Battle Angel, που φέρνει από σήμερα η Odeon στις αίθουσες, ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Κι αν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι η αίσθηση από το trailer ήταν αρνητική, ουδέτερη και αμυδρή την λες σίγουρα. Ουδέτερη κι αμυδρή δεν λες με τίποτα την ταινία. Την λες ένα καταπληκτικό sci-fi που κρίνεται για το πως υπηρετεί αυτό το είδος, με τι σεβασμό και με πόση προσήλωση.
Και σε αυτά τα χαρακτηριστικά το Alita παίρνει άριστα και βάλε. Για το σύμπαν που διαπλάθεται σε κάθε σκηνή, για τη σωστή δοσολογία συναισθήματος που παρεμβαίνει στη δράση, αλλά και γιατί δεν υποτάσσεται στο happy end. Απαντάται σε πιο πεσιμιστικά ή σε μοτίβα αποτυχίας, απογοήτευσης, οργής και εκδίκησης. Αν δεν υπάρξει αυτή η αλληλουχία, όλα φαίνονται διάφανα, ου μην κενά.
Βρισκόμαστε περίπου στο 2500 μ.Χ. Αν και καμία έννοια θρησκείας δεν υπάρχει τότε. Ο κόσμος είναι μια ανάμειξη ανθρώπων και μηχανών. Υπάρχουν οι παρίες που στέκουν στο έδαφος, πείθονται από κενές υποσχέσεις και ψάχνουν στα σκουπίδια. Υπάρχει και η εναέρια πόλη, το Ζάλεμ, η μοναδική επιζήσασα από τον πόλεμο με τους Αρειανούς και την Πτώση.
Ένας γιατρός μηχανών, ο Ντάισον Ίντο, βρίσκει το ανθρωποειδές σκέλος μιας πολεμικής μηχανής από τα υπερεξελιγμένα συστήματα των Ηνωμένων Δημοκρατιών του Άρεως. Την περισυλλέγει και στο ιατρείο του της δίνει κορμί και όνομα. Είναι η Αλίτα. Κι η Αλίτα δεν μοιάζει με καμία άλλη μηχανή. Είναι ένα ανίκητο ανδροειδές με ανεπτυγμένα ανθρώπινα στοιχεία.
Πολύ γρήγορα η Αλίτα ανακαλύπτει τι μπορεί να κάνει, αλλά και τους κανόνες που διέπουν τον κόσμο που την περιβάλλει. Είναι μοναδική, είναι εξέχουσα και γι΄αυτό ο παντεπόπτης από το Ζάλεμ θέλει τα τεχνικά της χαρακτηριστικά. Γι΄αυτό εξαπολύει τους υπηρέτες του επί του εδάφους για να την «σκοτώσουν» και να παραδώσουν τα κομμάτια της.
Η Αλίτα όμως δεν μπορεί να νικηθεί απλά. Και σίγουρα θα χρειαστεί ένα σχέδιο υποχθόνιο κι όχι μια μετωπική σύγκρουση. Αυτό ακριβώς σκέφτεται ο εχθρός. Να μην αποδυναμώσει ευθέως εκείνη, αλλά να το κάνει εμμέσως.
Σε περίπου δυόμιση ώρες βλέπουμε έναν δυστοπικό κόσμο να ορθώνεται με όλη του την δαιδαλώδη δομή και μέσα του να στριμώχνονται με sci-fi καλλιέπεια πολλές λεπτομέρειες. Μικρές και μεγάλες. Σίγουρα πολύ ουσιαστικές. Όλες τους μια Εδέμ της επιστημονικής φαντασίας.
Προς αυτή την κατεύθυνση έχουν στηθεί οι σκηνές μάχης. Η Αλίτα εναντίον όλων στο μπαρ των Κυνηγών. Η Αλίτα αντιμέτωπη με τον Γκρουίσκα. Η Αλίτα στο Motorball. Η Αλίτα κατά του εναέριου ταγού, του Νόβα. Συνεπικουρούνται κιόλας από τη λογική του σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ που δεν κάνει το ίδιο πλάνο πάνω από δύο φορές σερί. Διαρκής εναλλαγή στην τεχνική του.
Εκεί που κερδίζει κάτι παραπάνω το Alita είναι σε ερμηνευτικό επίπεδο. Ο Κρίστοφερ Γουάλτζ λακωνικά εκφραστικός. Ο Μαχέρσαλα Αλί ένας από τους μεγάλους του Χόλιγουντ πια. Ακόμα και η Τζένιφερ Κόνελι.
Με το τέλος να αφήνει περιθώριο για sequel που μπορεί να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις και να αγγίξει ως και την εποποιία, το Alita: Battle Angel είναι συναρπαστικό. Ανταποκρίνεται σε όλες τις απαιτήσεις ενός sci-fi κοινού και κάνει την δική της ανατροπή. Ανατροπή γιατί οι μηχανές δεν είναι ο κακός δυνάστης. Αυτός παραμένει ο ατόφιος άνθρωπος. Οι μηχανές στην χειρότερη είναι κατασταλτικά όργανα και πάνε ως το άλλο άκρο. Αυτό της Αλίτα.
* Το Alita: Battle Angel κυκλοφορεί σήμερα στις αίθουσες από την Odeon.